فکرشهر: محیط بانان، بی شباهت به نظامیان نیستند؛ شبه نظامیان و حافظان عرصه های طبیعی و محیط زیست ایران.
\n\n
از سوی اداره ی محیط زیست دشتستان برای آشنایی بیشتر با فعالیت ها و عرصه های حضور این محافظین، به منطقه ی شکار ممنوع شاهزاده ابراهیم ـ تنگ باهوش دعوت شدیم.
\n\n
منطقه ای به وسعت 46 هزار هکتار که طبیعتی بکر و دست نخورده دارد؛ طبیعتی شامل کوه و دره و پوشش گیاهی مناسب گونه های شاخصی چون کل، بز، قوچ، میش و البته روباه، شغال، کفتار، پلنگ، گرگ و پرندگان زیادی چون کبک و بلبل که خاص همین منطقه اند. منطقه ای که سال 90 با کم تر از 80 راس کل و میش و قوچ به عنوان منطقه ی شکارممنوع معرفی شد و با تلاش های بی وقفه ی محیط بانان بود که امروز بیش از 210 راس از این گونه ها را در خود جای داده است.
\n\n
\n\n
مسئول حفاظت منطقه ـ پاسگاه محیط بانی شهید غلامعلی محمدی بخش بوشکان ـ در این باره گفت: سال 88 در منطقه مستقر شدیم. ان زمان شکارچیان فراوان بودند و اغلب گونه های جانوری از منطقه رفته بودند ولی بعد از این که منطقه شکارممنوع اعلام شد، قدرت عمل ما افزایش یافت و البته فرهنگ مردم هم روز به روز بیشتر و بهتر شده تا جایی که ما امسال در منطقه تا الان شکارچی غیر مجاز نداشته ایم؛ البته خود مردم هم کمک می کنند.
\n\n
محیط بان نوروزی، می گوید که منطقه ی شکارممنوع شاهزاده ابراهیم ـ تنگ باهوش مشترک بین دو شهرستان دشتستان و تنگستان است ولی مدیریت این منطقه با دشتستان است و البته وسعت بیشتری از ان هم در دشتستان قرار دارد.
\n\n
او البته به منطقه ی شکار ممنوع «کوه سیاه» هم اشاره می کند که مشترک بین دشتی و دشتستان است و 50 هزار هکتار وسعت دارد و البته که حفاظت ان منطقه هم با دشتستان است.
\n\n
وقتی از او می پرسم چه وقت هایی کجاها گشت دارید هم پاسخ می دهد: مسائل و شیفت بندی ها را محرمانه نگه می داریم. بچه ها جانشان کف دستشان است و همیشه و همه جا حضور فعال دارند.
\n\n
\n\n
از رییس اداره ی محیط زیست دشتستان نیز درباره ی کار سخت و شبانه روزی محیط بانان می پرسم و این که چرا با وجود حقوق و تسهیلات بسیار کم این چنین با عشق در محل کار خود حاضر می شوند و وقتی از یک قوچ و بچه هایش حرف می زنند، چشمانشان می درخشد؛ پاسخ می دهد: چیزی که ما به آن افتخار می کنیم، همین غیرت محیط بانان است؛ آن ها نه بخاطر پول و رفاهیات، بلکه بخاطر عشق و علاقه شان به محیط زیست است که حضور دارند. هر چند حیوانات منطقه از نظر مردم گوشت هستند ولی از نظر ما جزیی از اکوسیستم هستند، همانطور که ما انسان ها جزیی از این اکوسیستم هستیم؛ اگر این گونه ها از بین بروند، ما هم از بین خواهیم رفت.
\n\n
صادق پورسالم می گوید دنبال این هستیم که منطقه را حفاظت شده کنیم و توضیح می دهد: پایین ترین سطح برای یک منطقه که حتی جزء مناطق 4 گانه ی محیط زیست هم نیست، منطقه ی شکار ممنوع است و از پایین که حساب کنیم بعد از شکار ممنوع، منطقه حفاظت شده، بعدش پناهگاه حیات وحش، اثر طبیعی ملی و در راس هم پارک ملی است و ما هم تلاش داریم این منطقه، حفاظت شده اعلام شود تا بتوانیم از طبیعت گیاهی اش هم محافظت کنیم.
\n\n
چند ساعت کوه پیمایی و حضور ما در منطقه با مشاهده ی چند گونه ی حیوانی و بیان خاطرات محیط بانان و توضیحاتشان درباره ی منطقه و کشیک های شبانه روزی و صخره نوردی و دیواره پیمایی انان در ایستگاه محیط بانی بوشکان به پایان رسید، ساعاتی کوتاه که باعث گردید ما خبرنگاران و اصحاب رسانه، تنها بخش کوچکی از سختی، مشقت و تلاش های محافظین محیط زیستمان (محیط بانان)، را مشاهده کنیم؛ ساعات و مشاهداتی که به این سادگی ها قابل فراموشی نیست.
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
مشاهده ی روباه در وسط عکس
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
\n\n
تعدادی از محیط بانان منطقه که در این سفر ما را همراهی کردند
\n
