جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳
جستجو
آخرین اخبار جامعه
مطالب بیشتر
اختصاصی «فکرشهر»؛
مدتهاست از پارازیت و آثار احتمالی مخرب آن بر محیط زیست انسانی و طبیعی صحبت می شود، صحبت هایی که از برخی نمایندگان مجلس گرفته تا محیط زیست، وزارت بهداشت، سایر مسوولین مرتبط و همچنین مردم عادی که از اثرات احتمالی آن در صورتی که تایید شود، نگرانند...
کد خبر: ۳۰۱۴۰
پنجشنبه ۲۵ آذر ۱۳۹۵ - ۰۲:۳۲

 مهرانگیز قلی پور*

ـ پارازیت، عامل احتمالی عدم پیش بینی توفان تهران
 ـ یک سوم تصاویر هواشناسی به علت پارازیت نامفهوم هستند
ـ سازمان محیط زیست: پارازیت احتمال سرطان را افزایش می دهد و باید حذف شود
ـ نماینده مجلس: پارازیت برای سلامت مضر است
ـ سونامی سرطان در راه ایران
ـ محیط زیست: تاثیر پارازیت‌ها در توفان تهران را بررسی می‌کنیم
ـ رونمايي از مسوول پارازيت ها در كشور!
ـ نماینده مجلس: تاثیر پارازیت ها بر سلامت افراد در مجلس بررسی می شود
ـ هواشناسی: تاثیر پارازیت‌ها در تشخیص پدیده‌های هواشناسی را قبلا اطلاع داده‌ بودیم
ـ پارازیت ها باعث شد هواشناسی نتواند توفان تهران را پیش بینی کند
ـ نظر مراجع تقلید درباره ارسال پارازیت ماهواره ای
ـ فتوای یک مرجع تقلید درباره پارازیت های ماهواره ای
ـ حفظ حیات مردم اصلی ترین وظیفه حکومت هاست؛ موج وحشتناک «سرطان» را مهار کنید...

عناوین ذکر شده بالا، تنها سرفصل برخی مطالب روزنامه ها و سایت های خبری معتبر در مورد مساله ی مهم ماهواره، پارازیت و تاثیرات آن می باشد. مدتهاست از پارازیت و آثار احتمالی مخرب آن بر محیط زیست انسانی و طبیعی صحبت می شود، صحبت هایی که از برخی نمایندگان مجلس گرفته تا محیط زیست، وزارت بهداشت، سایر مسوولین مرتبط و همچنین مردم عادی که از اثرات احتمالی آن در صورتی که تایید شود، نگرانند.

در بحث استفاده از ماهواره و عدم استفاده از ماهواره، متاسفانه بین خود متولیان امر هم اتفاق نظر واحدی وجود ندارد. برخی مسوولین موافق برخورد شدید و برخی دیگر ناتوانی صدا و سیما را دربرنامه سازی و جذب مخاطب مقصر دانسته و مدعی هستند که روش مبارزه موثر نیست و هر گونه برخورد قهری نتیجه معکوس خواهد داد. این حساسیت، هر از چند گاهی با شدت و حدت متفاوت در میان مسوولین مطرح و بدون دستیابی به نتیجه مطلوب از تب و تاب آن کاسته شده و فقط نتیجه آن انگشت اتهامی است که هر از چندگاهی به طرف یک نهاد و دستگاه متولی  نشانه می رود و مثل تمامی مسائل دیگر بعد از چند روز کمرنگ خواهد شد. براستی در مورد چنین پدیده هایی که به ادعای قاطع برخی کارشناسان بر سلامت انسان و محیط زیست اثر داشته و موجب ابتلا به برخی بیماری های مهلک و کشنده می شود ـ در صورت صحت و سقم و یا تایید آن ـ چه نهادی متولی تصمیم گیری و برنامه ریزی صحیح، اصولی و پایدار در این زمینه است. 

در مورد ماهواره، وجود، حذف و یا مبارزه با آن باید چند نکته اساسی را مدنظر داشت و از آن غافل نماند. 

نکته اول: وقتی سال ها پیش ویدئو و دستگاه های پخش و ضبط به بازار آمد و اشتیاق داشتن آن در میان مردم رواج پیدا کرد. دولت در آن زمان برای مقابله با آن به چه اقداماتی دست زد؟ اقداماتی که صرفا به دلیل انتشار و رواج برخی فیلم های سینمایی قبل از انقلاب، هندی و... تا مدت ها ادامه داشت. الان باید یک سوال از مردم و جوانان آن موقع و سپس ازمسوولین پرسید. باید از مردم پرسید آیا کسی هم هست که فیلم هایی را که توسط عده ای پخش و به فروش می رفت، ندیده باشند؟ بعید می دانم آمار این افراد به بیش از 10 درصد برسد و یک سوال از مسوولین محترم؛ برای مبارزه با ویدئو و جلوگیری از تماشای آن توسط جوانان چه تلاش هایی صورت گرفت و متحمل چه هزینه هایی شدیم و آیا اثربخش بود و میزان اثربخشی آن در صورت اندازه گیری تا چه حد بوده است؟! 

در مورد ماهواره و ورود آن به ایران هم دقیقا وضعیت همین طور است؛ از ابتدا به صورت های مختلف با آن مبارزه شده و هنوز ادامه دارد؛ از دستگیری و برخورد با فروشندگان و نصابان و تعمیرکاران گرفته تا جمع آوری از بالای پشت بام ها و در نهایت به دلیل موفق نبودن در جمع آوری  ماهواره ها، ارسال پارازیت!!

در مورد استفاده از ویدئو و ماهواره و اصولا هر چیز مشابه، وضعیت همین طور است! همان گونه که دیدیم، ویدئو نه اولی  بود و نه  آخری؛ ماهواره هم چنین است؛ مطمئنا آخری نیست و نخواهد بود. نمی توان جلوی اختراع و ابداع بشر را گرفت و مطمئنا بعد از ماهواره چیز جدیدتری در راه است و در نهایت به بازار خواهد آمد؛ به چند دلیل: دلیل اول اینکه در دنیای رقابتی و اقتصاد آزاد، شرکت های تولید کننده محصولات و از جمله محصولات ماهواره ای مرتب در حال ابداع محصولات جدید هستند و برای ادامه و بقا در بازار یا به فکر ارائه ورژن جدید محصولاتشان هستند یا به دنبال کشف نیاز جدید مشتری و برطرف نمودن آن نیاز. حتی به تجربه ثابت شده است که در دنیای امروز این نیاز مشتری نیست که منجر به تولید می شود، بلکه خلق یک قابلیت جدید در تولید محصول، مشتری را وادار و راغب به خرید آن محصول می کند، چیزی که در ارائه قابلیت های جدید در انواع گوشی های تلفن همراه شاهد آن هستیم. به عبارتی باید گفت حتی اگر تمام تلاش های ما منجر به جمع آوری تمامی ماهواره ها در کشور شود، که صد البته چنین نیست، باید منتظر ورود تکنولوژی برتر و با قابلیت های بیشتری از ماهواره باشیم. آیا باز هم می شود، آیا میتوان و آیا توان مبارزه با آن وسیله و ابزار جدید را خواهیم داشت؟ به چه قیمتی؟ چگونه؟ و تا کی؟ 

نکته دوم: انسان همیشه به دنبال چیز جدید است و مدام خواهان بیشتر و بهتر. به محض ورود تکنولوژی و ارائه محصول جدید دوست دارد آن را شناخته و از آن استفاده ببرد. این خواسته عجیبی نیست و بشر اینگونه است که البته باید به این خصلت نوخواهی و تنوع خواهی بشر، تبلیغات تولیدکنندگان و فروشندگان،  مصرف گرایی، چشم هم چشمی و از قافله ی باکلاس ها عقب نماندن و رقابت بر سر داشتن بیش از دیگران و خصلت حریص تر و مشتاق تر شدن آدمی در چیزهایی که حق دیدن و داشتن آن را ندارد، اضافه نمود. نکته اینجاست، آیا می شود با خصلت و فطرت بشر که مدام در آرزوی دستیابی و آزمایش و در نهایت استفاده از چیزهای جدید است مبارزه نمود؟ آیا می توان استاندارد و حد و مرزی برای میزان نیاز انسان تعیین کرد و سپس با دادن یک خط کش به مسوولین و متولیان امر، جلوی زیاده خواهی و پا را فراتر از خط کش گذاشتن عده ای را گرفت؟ آیا می توان جلوی تبلیغات تولیدکنندگان و فروشندگان کالا را  که از تمامی راه های ممکن برای دستیابی به فروش و سود بیشتر بهره جسته اند، گرفت؟ 

در دنیای امروزه، بازاریابی و تبلیغات نقش برجسته ای در تجارت بازی می کنند و تولیدکنندگان با علم به اینکه تبلیغ و بازاریابی مناسب، میزان بالای فروش را برای آنها به ارمغان خواهد آورد، از هیچ تلاشی در این زمینه فروگذار نخواهند کرد. در جامعه ی امروز ایران، چشم هم چشمی و رقابت بر سر داشتن برخی چیزها مد شده است؛ برخی چیزها را حتی اگر نخواهی داشته باشی، نگاه تحقیر آمیز و سوال تعجب انگیز برخی ها که موجب حک برچسب عقب ماندگی بر پیشانی خواهد بود،  باعث می شود که برخی ها علیرغم میل باطنیشان از قافله تکنولوژی داران و تکنولوژی سواران عقب نمانند و نتیجه آن این است که  طرف نان شب ندارد بخورد، ولی گوشی تمام اهل و عیالش آخرین مدل شرکت اپل و سونی و سامسونگ است و خوش به حال ما ایرانی ها که از همه ی دنیا جلوتریم و گوی سبقت را از همه ربوده ایم. 
 علاوه بر این، انسان از هرچه منع شود، برای داشتنش بیشتر تلاش خواهد کرد. انسان اگر از دیدن چیزی محروم شود، حس کنجکاوی و رغبتش برای دیدن آن بیشتر خواهد شد؛ این مساله مربوط به کل بشر است؛ ایرانی و غیر ایرانی، پارس و عرب، کرد و لر و ترک و... نمی شناسد و به طور کلی هیچ نژادی از آن مسثنی نیست. این ذات آدمی است و نمی شود بر آن خرده گرفت؛ چه بسا راغب به دیدن و داشتن بعضی چیزها فقط به این دلیل شده ایم که سال ها از داشتن آن محروم بوده ایم. در مورد ماهواره و چیزهای مشابه هم چنین است؛ برخی فقط به دلیل همین خصلت بشر در پی داشتنش هستند و چه بسا که نه نیازی به داشتنش دارند و نه وقت دیدن آن  را.

حال ما باید چه بکنیم؟ چه می توان کرد؟ وقتی نمی شود جلوی تکنولوژی جدید و خلق چیزهای جدید را گرفت، وقتی نمی توان جلوی تبلیغات و رواج مصرف گرایی را گرفت، وقتی نمی شود با خصلت بشر مبارزه کرد و فطرتش را زیر سوال برد و مهم تر از همه این که نمی شود به عقب برگشت، چه چاره ای باید اندیشیده شود؟ آیا بهتر نیست به جای برخورد با مساله و مشاک کردن صورت مساله، تمام توان و تلاش خود را در جهت حل مساله بکار برد؟ چه بسا نیرو، توان و هزینه های بسیاری را متحمل شده ایم و شاید نتیجه ای نیز حاصل نشده است. الان حذف ماهواره در دستور کار مسئولین است یا خذف یک سری شبکه های آن؟! آیا انجام این کار در هر صورت ممکن است؟ به چه قیمیت می توان موفق به حذف ماهواره یا حذف برخی شبکه های  آن شد؟ 

واقعیت این است که پس از سال ها تلاش و مبارزه برای حذف آن، نتیجه ی کمی حاصل شده است و اکثر قریب به اتفاق مردم حتی در دورافتاده ترین نقاط کشور هم به ماهواره دسترسی دارند و چه بسا که مردم روستاها و نقاط دورافتاده به دلیل نبود پارازیت، شبکه های ماهواره ای را با کیفیت بالاتری دریافت کنند. آیا بهتر نیست تلاش متولیان امر برای ایجاد فرهنگ مناسب و آموزش صرف شود تا مبارزه با تکنولوژی های جدید؟ هزینه آموزش و فرهنگ در درازمدت کارایی و اثربخشی بیشتری دارد یا برخورد قهرآمیز که دارای اثرات کوتاه مدت است و نتیجه آن معکوس خواهد بود؟ آیا بهتر نیست از همین حالا به فکر آموزش کودکان و نوجوانان این مرز و بوم باشیم و از ابتدا از طریق آموزش های گوناگون به صورت رسمی در مدارس و غیر رسمی از طریق وسایل ارتباط جمعی مناسب و رسانه های مختلف مانند صدا و سیما و سایر نهادهای ذیربط، آموزش هایی مانند میهن پرستی، وطن دوستی، عرق ملی، افتخار به ایرانی بودن و غرور ملی، مثبت اندیشی، روش های صحیح زندگی و نحوه اصولی و درست استفاده از هر چیز خدادای مخصوصا آب و هر آنچه که خالقش بشر است و مهم تر از همه اموال عمومی، آلوده نکردن محیط زیست و مهربانی با هم نوعان و عدم آزار جانوران (در اکثر ویدئوهایی که اخیرا در شبکه های مجازی در حال پخش است و کودکان و نوجوانانی مشاهده می شود که به بدترین نوع ممکن حیوانات را آزار می دهند) و هر آنچه که آدم را به انسانیت نزدیک می کند، آموزش داده شود. دروسی که به آموزش شخصیت کودک و نوجوان بپردازد؛ اگر کودک آموزش انسان بودن را از ابتدا یاد بگیرد، آینده ساز افتخارآفرین این مرز و بوم خواهد بود. کودکی که افتخار به ایران سرافراز، وطن پرستی و عرق ملی در وجودش ریشه دوانیده، هر زمان، در هر موقعیت و در هر جا که باشد، در جهت نابودی مملکت خویش نخواهد کوشید و با تمام توان، تلاشش را در جهت پاسداشت از آموزه های خود بکار خواهد برد، حتی اگر تمام ماهواره ها و شبکه های دنیا با نشان دادن هزاران فیلم و ویدئو قصد فریفتن او را داشته و قصد ضربه زدن به کشورعزیزمان را داشته باشند؛ چراکه او یاد گرفته که ایرانی است و یک وجب از خاک باارزشش را با تمام دنیا عوض نخواهد کرد.

 *فوق لیسانس مدیریت دولتی

منبع: هفته نامه فکرشهرـ شماره32
 

ارسال نظر
آخرین اخبار
مطالب بیشتر