فکرشهرـ الهام راسخی: ده دقیقه مانده به اینکه زنگ آخر به دربیاید. صدای بازی دخترها از پشت در بسته مدرسه می آید. پسرها پشت در منتظر مانده اند. یک لحظه آرام نمی گیرند. شنبه است و به واسطه ی تعطیلی دو روز قبل، انرژی شان زیاد است. توی پیاده رو خاکی کنار مدرسه ایستاده اند و با پایشان با خاک بازی می کنند.
سرویس ها یکی بعد از دیگری می آیند و بچه ها را می گذارند و می روند؛ بعضی هم منتظر تعطیلی دخترها می مانند. در خیابان هشت متریِ اصلی فاز یک امام در عرض چند دقیقه چنان ترافیکی می شود که صدای زنگ آخر در بوق ماشین و موتورها گم می شود. همه دانش آموزان چه دختر و چه پسر در این ولوله گم هستند وبا جثه های کوچکشان بین ماشین ها دنبال راهی هستند. دخترها برای رساندن خودشان به سرویسشان و پسرها برای رفتن به داخل مدرسه. بعضی هم توی همان پیاده رو خاکیِ کم عرض منتظر رسیدن سرویسشان می مانند. بعضی دیگر از شلوغی و پیاده رو خاکی به خیابان می زنند و در طول خیابان کم عرض با پای پیاده راهی خانه می شوند.
یکی از والدین می گوید من خودم شخصا به دنبال دخترم می آیم.به خیابان اشاره می کند و می گوید: واقعا این وضعیت خطرناک است. زمان تعطیلی مدرسه، خیابان راه بندان می شود. عرض خیابان خیلی کم است و فقط یک سمت خیابان پیاده رو دارد و آن هم خاکی و کثیف است. تا به حال چندبار تصادف شده است. پارسال دو دختر و در نیمه تحصیلی امسال یک پسر. هرچند آسیب ها در حد شکستن دست و پا بوده اما با نگرانی به بچه ها نگاه می کند و می گوید برای من فرقی نمی کند همه آنها بچه های من هستند. تا بحال بارها به خاطر وضعیت این خیابان به شهرداری رفته م اما هیچ اقدامی نکرده اند. پارسال با کلی دوندگی تنها آمدند و جلو در مدرسه را خط کشی کردند. حتی خود شهردار قول داد که بیاید و وضعیت اینجا را از نزدیک ببیند اما نیامد.
خانم ز می گوید پیاده رو سمت مدرسه کوچک است و سمت دیگر خیابان نیز پیاده رو ندارد. مخابرات، اطراف دکلی که مربوط به مخابرات است را دیوار کشیده و دیوار را بی اندازه جلو آورده است جوری که هیچ فضایی برای پیاده رو باقی نگذاشته است. فاصله دیوار مخابرات از آسفالت خیابان یک متر است و عملا می شود گفت که پیاده رویی وجود ندارد. پیاده رو سمت مدرسه هم خاکی هم است چند بار به شهرداری رفته ایم اما برای موزاییک کردن آن هیچ اقدامی نکرده اند لباس بچه ها هر روز کثیف می شود.
آقای ت می گوید مشکلات این خیابان کم عرض فقط به اینجا ختم نمی شود اینکه خیابان اصلی فاز یک امام هیچگونه علائم راهنمایی ندارد و ترافیک و خطراتی که بچه ها را زمان تعطیلی مدرسه تهدید می کند به کنار اسم این خیابان ایثار بوده و حالا به دلایل نامعلومی شهرداری قصد تغیر نام آن به ارشیا(عرشیا) را دارد به خاطر این موضوع نیز به شهرداری رفته و با مسئولش صحبت کرده و علت تغیر نام را جویا شده ام اما هیچ جواب درستی نمی دهند و می گویند مسئول قبلی اشتباه کرده است. این درحالی است که سند تمام منازل اینجا به علاوه قبض آب، برق و گاز به اسم خیابان ایثار است و تغیر نام خیابان به ارشیا(عرشیا) مشکلات زیادی را برای ما به وجود می آورد.
شلوغی بیش از اندازه و سرو صدا اجازه نمی دهد که با فرد دیگر گفتگو کنم. بچه ها دسته دسته از مدرسه بیرون می آیند و راه خانه را در پیش می گیرند. پیاده رو کوچک و خاکی کفاف عبور همه آنها را نمی دهد برای همین کم کم، بدون توجه به ماشین هایی که از روبه رو و پشت سرشان می آید به خیابان می زنند و پیاده رو را کنار می گذارند. شاید نمی خواهند کفششان هرروز پر از سنگ ریزه و لباسشان خاکی شود. شاید فراموش کرده اند که دوستشان چند هفته قبل تصادف کرد شاید خطرات خیابان را فراموش کرده اند مثل همه مسئولانی که آنها را فراموش کرده اند.
به گزارش فکرشهر، این تنها وضعیت تحصیلی یکی از مدارس در خیابان های شهر برازجان است. پایگاه خبری-تحلیلی فکرشهر در آینده گزارش های دیگری درباره ی سایر مدارس و خیابان ها تهیه خواهد کرد؛
