چرا آمده اید؟

فکرشهر ـ الهام راسخی: پاها اعضای مهمی هستند. آنها پنج انگشت دارند که هیچکدام هم اندازه و شکل یکدیگر نیستند اما کاملا با همدیگر هماهنگند. درست است که از عقل دستور می گیرند اما گاهی هم خودشان به تنهایی راه می افتند و بدون اینکه تو بخواهی هرجا که بخواهند تو را می کشانند و با خودشان می برند و وقتی به خودت می آیی می بینی که ساعت ها بدون دلیل راه رفته ای اما سر آخر جایی می ایستند که تو می توانی آن جا تمام خستگی ها و دل مشغولی هات را بریزی و خالی و سبک برگردی. 
امروز هم از همان روزها بود. صبح روز آخر صفر. دو ماه پرغمی که انتهای آن به اوج خود می رسد و با اربعین، رحلت پیامبر بزرگوار، امام حسن مجتبی(ع) و شهادت امام رضا(ع) به پایان می رسد.

از هفته ها قبل برای چنین روزی برنامه ریخته شده و موکب ها در مسیر «شاهزاده ابراهیم»، امام زاده ای که برای مردم دشتستان، خاصه برازجان، حکم تفرجگاه و زیارتگاه و شب نشینی و مهمانی ها را یک جا در خود دارد، برپا شده اند. صبح زود است و آفتاب دارد کم کم بلند می شود. پیاده روی از پل دره ی آردو شروع می شود و تا حرم شاهزاده ابراهیم خاتمه می یابد. دسته دسته مردم در سکوت روشن صبح حرکت می کنند. خبری از صدای ماشین و موتور نیست. اگر چشمان تیزبینی داشته باشی می توانی آشناهای زیادی ببینی. دوستان قدیمی که سال ها از دیدارشان می گذرد. از هر گروه و طبقه اجتماع با هر تیپ و شخصیتی که گاهی متعجبت می کنند. آن وقت است که می فهمی، دین تنها سایه ایست که می توان همه مردم را زیر آن جمع کرد. پیرمردها، زنان میانسال، بچه های شیرخوار، پسران دبیرستانی، دختران ده و پانزده سال، همسرانی که عاشقانه دست هم را محکم گرفته و گام برمی داشتند، کسانی که با گروه دوستانشان آمده بودند، خانواده ها، زوج هایی که سال ها از پیوندشان می گذشت، بچه های کوچکی که نیمه خواب آلود دست در دست والدینشان قدم برمی داشتند، همه و همه گویی انتخاب شده بودند. انگار صبح زود دستی تک تک آن ها را از خواب بیدار کرده و راهیشان کرده بود.

تند تند قدم برمی داشتند و من را همراه خودشان می بردند. از خانم ۵۴ ساله ای که همراه فرزندانش مسیر را طی می کرد، نیتش را برای پیاده روی جویا شدم؛ گفت: برای احترام به امام رضا(ع)  و شاهزاده ابراهیم چون نتوانستیم کربلا بروم، دوست داشتم که به اینجا بیایم اگر خدا قبول کند.

می ایستم و به سمت خانم دیگری می روم. ۳۵سال دارد. می گوید: احساس خوبی دارم و به نیت حضرت عباس(ع) و امام حسین(ع) آمده ام. همین طور که قدم برمی دارد ادامه می دهد: خیلی دوست دارم بروم کربلا اما نصیب نمی شود. از او جدا می شوم و به سمت سه دختر جوان می روم که در نگاه اول از حضورشان تعجب کردم. هر سه ۲۵ سال داشتند. یکی از آن ها گفت: حس خیلی خوبی دارم. حساب می کنم که داریم به مشهد می رویم. چندین سال است که پیاده روی می آییم. خیلی دوست دارم پیاده روی اربعین هم بروم اگر امام رضا (ع) امضا کند که عالی است. از من جلو می زنند. به آقای ۶۰ ساله ای می رسم. می گوید سه سال است که پیاده روی می آیم. پیاده به کربلا هم رفته ام. همه ی این ها به خاطر لبیک به اهل بیت است. 

به دختر ۱۸ساله ای می رسم؛ می گوید امسال تصمیم گرفتم با خانواده بیایم. کربلا نرفته ام. از نیتش برای حضور در پیاده روی ولایت می پرسم، ساکت می شود و می رود. 
دو خانم مسنی که با هم راه می رفتند نیز، نیت حضورشان را سلامتی امام زمان (عج) عنوان کردند و رفتند. خانم مسن دیگری را دیدم که لنگ لنگان راه می رفت. سنش را که پرسیدم گفت ۵۵ سال دارد. همین طور که راه می رفت برای شفای بیماران و به سلامت رسیدن مسافران دعا می کرد. دستی بر شانه ام گذاشت و گفت خدا حاجت تو را هم بدهد.

دو مرد مسن، یکی ۶۰ و دیگری ۶۵ ساله، چالاک قدم برمی داشتند. انگیزه شان را زیارت شاهزاده ابراهیم به نیت زیارت امام رضا (ع) خواندند و گفتند اصلا احساس نمی کنیم که ۶۰ سال داریم. پارسال هم پیاده روی شرکت کردیم که اثرات مثبتش تا امسال باقی بود.

پدری با دو فرزند کوچکش آرام می رفتند. به آن ها نزدیک شدم و گفتم بچه ها اذیت نمی شوند صبح زود بیدارشان کرده اید؟ گفت خودشان صبح زود بیدار شدند و خواستند که با من بیایند. 
آقای ۳۰ساله ای هم گفت: حس عجیبی است؛ چیزی که ما را می کشد امام رضا (ع) است. به سمت آقای دیگری می روم؛ ۴۸سال دارد و می گوید ان شااالله که بتوانیم راه شهدا را ادامه بدهیم و شیعه را زنده نگه بداریم. ما که نتوانستیم به مشهد برویم، حداقل با آمدن به اینجا با امام زمان(عج) همدردی کنیم. 

به سمت سه پسر جوان رفتم. ۱۹و ۲۰ساله بودند. یکی از آن ها گفت: امسال اربعین کربلا بودم. همان حسی که آن جا و به امام حسین(ع) داشتم این جا هم دارم. آقای ۴۹ساله ای هم گفت: نیت را که نمی شود گفت. دو سال است که پیاده روی شاهزاده ابراهیم می آیم. تا به حال کربلا نرفته ام و امیدوارم امام زمان ظهور کند و مردم سلامت باشند.

کم کم از خیل جمعیت در ابتدای مسیر کم می شد و زائران در پیچ جاده ناپدید می شدند و به سمت امام زاده ای می رفتند که  اسم و حضورش با وجودشان عجین شده. شاهزاده ابراهیمی که کودکان شهر، قبل از این که نام بسیاری از مکان ها را یاد بگیرند با آن آشنا شده و نامش را از بر می شوند. حالا با پای پیاده به نیت پیاده روی کربلا به زیارت آن می روند. زیارتی که به قول مادربزرگ ها از قبل تعیین شده و تعدادش برایت نوشته شده است؛ مثل مسلمان شدن و مثل شیعه شدن؛ برای همین است که از هر که علت حضورش را می پرسیدم، ساکت می شد؛ چون از قبل انتخاب شده اند؛ چون پاها خودشان می دانند که کجا می روند.