فکرشهر ـ همایون فقیه*: بگذشت مه روزه، عید آمد و عید آمد/ بگذشت شب هجران، معشوق پدید آمد
پی بردن به حقیقت عید فطر به این بستگی دارد که آدمی روزه گرفته باشد یا خیر و در مرحله دوم، هدف او از روزه گرفتن چه بوده است؟
مطمئنا اگر آدمی نگاه تکلیفی به روزه داشته باشد، با عید فطر نفسی راحت می کشد، چرا که دیگر اجتنابی از نخوردن ندارد و به قولی می گوید تا یازده ماه دیگر راحت شدیم؛ اما اگر نگاه حقیقی به روزه داشته باشد، یعنی این که روزه را وسیله ای جهت تقرب به خداوند منان و پیدا کردن گم شده وجودی خویش بداند و فقط به نیت نزدیکی و اظهار محبت به معشوق حقیقی خود یعنی خداوند منان روزه گرفته باشد، به دور از طمع بهشت و ترس از جهنم، مطمئنا چنین فردی عید فطر برایش معنی دیگری دارد.
به قول مولانا، در ماه رمضان آدمی به دنبال من حقیقی خویش می گردد که همزمان با گرفتن روزه باید از من دروغین خود نیز کناره گیری کند.
عید فطر، روز کمال و وصال است، برای افرادی که روزه دل گرفته اند و نه روزه جسم؛ چرا که در یک ماه رمضان، تمرین می شود که آدمی خداوند را در جهان ببیند و به امر خدا و برای خدا زندگی کند؛ چنین فردی با روزه گرفتن، عید فطر برایش روز وصال معشوقه خویش خواهد بود؛ کسی که به حقیقت روزه و حقیقت وجودی خویش پی برده باشد، گرسنگی و تشنگی و سایر ممنوعات جسمی و مادی را تحمل می کند که به معنویات حقیقی برسد و همه بهانه ای است برای رسیده به اله متعال.
مولوی می گوید: بهانه کرده‌ام نان را ولیکن مست خبازم/ نه بر دینار می‌گردم که بر دیدار می‌گردم.
پس وقتی می گوییم روزه یعنی ندیدن غیر خدا و عدم توجه به غیر خدا، عید فطر هم یعنی رسیدن به خدا و رجوع به اصل خویش و حقیقیت وجودی مان. یک ماه رمضان، تمرینی است برای یازده ماه دیگر عمرمان که تمام اعمال و رفتارمان برای خدا و رضای او باشد، به دور از طمع بهشت و جهمنش که اگر چنین شد، به وصال حقیقی خواهیم رسید که همان اصل وجودی است.
آیه مبارک «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ»، تنها به معنی مرگ جسمی نیست، بلکه به معنای تولدی است که به وسیله مرگ جسمی از این دنیای کوچک پدید خواهد آمد و ما به سوی حقیقت خویش کوچ خواهیم نمود و در دنیا و ابدیت اصلی متولد خواهیم شد؛ آن جا که اصل ماست؛ جایی که هم می توان به وصال معشوق رسید و هم می توان به هزاران سال فراق و هجران مبتلا شد.
وقتی ما را از اصل و حقیقتمان جدا می کنند، هر دم باید به جستجوی آن باشیم و مطمئنا یک روز به اصلمان خواهیم رسید، ولی شاید خیلی دیر متوجه بشویم که دیگر دستانمان خالی است و چیزی برای تقدیم کردن به خداوند منان نداریم.
مولانا زیبا گفت: هر کسی کو دور ماند از اصل خویش/ باز جوید روزگار وصل خویش...
پس کسب فیض عید فطر برای کسانی ممکن است که نیتشان از روزه، لقاءاله و رسیدن به معشوق باشد.
اما خیر و برکات ماه مبارک رمضان و عید فطر، محدود به چنین افرادی نمی شود، بلکه خدایی که قبل از آغاز سخن خویش با پیامبرش خود را تحت عنوان الرحمن الرحیم معرفی می کند، مطمئنا مهربانی و لطف بی انتهایش شامل حال همه خواهد شد و پرتوهای رحمانیت عامش بر همه انسان و موجودات تابیده خواهد شد و این وسط بستگی به ما انسان ها دارد که چقدر توانسته باشیم از این ماه مبارک استفاده نموده که بتوانیم پرتوهای بیشتری از لطف و مهربانی حضرت حق تعالی را دریافت کنیم.
خداوند منان راه عبد شدن و بندگی کردن را کاملا بر روی همه باز گذاشته است؛ ماییم که بین خود و ذات اقدس اله حجاب افکنده و خود را در پایبندی مادیات راضی کرده ایم و به قول حافظ، رحمت اله علیه: میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست/ تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز...
اگر به این گفته که فرمودند «دنیا مزرعه است»، یقین داشته باشیم، مطمئنا با همین مادیات هم می شود به خداوند رسید؛ فقط باید نیتمان را الهی و برای خدا و به امر خدا کنیم؛ آن وقت است که مزه حقیقی عبادت و روزه را خواهیم چشید.
ای عید عاشقان به حقیقت جمال تو/ هر لحظه عیدی رسدم از وصال تو/ عید کسان غره شوال و عید من/ آن ساعتی بود که ببینم جمال تو.
*فعال اجتماعی
