مبینا زنده بودی: به فکر قهرمانی باشید

مبینا زنده بودی، متولد 27 آذرماه سال 1385 و ساکن برازجان است و از 6 سالگی تکواندو را به طور حرفه ای آغاز کرده است.

فکرشهر: چرا تکواندو را انتخاب کردید و آیا آن زمان، مدرسه می رفتید؟
کلاس اول دبستان بودم. در تلویزیون مسابقات تکواندو را می دیدم. قهرمانان زیادی در این رشته بودند. من هم علاقه مند شدم و به سمت این رشته رفتم و گفتم شاید بتوانم پیشرفت کنم. به خاطر همین به سمت این رشته ورزشی رفتم.

فکرشهر: تا الان چه مقام هایی کسب کرده اید؟
یک مدال نقره در مسابقات شهرستانی، سه مدال نقره در مسابقات استانی، سه مدال طلا در مسابقات استانی و یک مدال طلا در مسابقات کشوری در رشته تکواندو گرفتم.

فکرشهر: الان کلاس چندم هستید؟
پنجم دبستان.

فکرشهر: همکلاسی هایتان درباره رشته ورزشی تان چه می گویند؟ شده که با دیدن شما به سمت این رشته بیایند؟
 بعضی از همکلاسی هایم که صحبت های من درباره رشته تکواندو را شنیدند در این رشته ورزشی  ثبت نام کردند و در حال حاضر در این رشته ورزشی فعالیت می کنند.

فکرشهر: مبینا خانم، شما وارد میدان مسابقه که می شوید، نمی ترسید؟
نه.

فکرشهر: در خانواده شما شخص دیگری هم ورزش می کند؟ 
پدرم به باشگاه ورزشی می رود، اما رشته ورزشی خاصی را دنبال نمی کند. دختر خاله ام که با هم، هم سن هستیم در رشته تکواندو کار می کند.

فکرشهر: نگاه جامعه به شما به عنوان یک دختر ورزشکار چگونه است؟
همه مردم برایم آرزوی موفقیت دارند. همه می گویند باید ادامه دهی تا به جاهای بهتر و بالاتر برسی. همه من را تشویق می کنند که رشته ورزشی ات را رها نکن و ادامه بده.

فکرشهر: چه توصیه ای برای دخترانی که دوست دارند به سمت ورزش بیایند، دارید؟
توصیه ام این است که اگر به سمت ورزش رفتند، ادامه دهند و ورزش را رها نکنند تا بتوانند پیشرفت کنند. اوایل هر ورزشی سخت است، اما کم کم بدن به ورزش عادت می کند و اگر هدف داشته باشند می توانند به مقام های بالایی برسند.

فکرشهر: الگوی شما در ورزش کیست؟
الگوی من خانم کیمیا علیزاده، قهرمان المپیک در رشته تکواندو است.

فکرشهر: تلخ ترین و شیرین ترین خاطره ای که از ورزش داشتید را برای ما تعریف کنید؟
بهترین خاطره ام در رشته تکواندو این بود که توانستم مدال طلا در مسابقات کشوری را دریافت کنم. 
تلخ ترین خاطره ام این بود که در مسابقات کشوری سال گذشته در مقابل حریفم که از استان فارس بود، شکست خوردم.

فکرشهر: می خواهید در ورزش به کجا برسید؟
می خواهم ادامه دهم تا مثل خانم کیمیا علیزاده به المپیک بروم. می خواهم ادامه دهم و به خارج از کشور برای مسابقه بروم و آن ها را شکست بدهم.

فکرشهر: آرزویتان در سال جدید برای خودتان چیست؟
آرزو دارم در بقیه مسابقاتم مثل همیشه پیشرفت کنم و بتوانم مدال های طلای زیادی را در این رشته به دست بیاورم.

فکرشهر: برای مردم در سال جدید چه آرزویی دارید؟
این که مردم در زندگیشان خوب و شاد و سلامت باشند و اگر دختری مثل من در خانواده دارند و در رشته ورزشی است، امیدوارم که بتواند پیشرفت کند و موفق باشد.

فکرشهر: خانم زنده بودی، مشوق شما کیست؟
مشوق های اصلی من، پدر و مادر و استادم، خانم حسنیه حمیدیان هستند. الان نسبت به اوایل که به تکواندو روی آورده بودم کمتر مرا تشویق می کنند، در ابتدا بیشتر تشویق می شدم.

فکرشهر: شعار شما در زندگی و ورزش چیست؟ 
به چیزی و هدفی که فکر می کنید، آن راه را ادامه دهید. به فکر قهرمانی باشید. با تلاش حتما قهرمان می شوید.

فکرشهر: حرف آخر؟
مسئولین باید به ورزشکاران کمک بیشتری کنند تا ورزشکاران بتوانند مقام های بهتر و بالاتری را کسب کنند. مردم و همه باید پشت ورزشکاران باشند تا بتوانند موفق شوند.