فاطمه دهقان کمارجی، 24 ساله، اهل و ساکن برازجان و نخستین دختر داور لیگ برتری استان بوشهر است.
فکرشهر: ورزش را کی و چگونه آغاز کردید؟
در سن 6 سالگی ژیمناستیک و در سن 8 سالگی والیبال را شروع کردم. در سن 17 سالگی هم به سمت ورزش تکواندو رفتم و بعدها در کلاس های شنا هم شرکت کردم. به دانشگاه رفتم و ورزش ها را به صورت حرفه ای شروع کردم. در اردیبهشت ماه سال 94 بود که داوری درجه 3 فوتبال هم گرفتم و در 20 مرداد ماه همان سال برای کلاس پیش فصل داوری لیگ برتر فوتبال بانوان انتخاب شدم؛ تست با موفقیت پاس شد و در حال حاضر 2 سال و نیم است که در لیگ برتر فوتبال بانوان به فعالیت مشغول هستم. در کلاس بین المللی داوری فوتبال هم شرکت کرده ام و به این کلاس بسیار امیدوارم.
فکرشهر: شما در رشته های ورزشی دیگری همفعالیت داشته اید. می خواهم بدانم تاکنون چه مقام هایی کسب کرده اید؟
در رشته شنا و نجات غریق مقام دوم استانی، رشته شنا قورباغه مقام دوم کشوری، در رشته والیبال مقام دوم استانی و در رشته ی آتش نشانی مقام های زیادی را کسب کرده ام.
فکرشهر: میزان تحصیلات شما چقدر است؟
کارشناس تربیت بدنی. در حال حاضر داور لیگ برتر فوتبال، معلم ورزش، آتش نشان و نجات گر هلال احمر هستم.
فکرشهر: در خانواده شما، شخص دیگری هم ورزش می کند؟
بله. پدرم. در رشته کشتی؛ ایشان داور ممتاز ملی کشتی است؛ در کشتی پهلوانی و زورخانه ای فعالیت دارند.
فکرشهر: نگاه جامعه به شما به عنوان یک دختر ورزشکار چگونه است؟
مردم بسیار محترمانه با من برخورد می کنند به صورتی که گاهی اوقات از احترام زیاد مردم خجالت زده می شوم. من را به عنوان یک ورزشکار خانم موفق می بینند. به نظر من هر کس که به موفقیت می رسد، نباید از غرور و تکبر لبریز شود. در کل نگاه مثبت مردم، واقعا به من انرژی می دهد.
فکرشهر: برای دخترانی که دوست دارند مسیر شما را طی کنند، چه توصیه ای دارید؟
باید بهانه ها را کنار بگذارند، اولین اصلی که بانوان باید رعایت کنند، خودباوری است که متاسفانه اکثر بانوان رعایت نمی کنند. چون به وسیله خودباوری و داشتن انگیزه و هدف می توانند به اهداف خود برسند. من این تجربه را دارم، چون امکانات کافی در اختیارم نبوده، ولی با هدفی که پیش رو داشتم و به واسطه خود باوری به موفقیت رسیده ام.
فکرشهر: شیرین ترین و تلخ ترین خاطره ورزشی تان چیست؟
خدا را شکر خاطره تلخ ندارم و اگر هم بوده، همه تلخی هایش الان شیرین شده؛ اما یک خاطره به یاد ماندنی ام این است که قبل از تست کللاس بین المللی دچار آنفولانزا شدید شدم، روز قبل از تست، بیمارستان بستری شدم. عصرش رفتم تهران. دکترها به من گفتند نباید تست بدهم چون خیلی خطرناک است و ممکن است آسم بگیرم؛ ولی من رفتم و فردا صبحش در پیست آزادی تهران تست دادم و می توانم بگویم یکی از بهترین تست هایی بود که دادم.
فکرشهر: مشوق شما در این مسیر کیست؟
مشوق اصلی من برای شروع کارم پدرم بود. از کودکی در محیط و خانواده ورزشی بزرگ شدم و شاید این طوری بود که به ورزش علاقه مند شدم. با توکل به خدا و پشتکار خودم پیش رفتم. ولی در مسیر موفقیتم جناب آقای کمارج، در دوره های قبل جناب آزاده، جناب اطمینان و زاهدی فرد و در اصل خانواده دهقان کمارجی مشوق های من بودند.
فکرشهر: الگوی شما در ورزش چه کسی است؟
پدرم. چون ایشان داور ممتاز ملی کشتی است؛ آقای علی دهقان کمارجی.
فکرشهر: خانم دهقان کمارجی، شما می خواهید در ورزش به کجا برسید؟
همیشه به این سوال فکر می کنم. دوست دارم به جایی برسم که بتوانم تجربیاتم را در اختیار دیگران بگذارم و تا جایی ادامه خواهم داد که خودم متوجه شوم کافیست.
فکرشهر: شما در سال جدید، برای خودتان و مردم چه آرزویی دارید؟
یکی از آرزوهای اصلی من این است که بتوانم در حوزه آموزش و پرورش استخدام شوم و امیدوارم که به آرزویم برسم. البته هر کسی دوست دارد به این نقطه ای که من هستم برسد. از کسانی که در کنارم بودن و به من انرژی مثبت دادند متشکرم و آرزوی سلامتی برای همه و خانواده ام دارم.
فکرشهر: شعار شما در زندگی و ورزش چیست؟
جهان پهلوان تختی متن زیبایی نوشت و من این متن را به عنوان شعار در ورزش قبول دارم: «زمانی که قهرمان جهان شدم، آنگاه فهمیدم که باید بیشتر خم شوم تا مدال قهرمانی را به گردنم بیاویزند».
فکرشهر: حرف آخر؟
امیدوارم همه مردم خستگی ها را در سال 96 بگذارند و با انرژی مثبت و حال خوش در سال 97 شروع به فعالیت کنند. جامعه ورزشی دشتستان به افتخارات بیشتری نیاز دارد. امیدوارم در سال جدید هم بتوانم برای شهر برازجان و شهرستان و استانم مفید باشم و در آخر آرزوی موفقیت و سربلندی برای تمام مردم ایران دارم.
