فکرشهر ـ الهام راسخی: معنای دختر زمانی مشخص می شود که از پدرش می پرسند چند بچه داری و پدرش می گوید: دو بچه؛ و او و دو خواهرش را پیش چشمش به حساب نمی آورد. این بی عدالتی و تبعیض از خانه، محل تولد و پرورش دختر شروع می شود و این تازه شروع ماجراست. مسائلی که کم کم و کم کم، با بزرگ تر شدن دختر از خانه به جامعه منتقل می شود. مسائل کوچک و بزرگی که باید با آنها دست و پنجه نرم کند. برایش تعین می کنند لباس چه بپوشد؛ کجا برود؛ با چه کسی برود؛ کی برود؛ کی برگردد؛ چه بخورد؛ چه نخورد؛ با چه کسی حرف بزند؛ با چه کسی حرف نزند؛ نخندد؛ نرود؛ نپوشد؛ نکند و در عین حال باید شاد هم باشد، درس هم بخواند و در جامعه ای که امنیت از آن می بارد، زندگی کند؛ چون اگر اتفاقی برایش افتاد، باز تیر سرزنش ها به سمت اوست و باز اوست که دایره حضورش تنگ تر و تنگ تر می شود؛ نه کسی که بانی و باعث آن بوده است.
بدین گونه او با تمام آرزوها، خیال ها و دنیای صورتی اش، تمام محدودیت ها را به جان می خرد و امیدوارانه هر روز تلاش می کند در مقابل محدودیت ها بایستد و راهی پیدا کند تا آن طور که شایسته اش است، زندگی کند. درس بخواند، به دانشگاه برود و ثابت کند از تمام پسرهایی که دیه اش نصف دیه اوست و بیشتر آزادی اش را به خاطر آنها از دست داده است، بهترعمل می کند و از تفکر تمام کسانی که او را موقع شمردن بچه به حساب نیاوردند و هنگام تولد نام دختربس، گل بس و خانم بس را برایش انتخاب کردند، پیشی بگیرد و پشت سرش بگذارد. ثابت کند آن گونه که آنها فکر می کنند، نیست. اگر در تمام طول تاریخ بشریت دست هایش را بستند و چشم بسته او را به خانه شوهر فرستادند، اجازه تحصیل ندادند و او را ناقص العقل خواندند، اشتباه کردند و به خودشان ضرر رساندند؛ چون سر آخر، این آنها هستند که در دامان این دختران تربیت می شوند و رشد می یابند، نه دختران در دامان آنها!
بعد از 1400 سال از مبعوث شدن پیامبری که تنها فرزندش دختر بود، هنوز یاد نگرفته ایم. هنوز که هنوز است خیلی ها پسر را بر دختر ترجیح می دهند. حالا در سالروز تولد دختری پاک از خاندان مطهر پیامبر سلام اله علیه و آله، به سراغ دختران شهرم رفتم و از آنها سوال کردم که «آیا تا به حال شده به خودتان گفته باشید ای کاش پسر بودم!؟ چرا؟»
آرزو 26 ساله در پاسخ به این سوال می گوید: همیشه می گویم. به خاطر این که آزاد باشم. برای این که وقتی یه جایی بروم و بیایم پشت سرم حرف نباشد. یا وقتی تنهایی جایی بروم، احساس خطر نکنم. خیلی از موفقیت هایی که ممکن بود اگر پسر بودم می توانستم دنبالش بروم، ولی دختر بودنم و محدودیت های خانواده مانعم شدند. من همیشه دوست داشتم پسر باشم. بارها به خانواده ام گفته ام؛ مثلا نمی توانم تنها جایی زندگی کنم، چون دخترم. نمی توانم شب بروم جایی، چون می دزدنم! می خندد و می گوید: دوست ندارم زیر سلطه کسی باشم، ولی مجبورم، چون دخترم.
ایییی... آره... فقط هم به خاطر موتور سواری اش که تک چرخ بزنم. این ها را عاطفه 30 ساله می گوید و بعد اضافه می کند: البته به دوچرخه سورای هم راضی هستیم.
سمیرا 24 ساله گفت: آره... گاهی دوست دارم پسر باشم. او ادامه داد: چون یک جور آزادی دارند. یک جور که توی جامعه می گویند: «پسره اشکال نداره فلان کار کنه!» ولی ما دختریم؛ هرکاری کنیم ایراد می گیرند.
زهرا 25 ساله گفت: تو ایران آره. چون اینجا حقوق برابر نداریم. آزادی نداریم. همه استخدامی ها برای آقایان است. ورودی دانشگاه ها تعداد دخترها و پسرها برابر نیست. امنیت نداریم. حق ارثمان کمتر از مردهاست. چرا باید یک شاهد مرد برابر با دو شاهد زن باشد!؟ رئیس جمهور زن نمی توانیم داشته باشیم. قاضی زن نداریم. چرا حجاب مان را مردها باید برایمان تعین کنند!؟ چرا نباید امنیت داشته باشیم که تنهایی و با خیال راحت شب برویم بیرون!؟ توی مملکت ما، به ما مثل ابزار نگاه می کنند، نه انسان!
مهدیه 30 ساله گفت: کوچک تر که بودم آره دوست داشتم پسر باشم. چون توی خانواده ای بودم که به پسر بهای بیشتری می دادند. وقتی از مادرم شنیدم که وقتی من دنیا آمدم هیچکسی خوشحال نشد و حتی رفتارهای پدربزرگ و مادربزرگم را می دیدم که چه فرقی بین من و برادرم می گذارند! کی بدش می آید مورد توجه باشد؟! اصلا از خودم، جنسیتم و دختر بودنم هیچی نمی فهمیدم، چون بهم نگفتند. چون جو اینجوری بود. ولی بزرگ تر که شدم دیگر دوست نداشتم؛ ولی هنوز این تبعیض ها در جامعه هست و طرد شدن یک دختر از سمت خانواده چه عواقبی می تواند داشته باشد؟!
دوست داشتم پسر باشم، به خاطر نداشتن محدودیت و به خاطر این که آبروی یک دختر همیشه در خطر است و همه چیز برایش عیب است. این ها را زینب 29 ساله گفت.
قبلا دوست داشتم پسر باشم. این ها را مریم که 19 سال دارد می گوید و ادامه می دهد: به خاطر آزاد بودن پسرها و این که زورشان می رسد و قدرت دارند.
سوسن 23 ساله هم می گوید: بله... چون آزاد هستند.
مژگان که 25 سالش است می گوید: پسر بودن مساوی است با آزادی، امنیت و شاد بودن. او ادامه می دهد: اگر پسر بودم، آخر شب می رفتم پیاده روی و یا اگر از کسی خوشم می آمد صاف می رفتم و به او می گفتم.
همه به این سوال من، جواب مثبت دادند؛ دخترانی که وجودشان دنیا را لطیف تر می کند. محدودیت ها و فشارها چنان عرصه را بر آنها تنگ کرده که همگی دوست داشتند پسر باشند، برای داشتن امنیت و آزادی! برای رسیدن به آرزوهایشان و برای این که خودشان باشند. برای این که به آنها احترام بگذارند و وجودشان را جدی بگیرند. اینقدر برایشان تصمیم گرفته نشود. بگذارند به حال خودشان باشند. به آنها اعتماد کنند. به جای آن که آنها را روز به روز محدودتر کنند و آنها را با آرزوهایشان در خانه حبس کنند. انتظار دارند دنیای بیرون را برایشان امن کنند.
