فاطمه تشنه دل: با هدف و انگیزه کار می کنم

فاطمه تشنه دل، متولد 30 شهریورماه 1363 و ساکن برازجان است. وی، یکی از دختران موفق دشتستانی است که در رشته دو و میدانی جانبازان و معلولین، مقام ها و مدال های رنگارنگی به دست آورده است، چه در قابل ورزشکار و چه مربی.

فکرشهر: از کی و چگونه ورزش را شروع کردید و تاکنون چه مدال ها و مقام های کسب کرده اید؟
از سال 84 ورزش دو و میدانی را شروع کردم و در سال 88 وارد مسابقات کشوری دو و میدانی شدم که نتیجه تلاش و شرکت در مسابقات کشوری ام 3 مدال طلای پرتاب دیسک، 1 مدال نقره پرتاب وزنه و 2 مدال برنز باشگاهی در پرتاب دیسک بود. در سال 90 نیز موفق شدم کارت مربیگری دو و میدانی درجه 3 را کسب کنم و در همان سال به صورت حرفه ای مربیگری را آغاز کردم. در از سال 91 به عنوان مربی همین رشته به اردوی تیم ملی جوانان جانبازان و معلولین دعوت شدم.

فکرشهر: چه شد که به دو و میدانی روی آوردید؟
آقای غلامرضا مریدیان، رییس سابق هیات جانبازان و معلولین شهرستان دشتستان یک روز معلولین را در اداره بهزیستی دور هم جمع کرد و رشته دو و میدانی را به ما معرفی کرد. من نیز به این رشته ورزشی علاقه مند شدم و تا به امروز در این رشته فعالیت می کنم.

فکرشهر: در حال حاضر همان دو و میدانی را به صورت حرفه ای دنبال می کنید؟
در حال حاضر مربیگری دو و میدانی آقایان و خانم ها را بر عهده دارم. حاصل تلاش مربیگری ام 4 مدال طلای کشوری، 8 نقره و 2 برنز است که شاگردانم به دست آورده اند. افتخار دیگرم این است که یکی از شاگردانم، بانوی ورزشکار«سعیده عبدالهی»، در مسابقات جهانی سوییس و آسیایی امارات شرکت کرد که حاصل این مسابقات، 2 مدال طلای آسیایی بود و باعث افتخارم بود که به عنوان مربی تیم ملی در کنار خانم عبدالهی حضور داشتم.

فکرشهر: میزان تحصیلات شما چقدر است؟
لیسانس آسیب شناسی اجتماعی دارم.

فکرشهر: مشوق شما در این مسیر چه کسی بوده؟
افراد زیادی دست به دست هم دادند تا بتوانم در رشته مورد علاقه خود پیشرفت کنم. نام نمی برم، چون اگر کسی از قلم بیفتد در حقش ظلم کرده ام. می ترسم نام کسی از قلم بیفتد ولی بهترین و اصلی ترین مشوق های من خانواده ام بوده و هستند. واقعا اگر حمایت خانواده ام نبود، به هیچ موفقیتی نمی رسیدم.

فکرشهر: در خانواده شما شخص دیگری ورزش می کند؟ 
خیر.

فکرشهر: نگاه جامعه به شما به عنوان یک دختر ورزشکار، چگونه است؟
فکر نمی کنم در جامعه به غیر از مسئولینی که با هم در ارتباط هستیم کسی ما را بشناسد.  البته نگاه ها نسبت به قبل بهتر شده،اما به بانوان در سطح ورزش بها داده نمی شود.

فکرشهر: چه توصیه ای دارید برای بانوانی که دوست دارند به سمت ورزش بیایند؟
اول سلامتی و نشاط اجتماعی ورزش را بپذیرند. ورزش برای سلامتی و هیجان مفید است. بانوانی که میل ورود به رشته ورزشی را دارند باید تمام موانعی که پیش رویشان است را بپذیرند و هرگز ناامید نشوند. با علاقه و توکل بر خدا به سمت رشته های ورزشی گام بردارند، قطعا موفق خواهند شد.

فکرشهر: الگوی شما در ورزش کیست؟
احسان حدادی را الگوی ورزشی و دکتر مصطفی بهرامی که از مربیان ثابت تیم ملی جانبازان و معلولین است را الگوی مربیگری خود قرار داده ام.

فکرشهر: خانم تشنه دل، می خواهید در ورزش به کجا برسید؟
هیچ کس بدون هدف کار نمی کند. من هم هدف دارم و با انگیزه کار می کنم. امیدوارم به همراه شاگردانم به جایی برسم که در شهرستان، استان و کشورم همیشه موفق و سربلند باشیم.

فکرشهر: شیرین ترین و تلخ ترین خاطره ورزشی خود را برای ما بگویید؟
تلخ ترین خاطراتم سال 91 رقم خورد؛ چند اردو برای تیم ملی جوانان برگزار شد، تا آخرین اردو رفتم و موقع اعزام خط خوردم.
شیرین ترین خاطره ام نیز آذر ماه 96 بود که با وجود مربیان مطرح تیم ملی در کمال ناباوری با من تماس گرفتند و گفتند مدارکت را بفرست و خودت را آماده کن برای مسابقات جوانان امارات. 
 به لطف خدا بعد از اعزام موفق به کسب مقام قهرمانی آسیا شدیم که یکی از بهترین افتخاراتم بود.

فکرشهر: در سال جدید چه آرزویی برای خودتان دارید؟
در کنار جانبازان و معلولین کار کردن واقعا سخت است. آرزو دارم همه سلامت باشند و خداوند توانی به من بدهد تا بتوانم برای جامعه فردی مفید و موثر باشم.

فکرشهر: برای مردم در این سال جدید، چه آرزویی دارید؟
آرزوی سلامتی و تندرستی برای همه ملت ایران دارم. ان شااله که هیچ وقت ملت ما غم نبینند. آرزو می کنم مردم همیشه ورزشکار باشند و ورزشکاران را دوست داشته باشند.

فکرشهر: شعار شما در زندگی و ورزش چیست؟
خود را اگر خط بزنم، شروع پروازهای بلند است.

فکرشهر: حرف آخر؟
از مجموعه «فکرشهر» سپاس فراوان دارم؛ چون از زمانی که من وارد عرصه ورزش شدم پشت ما معلولین بوده اند و نگاه ویژه ای به ما داشته اند. می خواهم در اینجا از آقای ایمان تقی پور که در برهه زمانی خاصی برای من زحمت کشیدند تشکر کنم. از خانواده ام که خاک پایشان هستم، واقعا تشکر می کنم، چون در راه موفقیت من گام های فراوانی برداشتند. توصیه من به شاگردانم هم این است که تلاش کنند و در راه رسیدن به موفقیت هرگز کوتاهی نکنند. در پایان از اداره ورزش شهرستان دشتستان، هیئت جانبازان و معلولین دشتستان و استان تشکر و قدردانی می کنم که ما را حمایت می کنند.