فکرشهر ـ همایون فقیه*: با خودم فکر می کردم که اگر بخواهم از ایران بروم، پناهنده کشورهای اروپایی شوم چه استدلالی برایشان بیاورم که قانع شوند، یک باره یادم آمد همین زندگی در پایتخت انرژی کشور بهترین دلیل است. اگر من در سازمان ملل در مجمع عمومی فریاد بزنم که در استانی زندگی می کنم که لقب پایتخت انرژی کشورم را یدک می کشد و حداقل ترین ملاک های حیات را هم گاهی ندارم، مطمئنا به من پناهندگی می دهند.
از زمانی که نگارنده به یاد دارد، آقایان می گفتند بحران آب داریم؛ استان بوشهر دچار خشکسالی فراوان است ولی در دولت های مختلف متاسفانه آقایان همه یا خواب بودند یا خود در منزلشان و باغ شهریشان چاه آب داشته اند و هیچ کار موثری برای حل این بحران نکردند و کار به جایی رسید که مردم همیشه در صحنه دشتستان بزرگ را به خیابان ها کشاند و باعث ایجاد تجعماتی شد که حداقل فریادشان به گوش مسوولینی برسد که سر بر جان و تن مردم گذاشته اند و خواب رفته اند.
بله بحران آب کل کشور را فرا گرفته و تبدیل به موضوع امنیتی شده، اما سوال اساسی از مسوولین است که چرا همیشه دقیقه نود یادشان می آید برای حل مشکلات؟ دلیل اصلی سوءاستفاده دشمن خارجی از این تجمعات به حق مردم همین شخص مسوولین پایتخت نشین تا محلی هستند.
کدام مسوولین یک روز حقوق ماهانه شان کم و زیاد شده؟ کدام مسوول چند ماه گذشته و حقوق نگرفته است؟ ظلم مگر شاخ دارد یا دم؟! همین که مردم استان بوشهر مخصوصا دشتستان، آب که حیاتی ترین معیار برای زندگی است را ندارند و دارند در آتش ثروت و قدرت و دنیاطلبی آقایان تهران نشین و محلی در ادوار مختلف، می سوزند، خود ظلمی آشکار است.
اگر زمانی مشکل امنیتی خاصی در کشور به وجود بیاید، برخی آقایان در اروپا و کشورهای خوب دنیا، همه امکانات زندگی را برای خود فراهم کرده اند و فرزندان خود را نیز فرستاده اند تا سریع کوچ کنند و بروند و باز همین مردم بمانند تا اسلام و انقلاب را حفظ کنند. آیا از سال اول انقلاب تا اکنون که استان های جنوبی همیشه مستعد بحران آب بوده اند، این فکر را در اذهان مسوولین چهار دهه انقلاب نیاورد که با وجود دریا، مردم این استان نباید مشکل بی آبی داشته باشند تا الان نشود که التماس استان همجوار کنیم یا آنان برای ما شاخ و شانه بکشند که ما آب نمی دهیم؟ مگر ما گاهی برای این گازی که زیر سر و پای ما استان بوشهری ها رد می شود و می رود برای همین استان ها و پایتخت نشین ها، رگ گردن آورده ایم؟ مسوولین تا به حال در فصل زمستان به صفوف دریافت نفت نگاه کرده اند؟ { هر چند برخی نقاط استان در این هشت نه سال اخیر گازکشی شده است}. آیا حق این مردم است که ثروتشان را ببرند و چیزی به خودشان نرسد؟ کدام استان بوشهری ـ از مردمش گرفته تا مسوولش ـ اجازه دارد که بگوید ما گاز نمی دهیم؟ همان مقداری که بی گازی برای استان های دیگر و مرفحین بی درد در فصل زمستان سخت است، بی برقی هم برای ما در این فصل بسیار سخت است!
تاریخ شهادت می دهد که مردم استان بوشهر همیشه جانشان را در راه این کشور و سرزمین داده اند، اما آیا قدرشناسی نبوده که ارزش این مردم را بداند؟ کدام وزیر و کدام مدیر کل و کدام مسوولین پایتخت نشین جرات این را دارد در همین ایام به استان بوشهر سفر کند و مثل مردم عادی با بی آبی و بی برقی نصف روز را در اینجا زندگی کند؟ چابلوسی تا کی؟ میز و صندلی تا کی به شما وفا خواهد کرد؟ اگر وقتی مسوولی از تهران به استان می آید، آقایان مسوول استانی مثل مردم با آنان برخورد کنند چه می شود؟ مصیبت آنجا بیشتر می شود که با وجود بی آبی، برق هم نباشد! رگ گردن کدام مسوول برای چنین لحظاتی برای این مردم برآمده می شود؟ چرا در استان بوشهر با وجود آفتاب بسیار بالا و انرژی بسیار خوبی که برای تامین برق از صفحات خورشیدی دارد یا همین بادهایی که می آیند و بیابان هایش که برای تامین برق بخشی از استان بسیار مناسب است، کاری صورت نمی گیرد؟ در کشورهای آفریقایی هم برویم بگوییم در پایتخت انرژی کشور نه آب داریم و نه برق، به ما پناهندگی می دهند.
آقایانی که دغدغه شریعت و دین مردم را دارند، کجا هستند که برای یک کنسرت، یک بنر، فریاد وااسلاما سر می دهند و تجمع می کنند و طومار می نویسند اما در این اعتراضات به حق مردم، خبری از تجمعشان در بین مردم نبود؟! چرا اینان مردم را فقط برای بعضی کارها می خواهند و لفظ ولایت مدار بودن مردم از دهانشان نمی افتد ولی اکنون نیستند در صحنه فقط تعداد اندک شماری؟ فقط تعداد بسیار اندکی که خودشان را بخشی از این جامعه و مردم دردمند می دانند، در کنار مردم بودند.
دیگر کار از جلسه و نشست گذشته است؛ باید جهادی و انقلابی آقایان کار کنند؛ البته آقایانی که حمایت کننده دزدان سکه و ارز هستند و حامی وارد کنندگان خودرو و خود سهام دار شرکت های بزرگ تولید ثروتند، چون لقمه حرام در بطون شان رفته نمی توانند کار جهادی برای مردم انجام بدهند. زمانی که نعمت بخش ـ رییس انجمن خودروسازان ـ گفت: «توقع دارید من هم مثل شما پراید سوار شوم؟ جمع کنید آقا!»، یک مرد پیدا نشد در کشور در دهانش بزند و مدعی العموم به خاطر این توهین به ملت ایران حرفی نزد. به گفته یکی از خبرگزاری ها: البته مقصر این مدیر بی ادب نیست که خود را تافته جدا بافته می داند و اتومبیل ساخته خود را لایق عوام مردم می داند، مقصر کسانی هستند که سال هاست جلوی این خیانت ها به مردم و گردن کلفت شدن آن ها با پول مردم را نگرفته اند! تا امروز اینطور پاسخ مردم را بدهند.
چقدر رهبر معظم انقلاب نصیحت کنند؟ چقدر ایشان برنامه بدهند؟ چقدر ایشان پدرانه رفتار کنند؟ چه کسی به فریاد مردم استان بوشهر خواهد رسید؟ چقدر فریاد بزنیم که نه آب داریم و نه برق؟ تا کی سر پوش دین بر روی نیازها و شکم گرسنه مردم بگذاریم؟ این گفته شهید بهشتی است که صوتش نیز در فضای مجازی دقیق وجود دارد و از نگارنده نیست که به مسوولین بربخورد؛ ایشان می فرمایند: «بالا بروید یا پایین بیایید، اصلا قرآن رابر سر جامعه ای پهن کنید، مادام که در آن جامعه در یک سو گرسنه بیچاره از سرما لرزان وجود دارد و از سوی دیگر متنعمان برخوردار از همه چیز، این جامعه لجن است. تمام چهره اش را هم که با قرآن بپوشانید، باز لجن است. آیا کسی در دنیا منتظر این می شود که ببیند آن جامعه جامعه قرآنی است، یا انجیلی، یا توراتی، یا بودایی، یا اوستایی، یا مائوئیست؟ نگاه می کند اگر در جامعه به همه انسان ها به چشم انسان نگاه می شود و ضرورت های زندگی آن ها تامین می شود… در جامعه ای دیگر به انسانها به عنوان انسان نگاه نمی شود، احتیاجات آن ها بی ارزش است، خیابان های یک طرف شهر گلکاری دارد، اما طرف دیگرش چندین سال است که چاله ـ چوله هایش به دره و ماهور تبدیل شده. این جامعه هر برچسبی می خواهد داشته باشد، آیا مردم سالم دنیا در رده بندی این دو نوع جامعه و خوب و بد کردنش حالت انتظار پیدا می کنند و می گویند ببینیم آیات قرآن در این زمینه چه می گوید؟ یا انجیل در این باره چه گفته؟ نصوص اوستا چه می فرماید؟ اوپانیشادهای آیین هندی چه می گوید؟ کتاب مائو در این باره چه آورده؟ لنین در این زمینه جه گفته؟ مارکس چه گفته؟ این حرفها نیست. منتظر اینها نیستیم. می گوییم این جامعه بد است؛ نافص است؛ دارای کمبود است. شکی نیست. این قدر بحث نمی خواهد»
سخن به پایان ببریم که از دردمندی ما کوه و جامدات هم گریه می کنند و احساس درد می کنند، ولی آب هم ما را ببرد برخی مسوولین بیدار نخواهند شد.
*فعال اجتماعی
چنانچه پا را پایه قضاوت قرار دهیم اگر انسان حیوانی دو پاست ؛ حیوان هم انسان چار پا ست
شوروی سابق با آن همه آمادگی و تکنولژی بالا و تخلیه سریع و بموقع شهرهای محاور، نتوانست جلو تلفات ناشی از انفجار رآکتور هسته ای خود را بگیرد
تشعشعات اتمی سه گونه اند
آلفا بتا گاما
اشعه آلفا هسته های اتم ئیدروژن یا همان پروتون ها هستند که انرژی کم تر و قابلیت نفوذ ضعیف ری ه دارنذ بطوری که حتی یک برگ کاغذ نازک هم میتواند جلو نفوذ آنرا بگیرد؛ بهمین سبب بسیار خطرناکند اگر وارد بدن شوند نمیتوانند به آسانی از بدن خارج شوند و در بدن می مانند و هسته های سلول های بدن را تخریب و متلاشی میسازند و یا باعث تغییرات ژنتیکی میشوند
اشعه بتا همان الکترون های پر سرعت هستند با انرژی زیاد تر و قابلیت نفوذ بیشتر
اما اشعه گاما که حاصل تبدیل ماده به انرژی است امواج با انرژی بسیار زیاد و با سرعت نور هستند که از هر مانعی به آسانی عبور میکنند و نه تنها ستون ها و موانع قطور و ضخیم بتونی بلکه ار رمین هم میگذرند و بدن انسان دائما در معرض این نوع اشعه که از کیهان و کائنات میایند واقع میشود بعضی از نظریه های علمی ان را یکی از عوامل پیری و کوتاهی عمر بشر میدانند