فکرشهر: امام حسین (علیه السلام) قبل از این که از مدینه به سوی مکه حرکت کند. به برادرش (محمد بن حنفیه) این وصیت را نوشت: «بسم اله الرحمن الرحیم. هذا ما أوصى به الحسين بن على الى أخيه محمد بن الحنفية: ان الحسين يشهد أن لا اله الا اله وحده لا شریک له و أن محمدا عبده و رسوله جاء بالحق من عنده و آن الجنة حق والنار حق و الساعة آتية لاریب افيها وأن اله يبعث من في القبور و أني لم أخرج أشرأ ولا يطرأ ولا مفسدأ و لا ظالمة و انما خرجت لطلب الاصلاح في أمة جدي أريد أن آمر بالمعرف و آنهی عن المنكر و اسیر بسیرۀ جدی و آبی علی بن ابی طالب فمن قبلني بقبول الحق فاله أولى بالحق و من رد على هذا أصبر حتى يقضى اله بيني و بين القوم و هو خير الحاکمین. و هذه وصیتی الیک یا أخي و ما توفیقی الا باله عليه توكلت واليه أنيب.»
ترجمه :
به نام خداوند بخشنده مهربان. این وصیّت حسین بن علی به برادرش محمد بن حنفیه است. همانا حسین شهادت می دهد به وحدانیت خدا و به رسالت محمد که از طرف خدا به حق آمده و شهادت می دهد که بهشت و جهنم حق است و شکی در برپایی روز قیامت نیست و خداوند همه مردگان را زنده خواهد کرد. خروج من بر یزید برای ایجاد فتنه و فساد یا برای سرگرمی و خودنمایی نیست، بلکه برای اصلاح امور امت جدم رسول خدا است. من تصمیم گرفته ام امر به معروف و نهی از منکر کنم و از سیره و روش جدم و پدرم علی بن ابی طالب پیروی کنم. اگر کسی دعوت به حق را پذیرفت، خداوند سزاوار به قبول آن است. اگر کسی آن را نپذیرفت، صبر خواهم کرد تا خدای متعال میان من و این جماعت داوری کند و او بهترین حکم کنندگان است، این وصیّت من است به تو ای برادر، و توفیقی نیست مگر با کمک خدا توکل بر او می کنم و به سوی او انابه می نمایم .
منبع:
1. مقتل الحسین مقرم، ص ۱۵۶ به نقل از مقتل خوارزمی، ج ۱ ص ۱۸۸ و مقتل العوالم، ص ۵۴
*بنیاد بین المللی غدیر استان بوشهر – شهریور97
