فکرشهر: جلسه انتخاب هیات رییسه شورای اسلامی شهر برازجان که به دلیل اختلاف اعضا بر سر ریاست در روزهای گذشته برای برگزاری به حد نصاب نرسیده بود، امروز ـ چهارشنبه، 11 مهرماه 97 ـ نیز برای چهارمین بار برگزار نشد.
به گزارش فکرشهر، اختلاف از آن جایی شروع شد که در نخستین جلسه با دستور کار انتخاب هیات رییسه و رییس کمیسیون ها، یکی از اعضا که خود کاندیدای ریاست بود و رای نیاورده بود، به موضوع اعتراض کرد و صورت جلسه را از شورا خارج کرد تا به این امر و روند برگزاری جلسه، اعتراض کرده باشد.
پس از این واقعه، دو جلسه دیگر نیز برگزار شد ولی به دلیل غیبت 4 عضو شورا، جلسه به حد نصاب نرسید و برگزار نشد تا امروز که چهارمین جلسه با دستور کار انتخاب هیات رییسه، با حضور نماینده فرمانداری نیز با غیبت ساحل تنگستان، وحید مصدق و هادی دشتی مواجه شده و در نتیجه برگزار نشود.
از این چهار جلسه انتخاب هیات رییسه سال دوم شورای پنجم شهر برازجان، یک جلسه به دعوت شورا و سه جلسه دیگر به دعوت نماینده فرمانداری اعلام شده بود که این سه عضو شورا ـ تنگستانی، دشتی و مصدق ـ در هر چهار جلسه غیبت کرده اند.
به گزارش فکرشهر، نماینده فرماندار در جلسه امروز ـ چهارشنبه ـ با تاخیر یک ساعت و 15 دقیقه در جلسه حضور یافت و علت تاخیر خود را حضور در جلساتی دیگر اعلام کرد؛ این در حالی بود که سه عضو معترض و غایب شورا نیز دلیل غیبت خود را در جلسه امروز، عدم حضور نماینده فرمانداری اعلام کردند؛ هر چند بعد از حضور نماینده فرمانداری نیز در جلسه حضور نیافتند.
در هر شهر و دیاری شوراها ، شریک چرم خطا ها، اشتباهات ، ندانم کاری ها و دسته گل به آب دادن های شهرداری های شهر خود هستند. چه کسانی شهرداران شهرها را انتخاب میکنند؟ هر جا که شهرداری شهری، کیفیت و مرغوبیت کار را قربانی و فدای سرعت یا کمیت میکند و شورا سکوت میکند و دم نمیزند
و لب تکان نمید،هد و با صدای بلند اعتراض نمیکند و با مردم در میان نمیگذارد؛ آنچا که وقتی شهرداری شهری، کارهای دیگران را تخریب و آنچه را که قبلی ها رشته بودند پنبه میکند و تخریب مینماید
یا وقتی کار ناقص و پرعیب و ایراد و آبکی و سطحی را که گاهی نوعی عوام فریبی و بچه گول زنک است و توهین به شعور مردم را میبیند و چیک هم نمیزند و ...
معلوم میشود که یا سواد و سلیقه درست و حسابی ندارند و یا خودشان هم دست کمی از آنها ندارند ندارند یا برایشان تدارند یا ندارند یا مورد تایید و قبول ۀنها ست. البته غ
من پیاده روی در پیاده روهای دیگر شهر را بر پیاده رفتن در جاده به اصطلاح سلامت ترجیح میدهم. اگر میگوئید پیاده رو سلامت ساکت و آروم و بیصداست؛ که نیست با آنهمه ماشین های پر رفت و آمد و شلوغ و سر و صدای مردم أزار آنها. میگوئید هوایش پاک و سالم تر است؛ نخیر ، نیست. حضور ماشین های پر دود و دم که
دود و گاز و سرب شان را زیر پوز مردم ساده دل به ریه ها یشان میفرستند را چه میگوئید؟ . شاید بگوئید دور از پارازیت و امواج الکترو مغناطیس است. پس آن دکل بالای سر مجسمه دوچرخه سوار و کابل های ولتاژ قوی چستند؟ نگوئید ایاب و ذهاب به آنجا آسان است و خط اتوبوسرانی خدمت رسانی میکند و شهروندان بی وسیله را راحت به آنچا میرساند و خدمت زسانی، بی خدمت رسانی! امنیت هم که خیلی خیلی دارد ؛ میماند تک چرخه رفتن بعضی دوچرخه سواران نوجوان بر روی پیاده رو و لابلای پیاده روندگان بعضا بی توقع با سطح توقع غیر شهروندی! و راضی حتی با یک شکلات ! تازه پیاده رو خیابان بهارستان از این هم واویلا تر است. خیابان بهارستان تبدیل شده است به پارکینگ و گاراژ و ایستگاه تریلر های و مینی بوس های گازوئیل سوز و کامیون ها و نیز خیابان تعلیمات رانندی مخصوص ماشین های سنگین و مینی بوس و جایی برای امتجانات رانندگی. خدا بفریاد ورزش دوستان برسد. در هوای آلوده ورزش نکنید!