فکرشهر - حیدر کاشف: این یادداشتی حماسی یا تلاشی برای قدیس پروری نیست.
کارنامه ی مربی شصت و چهار ساله ی پرسپولیس آنقدر صریح و شفاف و بدون زواید هست که نیازی به طرح مسایل پیچیده در توضیح عملکرد او نباشد.
از دوران «استانکو پوکله پوویچ» که رنسانسی در فوتبال پرسپولیس بوجود آورد و آن نتایج درخشان را به یادگار گذاشت تا روزی که هموطنش برانکو برای دومین بار به فوتبال ایران‌آمد، فوتبال در ایران به کلی دگرگون شده بود. دیگر نه اِرق به لباس شرط اول جذب بازیکن بود و نه خبری از قراردادهای سفید بود.
روزگار فوتبال حرفه ای بود و حواشی و بحث های تمام‌نشدنی آن.
برانکو در روزهایی که احوال پرسپولیس بدلیل یک دهه سکانداری مدیران اغلب سیاسی و حتی نظامی و جولان دلال ها چندان خوشایند نبود، روی نیمکت این تیم بزرگ پایتخت نشست.
تصور این که آخر فصل سرخپوشان تنها با یکی دو گل قهرمانی را از دست بدهند در مخیله خوشبین ترین هوادارانشان نیز نمیگنجید. اما اعجاز برانکو تازه آغاز شده بود.
پرسپولیس در دو فصل بعد هم مدعی قهرمانی ماند و به آن هم رسید تا همه شاهد عملی شدن وعده های پرفسور سرخ ها باشند.
اما این تداوم موفقیت ٬آن هم در بلبشوی لیگ ایران ناشی از چیست؟
قطعا در فوتبالی دلال زد، موفقیت ورزشی صرف نمی تواند ضامن ماندگاری یک کادر فنی باشد.
مهمترین درس برانکو، پافشاری بر اصول خود بود. در این سه فصل تعداد بازیکنانی که برانکو عذرشان را خواسته، برای ساختن یک تیم مدعی قهرمانی کفایت می کند.
بی چون و چرا و بدون بخشش، هیچکس حق عبور از خط قرمز های سرمربی را ندارد. چه بهترین پاسور سه فصل اخیر باشی چه دفاع راست تیم ملی، نظم فردی و احترام به تصمیمات سرمربی شرط اول و آخر ماندگاری در پرسپولیس است.
در طول این سال ها نظم تیم فدای نتیجه یا خواست هیچ لیدر یا شماری از هواداران بازیکنی خاص نشد و جالب این که اعتبار تمام تصمیمات سرمربی خیلی زود به همه ثابت می شد.
ثبات و درستی این تصمیمات در فرهنگ هواداری هم تاثیرگذار بود، دیگر هیچکس به خود اجازه ی تحمیل نظر در جذب بازیکن یا چینش ترکیب تیم را نمی دهد.
هواداران تنها خود را موظف به حمایت از تیم می بینند و در این بین جایگاه پرسپولیس جدای از هر نامی لحاظ می شود.
حتی از زمانی که محرومیت پرسپولیس اتفاق افتاد، به جای بهانه جویی، شرایط را برای جایگزینی جوانترها محیا کرد.
برانکو به سان یک معلم برای فوتبال ما در بدترین شرایط، در اوج محرومیت ها و رفتن بازیکنان اصلی تیم، تنها با دوازده بازیکن ماند و از افق های جدید گفت. نه زمین و زمان را مقصر جلوه داد و نه بنای ناسازگاری و تحقیر ورزش ایران را گذاشت.
با همه ی این توصیفات، او چندان خشک و بی انعطاف نیست. در تمام مدت حضورش با مشکلات مالی ساخته و در آخرین مورد با وجود شش ماه پرداخت نشدن معوقاتش با درک سختی های تهیه ارز، اولویت پرداخت را به سایر خارجی های تیم داد.
اغراق نیست اگر می گوییم ساختن چنین تیمی که با وجود تغییرات و ریزش زیاد همچنان یکه تازی می کند کار برانکو است و بس، به یاد داریم که این تیم با چه مهره هایی بسته شد.
محمد انصاری بازیکنی که حتی فجرسپاسی دسته یکی هم‌عذرش را خواست یا کامیابی نیا و رضاییانی که نیمکت نشین محض راه آهن ته جدولی بودند. مسلمانی که سکو نشین مطلق ذوب آهن بود یا علیپور و محرمی که کاملا ناشناخته و کم سن و سال بودند و چندین چند ستاره ای که پرفسور از همین بازیکنان معمولی ساخت.
برانکو هیچگاه متکی بر ستارها نبود و گفتیم که به راحتی عذر ستاره های بی انظباط را هم خواست. در معجزه برانکو همین بس که همه آن ها که از تیم جدا شدند امروز پشیمان به دنبال راهی برای بازگشت به پرسپولیس اند.
کوتاه این که برانکو گنجی نه برای‌پرسپولیس، بلکه برای فوتبال ایران است. بی حاشیه و کم توقع و البته کاربلد.
میراث او نه تنها در بُعد فنی، بلکه به عنوان یک مدیر کاردان و یک پدر دلسوز برای جوانترهای تیم ماندگار خواهد بود.
چیزهایی که در کمتر مربی دیگری که در این سال ها به ایران آمده جمع بوده است.
