این، از آن دست ماجراهایی است که ممکن است برای شما هم اتفاق افتد. اگر بعد از بازنشستگی مثل اداره بازرگانی نشوید که هم قند دارد و شکر و هم تایر دارد؛ و شاید هم قند شیرین عین دیابتی ها که این روزها حرف و حدیث های فراوانی دارد که خدا کند این آخری به تور جان شیرین شما نیفتد و بلا به دور باشد.
نمی دانم شما حتی از برج پیزا تا برج های دوقلوی اندونزی و بالاتر از آن برخ ایفل و در کشور خودمان برج های میلاد و آزادی و در شهر خودمان بوشهر برج مقام و برج محمدخان خورموج و برج دژ برازجان را به شکلی مشاهده فرموده اید؟! خیلی دلمان مثلا برای بالا رفتن از برج میلاد لک می زند، اما چه کنم این عیال والامقام اجازه پرک زدن نزدیک آنها به من نمی دهد، زیرا در ابتدای برج که می رسیم مرا با مقام، یعنی حاج عبدالکریم خان صدا می زند. به نیمه های برج که رسیدیم مرا حاج کریم فریاد می کند و اما... در آخر برج یعنی پایین آن که رسیدم مرا «عبدو» جار می زند، زیرا دیگر در آخر برج که از جیب های من سلب اقتصادی شده و خالی از حقوق و معاش دولتی است، همان عبدو گفتن عیال هم از سر من زیاد است که در زمان بازنشستگی شرمنده او نباشم و شاهد دیدن برج زهرمار نشوم.
امیدوارم روزگار در این اواخر عمر، بار زندگیمان را کج برندارم تا به آرامش برسیم و البته اگر آفتاب بی پولی بر جیب ما سایه نیندازد...
البته عیال حق دارد برج ها را بشمارد تا بعضی ها فکر نکنند که ما گوش شیطان کر، حقوقمان را از بالای برج نجومی دریافت می کنیم.
