جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳
جستجو
آخرین اخبار استان بوشهر
مطالب بیشتر
معاون تربیت بدنی و سلامت آموزش و پرورش استان بوشهر در گفت و گوی اختصاصی با «فکرشهر»:
فکرشهر ـ رضا عباسی: آموزش و پرورش در تمامی جوامع بشری از ارکان اصلی در پیشرفت و بهبود وضعیت آن جامعه شناخته می شود و از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. جوامع گاهی با  انتخاب سیستم های صحیح آموزشی، سیر صعودی را در یک بازه زمانی به وضوح طی کرده اند و گاه هم با انتخاب یک سیستم غلط، سال ها عقب افتاده اند. کشور ما نیز قطعا از این قاعده مستثنی نیست. در همین راستا، برخی افراد، موفق تر از سیستم آموزشی کلی...
کد خبر: ۵۲۲۰۷
شنبه ۰۶ بهمن ۱۳۹۷ - ۱۲:۵۵

فکرشهر ـ رضا عباسی: آموزش و پرورش در تمامی جوامع بشری از ارکان اصلی در پیشرفت و بهبود وضعیت آن جامعه شناخته می شود و از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. جوامع گاهی با  انتخاب سیستم های صحیح آموزشی، سیر صعودی را در یک بازه زمانی به وضوح طی کرده اند و گاه هم با انتخاب یک سیستم غلط، سال ها عقب افتاده اند. کشور ما نیز قطعا از این قاعده مستثنی نیست. در همین راستا، برخی افراد، موفق تر از سیستم آموزشی کلی عمل کرده و قدم های مثبتی را به همراه همکارانشان در ارتقا و پیشرفت مجموعه کاری خویش برمی دارند.

حسن قلندری، یکی از این افراد است که در حوزه معاونت تربیت بدنی و سلامت آموزش و پرورش استان بوشهر، بسیار موفق عمل کرده است. وی، متولد 1355 و دانشجوی دکتری مدیریت آموزشی است و 23 سال حضور و فعالیت در آموزش و پرورش را در کارنامه دارد.

فکرشهر: متولد و اهل کجا هستید و در حال حاضر کجا سکونت دارید؟
متولد روستای درازی شهرستان دشتی هستم و اکنون نیز ساکن شهر بوشهرم.

فکرشهر: در کل چند سال سابقه حضور در آموزش و پرورش را دارید ؟
27 سال  است که این افتخار شامل من شده؛ که البته 23 سال رسمی و 4 سال اول هم دانش سرا بودیم.

فکرشهر: چگونه جذب آموزش و پرورش شدید ؟
از طریق دانش سرای تربیت معلم روستایی شهید شهریاری خورموج.

فکرشهر: در این سال ها، چه مسیری را سپری کردید؟
ابتدا آموزگار بودم. مدیر مدارس، کارشناس های مختلف و مسوولیت های متفاوتی را در استان های مختلفی تجربه کرده و در سمت های متفاوتی فعالیت کردم و اکنون هم افتخار حضور در جمع همکاران خوبم در اداره کل استان بوشهر را دارم.

فکرشهر: شما در حال حاضر، رییس معاونت تربیت بدنی و سلامت آموزش و پرورش استان بوشهر هستید. از اداره های زیر مجموعه معاونت خودتان برای ما بگید و چگونگی مکمل بودن آنان؟
از دور نگاه مردم نگاه عمومی و عموما تربیت بدنی است، اما نگاه ما خیلی فراتر از این مباحث است و رسالت ما تعلیم و تربیت و تقویت مهارت هاست. این را هدف گذاری خود می دانیم و در آموزش و پرورش با ورزش، باید مهارت های متفاوتی را در دانش آموزان برای زندگی بهتر در جامعه تقویت کرد. حوزه های تربیت بدنی و فعالیت های ورزشی، سلامت و تندرستی و مراقبت در برابر آسیب های اجتماعی، هر سه زنجیره ای است که این ساختار را شکل داده و محکم تر می کند.

فکرشهر: از موفقیت های کسب شده در حوزه معاونت خودتان بگویید.
موفقیت کسب شده خود در حوزه ورزش دانش آموزی را این می دانیم که توانستیم دانش آموزان زیادی را تحت پوشش مسابقات قرار دهیم و این حوزه را از حالت تقریبا سکون گذشته به پویایی حال حاضر رسانده و رشته های ورزشی زیادی را تحت پوشش قرار دهیم. پوشش دانش آموزان در مسابقات شهرستانی، استانی و ملی تا جایی که با اعزام 30 تیم به مسابقات کشوری، رتبه پنجم کشور را در این بخش کسب کردیم؛ همچنین با کسب  پنج مقام تیمی و 23 مدال انفرادی در حوزه تربیت بدنی، رشد بی سابقه ای را داشتیم. درجشنواره نوجوان سالم افتخار ملی کسب کرده و همواره  توانستیم با رشد چشم گیر آثارمان در  جشنواره های ملی این حوزه را ارتقا بخشیم  و در حوزه سلامت، افتخارات خوبی  را در جشنواره ها و مسابقات کشوری به دست آورده و توانستیم افتخارات بیشماری را برای استان در این حوزه ها داشته باشیم.

فکرشهر: معاونت شما در چند سال اخیر موفقیت های بیشماری را کسب نموده، دلیل آن را چه می دانید؟
اعتقاد به کار تیمی، این را در عمل ثابت کردیم. ما با آوردن اشخاصی که به کارشان اعتقاد داشتیم و با استفاده از نظرات کارشناسی و مرجع قرار دادن آن نظرات به سمت اهدافمان حرکت کردیم و دیگر اینکه حمایت مدیر کل هایی که تا کنون در کنارمان بوده اند. آنان ما را حمایت کرده و به ما استقلال داده و به کارمان اعتماد داشتند. همچنین اعتماد مجموعه استانداری و استاندارانی که ما  در کنارشان بودیم و به این حوزه توجه داشته و ما را حمایت کردند.

فکرشهر: از اهداف و برنامه هایی که تا به امروز در حوزه های زیر مجموعه معاونت خود داشتید، برای ما بگویید ؟
نگاه ما نگاه اعتماد محور بر اساس کار تیمی بوده است و اینکه واقعا فرد نمی تواند کار را جلو ببرد. ابتدا تیم سازی کرده و با دادن اختیار و تغییر نگرش ها در نگاه مدیران نسبت به این بخش و  بهبود جایگاه  این حوزه با جذب اعتبارات نسبتا مطلوب به سمت هدف خودمان حرکت کردیم. ما به دنبال یک گفتمان اجتماعی و اجتماعی کردن این حوزه بودیم و سعی کردیم با درگیر کردن خانواده ها و عوامل اجرایی در مدارس به سمت این بخش حرکت کنیم. سعی کردیم پروژه ها را اجتماعی کنیم و نگاه مدیران آموزش و پرورش را به این حوزه تغییر دهیم و در این کار موفق بودیم.

فکرشهر: چقدر به اهداف خود رسیده اید؟
خیلی راضی هستم ولی هنوز این کار «نمی از دریا» برداشتن است.

فکرشهر: بزرگ ترین چالش های شما در مسیرتان چه چیزهایی است؟
نهادهای بودجه ای در استان، چرا که اعقادمان این است این حوزه باید مورد توجه ویژه قرار گیرد؛ چرا که ما می توانیم بخش عمده ای از مسوولیت  پیشگیری را در تمامی این حوزه ها داشته باشیم و اعتقاد داریم که باید با تعییر نگاه نهادها نسبت به این حوزه، 60 درصد هزینه ها را به بخش پیشگیری اختصاص داده و 40 درصد را صرف درمان کنیم؛ ولی متاسفانه تاکنون این گونه نبوده است و ما بودجه های بالایی را به دلیل پیشگیری نامطلوب صرف درمان هایی می کنیم که می شد با کمی سرمایه گذاری بیشتر در بخش پیشگیری از هدر رفت آن هزینه ها جلوگیری کرد و آمار بخش درمان را کاهش داد.

فکرشهر: کمبود نیرو در آموزش و پرورش چقدر احساس می شود؟
طی 3 سال گذشته، 60 نفر را اضافه کردیم و در حال حاضر 470 مربی تربیت بدنی و 110 مربی بهداشت داریم، اما کمبود داریم و سعی کردیم با آموزش آموزگاران در مهارت های پایه، مشکل را حل کنیم.
از بزرگ ترین مشکل های ما در آموزش و پرورش این است که بازنشستگی زیادی داشته و استخدام ها در قبال آن کم است.

فکرشهر: چه میزان از نیروهای موجود با مدرنیته سازگار شده اند و از سیستم های نوین آموزشی استفاده می کنند؟
یکی از متخصص ترین بخش های  و پرورش، تربیت بدنی است و این موضوع به گونه ای است که مربیان ما بخش اعظمی از ورزش حرفه ای را در استان بر عهده دارند؛ اما ما به دنبال عمومی کردن ورزش هستیم و راه زیادی داریم تا به نقطه ایده آل برسیم.

فکرشهر: حوزه سلامت، بزرگ ترین دستاورد خود را چه می دانید؟
انجام طرح های پیشگیرانه را بزرگ ترین موفقیت خودمان در حوزه سلامت می دانم. در حال حاضر، 36 هزار دختر ما تحت پوشش طرح آهن یاری، بالای 40 هزار نفر تحت پوشش طرح ویتامین دی، حدود 25 هزار نفر در  طرح پیشگیری از بیماری ایدز و 120 هزار نفر در  طرح وارنیش فلوراید  دندان تحت پوشش بوده و هستند؛ همچنین با اجرای طرح های عمومی از جمله حیاط پویا و کلی طرح های دیگر که در مدارس اجرا کردیم، به همراه طرح هایی در خصوص بیماری های واگیر و غیر واگیر سعی کردیم که نقش بسزایی در بخش پیشگیری در حوزه سلامت ایفا کنیم.

فکرشهر: در حوزه سلامت، پیشگیری نقش انکار ناپذیری را دارد. در این خصوص چه کارهای مثبتی انجام شده است؟
همانگونه که در سوال قبل توضیح داده شد، کارهایی بیشماری در این حوزه انجام شده؛ همچنین می توان به طرح های دیگری از جمله طرح ملی دادرس که به منظور آشنایی با کمک های اولیه انجام می شود اشاره کرد. باید گفت که این فقدان در مدارس به شدت احساس می شد و در این بخش، اطلاعات دانش آموزان ما نزدیک به صفر بود. در پایه هشتم، دانش آموزان شامل این طرح می شوند. همچنین توانستیم 18 هزار دانش آموز را در طرح من قهرمان ایمنی هستم در پایه چهارم تحت پوشش قرار داده و آنان را از خطرات برخی کارها آشنا کرده و ایمنی را در آنان ارتقا دهیم. البته بخشی از این طرح ها استانی و بخشی هم کشوری است.
ما معلولین زیادی نیز داریم؛ نزدیک به 19 هزار نفر که 11 هزار مورد آن دلایل ژنتیکی دارد که می شد بخش اعظم آن را با پیشگیری و غربال گری کاهش داد. در حال حاضر، به طور خاص در این حوزه ورود کرده و به موفقیت های خوبی هم دست یافتیم و با ورود طرح غربال گری ژنتیک، موفقیت خوبی را در این حوزه به دست آوردیم. این طرح در متوسطه انجام شده و شش شهرستان در این طرح حضور دارند.

فکرشهر: برخی از مدارس کم برخوردار استان در حوزه سلامت خصوصا سلامت خانواده در وضعیت بدی قرار دارند. برنامه شما برای آنان تاکنون چه بوده است؟
اعتبارات فصل 5 حوزه سلامت را با نگاه ویژه به مدارس حاشیه ای پرداخته و این مدارس را مورد توجه ویژه قرار دادیم و این موضوع ویژه تمامی استان بوده است؛ اما نگاه کلی کمیته برنامه ریزی  و نهادهای مرتبط در شهرستان های استان را می طلبد و اینکه باید بدانیم آموزش و پرورش به تنهایی نمی تواند کلیه این نقش را ایفا کند. در کل ما نیاز به کمک بیشتر دستگاه های اجرایی داریم، اما خودمان نیز سعی کردیم؛ دکل های مخابراتی را از مدارس خارج کردیم و اقدامات ارزشمندی از جمله جدا سازی سرویس های بهداشتی و آب خوری ها، تجهیز این مدارس در اقلام بهداشتی از جمله صابون ها و... را در این راستا در دستور کار خود همیشه داشته ایم.

فکرشهر: تا چه اندازه برنامه های خود را در ارتقای سلامت جسمانی دانش آموزان استان موفق می دانید؟
از برنامه خیلی راضی هستیم و اعتقاد به اجرای این برنامه ها باید در مدیران، معلمان و مردم تقویت شود. برای مثال، طرح  مدرسه مراقب  که طرحی است که در کشورهای پیشرفته اجرا می شود را بومی سازی کرده و با نشست های مشترک نهادهای نزدیک به مدارس از جمله شورای شهر، شهرداری، مراکز پلیس و... با جستجوی نقاط حادثه خیز اطراف مدارس به سراغ آنان رفته و این محیط را برای سلامت دانش آموزان ایمن نمودیم.

فکرشهر: از برنامه های آتی خود در حوزه سلامت برای ما بگویید؟
با ورود نظام جدید آموزشی 6-3-3 خیلی از اتاق های بهداشت برداشته شد، اما نگاه ما این است که اتاق های بهداشت را برگردانیم و با تجهیز اتاق های بهداشت و تقویت علمی و رشد سفیران سلامت، همچنین برجسته کردن کارگاه های آموزشی  و... در تقویت این حوزه اثر بخش باشیم؛ اما باید توجه داشته باشیم که ابتدای این دولت بالای 1300 مدرسه تخریبی در استان داشتیم که اکنون این شرایط کمی بهتر شده،  اما هنوز 750 مدرسه تخریبی داریم ولی ما برای رسیدن به هدف خود همچنان تلاش خواهیم کرد، چرا که تقویت این حوزه را خیلی مهم و از اولویت های خود می دانیم. 

فکرشهر: برای کنترل سلامت بوفه های مدارس تاکنون چه اقداماتی را انجام داده اید؟
هر ساله وزارت بهداشت و درمان در سطح کشور به صورت رندم، بوفه ها را کنترل می کند و استان بوشهر در این خصوص  پیشتاز بوده و 65 درصد  کار را تاکنون انجام داده است؛ اما در این حوزه مشکل بسیار است. یکی از مشکلات را برخی  خانواده ها هم می دانیم که حتی از بوفه ها هم مشکل دار تر هستند و در کیف بچه ها انواع خوراکی های غیر بهداشتی و ناایمن را قرار می دهند و بسیاری مشکلات دیگر؛ اما ما  در این مورد بوفه ها با جدیدت ورود کرده و گاهی با معرفی مدیران به مراجع مربوطه، به سختی با خاطی  برخورد کرده ایم و به واسطه حساسیت این بخش، برخی مدیران را بازخواست نموده ایم؛ کماکان در این خصوص تلاش کرده و خواهیم کرد ولی خودمان به طور کلی راضی نیستیم.

فکرشهر: یک توصیه مهم برای ارتقای سلامت دانش آموزان به خانواده آنان چیست؟ 
هیچ توصیه ای مهم تر از این نیست که بگذاریم فرزندان دنیای خودشان را تجربه کنند. بگذاریم آنان آزادانه بازی کنند، ولی ما داریم برخلاف این جریان حرکت می کنیم و این مطلوب نیست. بچه های ما آموزش را دوست دارند؛ زبان را دوست دارند؛ ریاضی را دوست دارند؛ ولی تا حدی دوست دارند. برآیند حرف ها و تلاش های خانواده ها شده نسلی که فقط محفوظات دارد ولی مهارت خاصی یاد نگرفته اند. دیگر این که خانواده ها باید به علاقه بچه ها اهمیت دهند تا استعدادهای آنان شکوفا شود و این دو، یعنی بازی و علاقه فرزندان در شکوفایی آنان نقش بسزایی خواهد داشت. بگذارید بچه ها بازی کنند و دنیای خود را تجربه کنند و در هر سن و سال هم مهارت های خاص خود را بیاموزند و این موارد را از پایه شروع کنیم و این مهم با بازی کردن شروع می شود.

فکرشهر: اگر در حوزه کاری خودتان، نقدی در خصوص تغییر نگرش ها داشته باشید، این نقد به چه موضوعاتی است؟
شاید با یک مثال توضیح دهم بهتر باشد؛ اینکه چرا اعتبار دهیاری ها به ورزش، تعلیم و تربیت و تربیت حوزه اخلاقی دانش آموزان و امثال این مهم ها واریز نمی شود، اما به کنکور اختصاص می یابد؟ مگر اهمیت این ها از کنکور کمتر است؟ چرا صنایع بزرگ در استان ها این بخش را ویژه نگاه نمی کنند؟ مگر کاری از این مهم تر هم هست؟ مگر سلامت مردم در حوزه وظایف شهرداران نیست ؟ و کلی سوال دیگر که در این خصوص وجود دارد. ما باید نگاه مدیریتی خودمان را به این حوزه در تمامی زمینه ها دقیق تر کنیم و توجه ویژه داشته باشیم که توجه به این بخش می تواند کمک مطلوبی به بهبود شرایط کند. البته از نگاه ویژه برخی شهرداران و مسوولان به این حوزه ها تشکر می کنم، خصوصا کسانی که تا به امروز همیشه همراه ما بوده اند. 

فکرشهر: توزیع تغذیه سالم در مدارس چگونه است؟ آیا از کمیت و کیفیت آن راضی هستید؟
آموزش و پرورش تنها شیر را در مدارس توزیع می کند و مسوولیت آن با حوزه پشتیبانی است. از کمیت و کیفیت آن راضی نیستم و پیشنهاد می کنم با نگاه ویژه به مدارس مناطق محروم به صرف صبحانه دانش آموزان این حوزه ها کمک کنیم کما اینکه تاکنون کمک هم کرده و خواهیم کرد. 

فکرشهر: برای بهبود فضاهای ناامن بهداشتی در مدارس چه اقداماتی صورت پذیرفته است؟
تا به امروز کمک های زیادی برای بهبود این فضاها داشتیم، این موضوع در قالب پروژه «مهر و ماه» کمیته ویژه خود را دارد و این کمیته قبل از بازگشایی مدارس با ورود به مدرسه ها این مشکلات را دنبال می کند و اکثر نواقص در این خصوص مرتفع می شود؛ ولی همیشه کمبودها هست و تلاش ما حل این کمبودهاست.

فکرشهر: در خصوص طرح نشاط اجتماعی؛ آیا آموزش و پرورش کاری را با توجه به سیاست های دولت انجام داده است؟
در طرح نشاط اجتماعی، آموزش و پرورش از ارکان آن محسوب می شود و باید بگویم در کنار این طرح، ما به برنامه های دیگر هم پرداختیم و با ادارات و سازمان های دیگر هم همکاری لازم را انجام دادیم و امسال هم برنامه های خوبی را داریم و در اجرای  این برنامه ها با تفاهم نامه های خوبی که با دفتر اجتماعی استانداری داریم، قدم های خوبی برداشته شده است.

فکرشهر: در حوزه تربیت بدنی، رنسانس عظیمی را در چند سال اخیر به وجود آورده اید. بعد از آنکه ورزش در سطح مدارس استان راکد شده بود، در چند سال اخیر فعالیت های بیشمار و مطلوبی را از شما و همکاران تان شاهد هستیم و افتخارات زیادی را نیز کسب نموده اید. در این خصوص سوالاتی را مطرح می کنیم. چه شد که ورزش بعداز آن افول در آموزش و پرورش، به یکباره به دوران اوج خود در مدارس بازگشت؟
ضمن احترام به تلاش تمامی همکاران قبل از ما که همگی تلاش کردند تا به اینجا رسیده ایم؛ تلاشی که قدمت 120 ساله دارد؛ در حال حاضر عواملی را که در موفقیت های خود علت می دانیم، مواردی است مثل تیم سازی خوب در کنار انتخاب افراد متخصص و اینکه ما توانستیم با بیرون کشیدن فضا از حالت گروهی به تیمی کمک کرده و حرکت خوبی را شکل دهیم؛ همچنین توانستیم با تغییر نگاه مدیران مدارس و معلمان حوزه تربیت بدنی، اتفاقات خوبی را در این بخش در چند سال گذشته رقم بزنیم.

فکرشهر: چه اهدافی را در این خصوص داشته و چه برنامه هایی را دنبال نمودید؟
ما به دنبال تغییر نگاه و اجتماعی کردن این حوزه با جهت دادن به سمت عمومی کردن آن بودیم؛ تا آنجا که بخش قابل توجهی از فرمانداران ما در شهرستان ها با حضور در مدارس در راستای بهبود شرایط هم اعتبارات خوبی را گذاشته و هم در برنامه ها و طرح ها ما را همراهی کردند و می کنند. همچنین ما توانستیم با همراه کردن خانواده ها در طرح ها همراهی همگانی جامعه را در کنار خود داشته باشیم. 

فکرشهر: از همراهی همه مسوولان در سراسر استان راضی هستید؟
همه بخش ها یکسان نبوده، اما مسوولان خوبی از جمله فرمانداران و شهرداران در برخی شهرستان ها داشته و داریم که همیشه همراه ما بوده و کمک حال ما بوده اند و در طرح ها و پروژه ها به ما کمک می کنند، اما این نیاز در سراسر استان احساس می شود و اینکه باید نگاه به این حوزه خیلی خاص و ویژه تر باشد تا شاهد پیشرفت هایی خیلی بیشتر از قبل باشیم.

فکرشهر: کمی از موفقیت های کسب شده برای ما بگویید؟
موفقیت بزرگ خود را نرخ پوشش زیاد دانش آموزان در این حوزه می دانیم؛ برای مثال در دشتستان هر روز مسابقات ورزشی را داریم  و این افتخار ماست که توانستیم با تلاش همه همکاران به این موفقیت دست یابیم. حدود 25 هزار دانش آموز را در مسابقات استانی داریم و نرخ پوشش مسابقات کشوری ما بسیار عالی است، تا جایی که  رتبه 5 کشور را نیز در این حوزه کسب کردیم. ما توانستیم مدال های زیادی را در رشته های ورزشی مختلف کسب کرده و ورزش کاران ما در بخش تیمی و انفرادی افتخارات زیادی را داشته اند. ما توانسته ایم فضای روباز ورزشی خود را افزایش مطلوبی داده و در این حوزه، دومین در کشور باشیم.

فکرشهر: نقش ورزش را در پیشگیری و بهبود وضعیت سلامت دانش آموزان چگونه ارزیابی می کنید؟
نقش ورزش را در این خصوص بنیادین می دانم چرا که استان بوشهر به استناد معاونت پیشگیری دانشکده علوم پزشکی، از کم تحرک ترین استان های کشور است. ما در دیابت و بیماری های قلبی و عروقی در کشور رتبه داریم و با توجه به این موضوع ورزش می تواند حلال این موضوع باشد و با توجه به اینکه آموزش پرورش یک پنجم جمعیت استان است، می تواند نقشی اساسی در این خصوص داشته باشد.

فکرشهر: از زیر ساخت های ورزشی مدارس برای ما بگویید. تا چقدر از وضعیت آن رضایت دارید؟
راضی نیستم؛ گلایه هم دارم. آیا 6000 دانش آموز دیلمی حق یک زمین چمن مصنوعی را ندارند؟ آیا حق خارک در سرانه ورزشی دانش آموزی این است؟ آیا مدارس ما با این تعداد دانش آموز، مثلا سعدی با 847 دانش آموز یا  دیگر مدارس بزرگ استان، باید زمین ورزشی داشته باشد یا جاهایی با جمعیت ثابت ورزشی کمتر از 30 نفر؟

فکرشهر: به نظر شما عدالت در تخصیص زیرساخت های ورزشی با توجه به تعداد بالای دانش آموزان استان رعایت شده است؟
در یک کلمه نه و راضی نیستیم.

فکرشهر: سایر حوزه ها در این خصوص و تخصیص سرانه بالای ورزشی خود و همکاری با شما چه اقداماتی را انجام داده اند؟   
همکاری هست اما نگاه کلی باید در بخش های برنامه ریز و بودجه ریز باشد و باید این نگاه ایجاد شود که آموزش و پرورش از حوزه های مهم باشد و خصوصا بخش سلامت مورد توجه ویژه قرار گیرد. ساخت سالن در مدارس دخترانه با توجه به سرانه نامطلوب 17 سانتی متر فضای روبسته ما در استان و واگذاری این اماکن در ساعت خارج از مدرسه به بخش خصوصی، از پیشنهادات ما در این خصوص است. به نوعی می توان گفت کمک ما نیز به سایر ارگان ها در خصوص ورزش مطلوب و خوب بوده است.                                                             

فکرشهر: از موفقیت طرح های وزارتی از جمله حیات پویا برای ما بگویید؟
سال ها بود که استقبال خانواده ها از ورزش کاهش یافته بود؛ خوشبختانه با ورود این طرح ها از جمله المپیادهای درون مدرسه ای، توانستیم خانواده ها و مدارس را در حوزه ورزش فعال تر کنیم. تاکنون بیش از 70 درصد مدارس ابتدایی ما حیات پویا را به نحو مطلوب اجرا کرده و توانسته اند در خصوص افزایش سواد حرکتی، تحرک افزایی دانش آموزان و پیشگیری از خطرات ناشی از سلامت، گام مهمی برداشته و حرکت خوبی را شکل دهند. در المپیادها نیز در حال حاضر 130 هزار نفر درگیر هستند و میانگین ما در این خصوص از  کشور هم بالاتر است. البته این برنامه ها به صورت کیفی در مدارس ما متفاوت بوده، اما به طور کلی ما راضی هستیم.

فکرشهر: برای استعدادیابی نخبه های ورزشی و حمایت از آنان چه اقداماتی را انجام داده اید؟
نقش بسزایی داشتیم، به نحوی که همه استعدادیاب های هیات های ورزشی با ما ارتباط ویژه دارند و ما نیز انجمن تمامی هیات های مربوطه ورزشی را داریم. به نحوی که انجمن ها با همکاری هیات ها استعدادهای زیادی را به ورزش استان و کشور معرفی کرده و با توجه به حضور نیروهای متخصص در این بخش ما توانستیم حتی از برخی هیات های ورزشی هم  بهتر عمل کنیم و به نوعی پویایی برخی هیات ها در گروه تلاش همکاران ما بوده است و اکنون ملی پوشان زیادی داریم که از آموزش و پرورش استعدادیابی شده اند. به طور کلی در بخش نرم افزاری کمک ما به حوزه ورزش بسیار زیاد بوده و توانستیم شاید از بخش های دیگر هم بهتر عمل کنیم. 

فکرشهر: از طرح مدرسه قهرمان و کانون قهرمان راضی هستید؟
این طرح ها مشکلاتی دارد، ولی استاندارد بین المللی است. در دنیا مدل های برنامه ریزی مدرسه محور و نظام محور وجود دارد و هر مدرسه قانون خود را دارد و مدارس خودشان تمامی امکانات ورزشی و رفاهی را دارا هستند و غالب مدارس در رشته های ورزشی خاص خود برند هستند. ما با این طرح توانستیم مشارکت مدارس و عموم جامعه را در کنار حمایت های خود قرار داده و نقش عمده ای را در موفقیت های اخیر داشته باشیم. همچنین با گرفتن بازیکن کمکی از سایر مدارس، تیم های خوبی را روانه مسابقات کشوری کرده و نتایج خوبی را کسب کردیم و توانسته ایم با کسب عنوان قهرمانی در کشور، مدرسه مربوطه را با قهرمانی در کشور راهی المپیاد جهانی کنیم. البته باید گفت مدارس ما از لحاظ قانونی می توانند خیلی فعال تر بوده و حتی مدارس تخصصی ورزش ایجاد کنند.

فکرشهر: در بخش معلولین و ورزش آنان تاکنون چه اقداماتی را صورت داده اید؟ آیا زیر ساخت ورزشی برای معلولین در مدارس وجود دارد؟
در حد شعار نه در واقعیت کمک ویژه کردیم؛ سالن تخصصی به آنان داده و المپیادهای ویژه برای آنان اجرا کردیم. در یک کلام تمامی کارهایی که برای مدارس عادی کردیم برای آنان نیز کرده ایم و حمایت های ویژه ای در خصوص اعزام آنان به مسابقات کشوری کرده ایم؛ اما دچار کمبودهای زیادی با توجه به نیازهای بیشمار از جمله نیروی متخصص، فضای مطلوب ورزشی خاص آنان و... در این حوزه هستیم. ولی تا امروز تمامی سعی خود را در این حوزه کرده و همچنان خواهیم کرد، چرا که این افراد برای ما خیلی عزیز هستند. ما تا به امروز حتی به خود سازمان بهزیستی هم کمک زیادی در این حوزه کرده ایم.

فکرشهر: در حوزه تربیت بدنی نیاز مبرم به جذب نیرو دارید، اما چرا با این وجود، بازنشسته ها را مجدد به کار دعوت کرده و از پتانسیل جوانان استفاده نکردید؟
از لحاظ قانونی منعی نداریم و می توانیم این کار را انجام دهیم و از بازنشسته ها با ساعت های مشخص دوباره استفاده کنیم؛ اما با توجه به آمار بالای بازنشستگی و جذب کمتر نیرو نسبت به آن نیاز به جذب در این حوزه احساس می شود. البته باید گفت در سال های گذشته، 60 نفر  نیرو جذب کرده ایم، اما هنوز هم کمبود هایی در این خصوص وجود دارد.

فکرشهر: اگر اجازه دهید کمی سوالات را شخصی کنیم. در مواجهه با دانش آموزان کم برخوردار چه حسی پیدا می کنید؟
من هم مثل همه متاثر می شوم، چرا که  خودم هم یک بچه روستایی هستم. در آموزش و پرورش با دیدن دانش آموزان فقیر متاثر می شوم و متاسفانه در آموزش و پرورش با این صحنه ها زیاد مواجه می شویم و این صحنه ها مرا ناراحت می کند، حتی زمانی که پوشش ضعیف یک دانش آموز را نسبت به همکلاسی اش می بینم.

فکرشهر: پس از  کسب موفقیت یک تیم یا ورزشکار استان در مسابقات کشوری چه حسی دارید؟
خیلی خوشحال می شوم. در جامعه ما این موارد به چشم می آید و ما احساس می کنیم کارمان بهتر دیده می شود، اما نگاه ما به تمامی 240 هزار دانش آموز است و اینکه آنان از ساعت ورزش خود لذت ببرند و بتوانیم برای تمامی آنان قدم های خوبی برداریم و این را رسالت اصلی خود می دانیم.

فکرشهر: شما از محبوبیت خاصی در بین همکاران و دانش  آموزان برخوردار هستید؛ علت آن را چه می دانید؟
من به این موضوع اعتراف نمی کنم و شاید هم اینگونه نباشد، اما به شخصه تمامی تلاشم را کرده ام که در حوزه انسانی دیواری را بین خودم و دیگران قرار ندهم. ما مدیران باید با همه دوست باشیم ولی در عین حال یک نگاه حرفه ای هم نسبت به کار خود داشته باشیم.
آموزش و پرورش نیروی انسانی زیادی دارد و به نوعی همه ما معلم هستیم و این مقوله مهمی است که باید به آن توجه کنیم و دیگر اینکه شاید در کلان شهرها بشود نوع دیگری مدیریت کرد، اما در استان ما به واسطه نزدیکی افراد و اینکه همه به نوعی همدیگر را می شناسند، نوع دیگری از مدیریت امکان پذیر نیست. 

فکرشهر: از علاقه خود به ادبیات برای ما بگویید و یک شعر زیبا که خیلی دوست دارید را برای ما بخوانید؟
تربیت بدنی مرا از شعر کمی دور کرد و نتوانستم دیگر دوباره شعر بگویم. کتابی هم در این حوزه شعر دارم به نام «دوباره نگاه دوباره از سر خط»؛ نقد زیبایی هم روی این کتاب محمد مهدی مدرسی نوشته است. ادبیات بخش جدایی ناپذیر زندگی ما ایرانی هاست و من از  بچگی سه مقوله را علاقه ویژه داشته ام: ادبیات، تاریخ و سیاست. بخش زیادی از ورزش را به واسطه گره خوردگی با عرفان و اخلاق است که خیلی دوست دارم و این امر با روحیات ما ایرانی ها عجین شده است.
شعری از مولوی را زیاد دوست دارم؛ چرا که اعتقاد دارم مثل مولوی شدن سخت است. مولوی توانست به یک باره شخصیت خود را عوض کرده از حاکم شهر بودن به زندگی در قالب یک فرد عادی در جامعه ادامه دهد و بدین سان بیت زیبایی را در این خصوص برایتان می خوانم:
زاهد بدم و ترانه گویم کردی
سر حلقه بزم و باده جویم کردی
سجاده نشین باوقاری بودم 
بازیچه کودکان کویم کردی.

فکرشهر: اگر امکان اجرای چند طرح از شما در سطح کشور فراهم می شد، چه طرح هایی را دوست داشتید اجرا کنید؟ 
اختصاص چند درصد از درآمد اقتصاد هر استان به این حوزه برای تربیت نسل های متفاوت و همچنین برگزاری مداوم جشنواره های فرهنگی ـ ورزشی به نحوی که وقت گذاشته و طرح های زیادی در این خصوص می نوشتم.

فکرشهر :غدای مورد علاقه شما چیست؟
این روزها «توله»، غذاهای محلی  و سبزی های محلی را خیلی دوست دارم. لورک و خرما و گمنه به همراه ماهی شکم پر از غذاهای مورد علاقه من است. 

فکرشهر: الگوی شما در زندگی چه کسی است؟ 
نلسون ماندلا را خیلی دوست دارم چرا که انسانی است که ظلم بر او وارد شده ولی متواضعانه همه ظلم ها را می بخشد. خودش می گوید می بخشم ولی فراموش نمی کنم.

فکرشهر: به همکاران خود در مجموعه چه نمره ای می دهید؟
من همکاران خیلی خوبی دارم. خیلی دوست دارم در جاهای بزرگ تر از پتانسیل آنان استفاده شود چرا که انسان های توانمندی هستند و توان انجام کارهای بزرگ را دارند. با توجه به تمامی کم و کاستی هایی که در حوزه ما وجود دارد، به طور کلی اگر قرار باشد از صد نمره بدهم، نمره آنان بالای نود و پنج است.

فکرشهر: اوقات فراغت تان را چگونه سپری می کنید؟ 
این روزها به واسطه تحصلاتم اوقات فراغت کمی دارم؛ درگیر دانشگاه هستم؛ اما اگر فرصتی شود، سر زدن به مادر برایم خیلی مهم است. 

فکرشهر: اگر قرار بود شغل دیگری را دنبال می کردید، آن شغل چه بود؟
دوست داشتم فوتبالیست حرفه ای باشم و همیشه دوست داشتم می توانستم فوتبال را دنبال کنم و این موضوع را همیشه از ناکامی های بزرگ خودم می دانم. دو تا شغل را دوست داشتم، یکی مربی فوتبال که دوست داشتم حتی با این شغل بمیرم و دیگری  در حوزه سیاسی ورود کنم که هر دو را تا به امروز ورود نکرده ام. 

فکرشهر: با توجه به سوالاتی که  از برخی همکاران پرسیده ایم، به اتفاق به شما نمره خیلی خوب و بیست داده می شود. خود شما به خودتان در معاونت مربوطه چه نمره‌ای می دهید؟
به خودم قطعا نمره بیست نمی دهم. 

فکرشهر: از عملکرد خود راضی هستید؟
راضی هستم چرا که توانستم فضاها را عمومی تر کنم و تلاش کردم افراد کنار من رشد کنند، اما کاستی هایی هم بوده؛ در کل نمره 17 به خودم می دهم؛ اما قسم می خورم در این 5 سال، کارم به اندازه خانواده برایم مهم بوده و تلاش کردم مصلحت اندیشی نکرده و روی کارم تعصب داشته باشم و برای آن وقت بگذارم.

فکرشهر: با شنیدن این کلمات اولین چیزی که به ذهنتان می آید، بگویید.
استان بوشهر: مدیرانش باید مشاوران حرفه ای داشته باشند.
شهر بوشهر: تعصب.
دشتستان: رفیق.
تنگستان: رئیس علی.
کنگان: صنعت.
جم: طراوت.
عسلویه: گاز.
اهرم: کبکاب.
گناوه: دریا.
دیلم: تعصب.
دشتی: شعر.
دانش آموز: دوست.
کم برخوردار: زخم.
اولویت کاری: دانش اموز.
رنگ محبوب: سبز.
دریا: آرامش.
خرما: قدرت.
زیرساخت: زمان.
قهرمان واقعی: مادر شهدا.
همکاران: دوست.
پدر: دلم خیل براش تنگ شده.
مادر: براش کم گذاشتم؛ خیلی کم.
همسر: کم ادعا.
ایران: زندگی.
حیاط پویا: ابتدایی.
زنگ ورزش: خنده.
سلامت دندان: وارنیش فلوراید.
تغذیه: مدارس حاشیه ای.

فکرشهر: صحبت آخر؟
در تاریخ  98/02/01 پنج ساله مدیریت من تمام در این بخش کامل می شود. مدیون محبت همکاران خودم هستم و صمیمانه از همکارانم تشکر می کنم. از آقایان حصیری، علیمراد کرمی و ناصر کرمی که مرا لایق این جایگاه دیده اند تشکر ویژه می کنم. تشکر از رسانه ها خصوصا رادیو و امثال شما که همیشه نسبت به ما و مجموعه آموزش و پرورش محبت داشتند و در پایان امیدوارم بتوانیم رویه خوبمان را  در این مجموعه در  آینده هم ادامه بدهیم و خدمت گزار خوبی برای مردم خوب و نجیب استان بوشهر باشیم.

نظرات بینندگان
عصبی
|
-
|
سه‌شنبه ۰۹ بهمن ۱۳۹۷ - ۱۲:۰۵
جالب بود
ارسال نظر
آخرین اخبار
مطالب بیشتر