فکرشهر - همایون فقیه: اگر نگارنده در کشور مسوولیتی داشت برای هر مسوولی که قصد دارد در هر پست و مسندی قرار بگیرد از صحیفه نور امام و وصیت نامه ایشان امتحان می گرفت که آیا از میراث حضرت روح اله (ره) چیزی دارد یا خیر؟ از وضعیت خودشناسی و خودسازی و معرفت نفس شان امتحان می گرفت!! که آیا مسوولین اعتقاد دارد که امام فرمود «امروز روزی است که باید شما اسلام را حفظ کنید، حفظ اسلام به این است که اعمالتان را تعدیل کنید، با مردم رفتار خوب بکنید، حکومت اسلام از مردم جدا نیست.»
در سالی که می خواهیم تولد 40 سالگی انقلابمان را گرامی بداریم، در روزهایی که سال 57 برای به وقوع پیوستنش خون ها ریخته شد، در ایامی که می خواهیم شهادت مادرمان حضرت فاطمه زهرا(س) را که سه شبانه روز غذا و خوراک خود و خانواده ش را به محرومین داد، عزاداری کنیم، در ایامی هستیم که به قول امام خمینی (ره) که فرمود، «به مرحله حساسی از دوران انقلاب اسلامی خود رسیده ایم، دورانی که باید از ثمرات انقلابمان مردم محروم و ستمدیده ایران بهره مند شوند، دورانی که باید شکوه نظام عدل اسلامی را لمس کنید، دورانی که همه باید دست به دست هم بدهیم تا ریشه فقر و استضعاف را برکنیم»، شاهد هستیم مسوولین بنیاد مستضعفان چشم در چشم مردم مستمند و مستضعف می کنند و با افتخار می گویند ماهی نزدیک به 20 میلیون حقوق می گیرند!!
برای چه 20 میلیون حقوق؟ آیا زیاد نیست؟ در پاسخ می گویند خیر زیاد نیست؛ مسوولین بنیاد دارند در کشور محرومیت زدایی می کنند! هفته ای 30 ساعت نزد خانواده اشان نیستند! باید ماشین شاسی بلند لکسوس داشته باشند، چون سفر زیاد می روند و...نگارنده از این خوف دارد که اینان فکر هم کنند که کارشان و مسوولیتشان دارای ثواب هم هست و دارند جهادی و انقلابی کار می کنند!!
آقای «رفیق دوست»، لطفا پست و مقامتان را به پای مردم مستضعف نگذارید، منت بر مردم نگذارید که به خاطر محرومیت زدایی باید نزدیک به 20 میلیون حقوق بگیرید و تازه قانع هم نمی شوید که زیاد است. آن امامی که فرمود «خود را برای خدمت به اسلام و ملت محروم مهیا کنید، کمر به خدمت بندگان خدا که خدمت به خداست، ببندید»، مطمئنا خطاب ایشان با شما و امثال شما و سایر مسوولین بزرگوار در کشور نبوده و بدون شک خطاب آن عارف و سالک الی اله، آن خمینی کبیر، به جوانانی بوده که بدون چشم داشت مادی کیلومترها دور از خانواده دارند در مرزها و مناطق محروم در بدترین شرایط محرومیت زدایی می کنند. آیا برای آن که برخی آقایان انقلاب کرده اند و در جنگ بوده اند، باید تا زنده هستند از این سفره انقلاب استفاده کنند؟! سفره انقلاب برای چه کسانی بود؟ مگر امام نفرمود این انقلاب برای مستضعفان است؟! چرا کسی ورود نمی کند به این حقوق های نجومی؟ مگر حقوق نجومی فقط در دولت است؟ مقصر اصلی بنیاد مستضعفان و دولتی ها نیستند که حقوق کلان دریافت می کنند، مقصر مجلس های ما هستند در ادوار مختلف که عملکرد انقلابی و حمایتگری مناسب و کامل از مستضعفین را نداشته اند! وقتی حقوق آن کارگر معدن که با جان خودش دارد بازی می کند یا آن کارگر فلان کارخانه و شرکت و پیمانکاری در حد فقط زنده ماندن باشد، باید شما 20 میلیون حقوق بگیرید!
آقای «رفیق دوست» تا به حال شده همچون کارگرانی که این مدت اعتصاب کرده بودند یا این شاغلین کارگر شرکت های پیمانکاری عسلویه و غیره هر چند ماه یک بار حقوق دریافت کنید؟ آیا تابه حال زیر نگاه زن و بچه هایتان به خاطر فقر اقتصادی شرمسار شده اید؟ از چه کسی ما بنالیم؟ از مافیای خودروسازی که معلوم نیست چه کسی پشتشان است که انواع و اقسام ظلم های آشکار و پنهان را به مردم می کنند و کسی کارشان ندارد و فقط در حد یک تذکر است! از نمایندگان مجلسمان بنالیم یا از برخی پزشکانمان که مالیات نمی دهند؟ یا از اینکه پایتخت انرژی کشور جزو استان های محروم کشور است؟ از چه کسی بنالیم که تابستان جنگ آب داریم؟ از دولت بنالیم که به مردم سیستان در مقابل رای دادنشان به دولت وعده تدبیر و امید داد اما وضع مردم بدتر از دیروز شد؟
آقای «رفیق دوست»، شما از کدام مستضعف دارید حمایت می کنید؟ مستضعفی که با لکسوس شاسی بلند در مقابلش حاضر می شوید و می گویید برایتان رفاه آورده ایم؟
آقای «رفیق دوست»، مسوولین بنیاد مستضعفان و سایر مسوولینی که حقوق های آنچنانی دریافت می کنید، نگارنده به عنوان کسی که نه انقلاب را درک کرده و نه جنگ را دیده می گوید که اگر همین امروز از مسندتان کنار بروید، به خاطر پیشبرد اهداف و آرمان های انقلاب، جوانانی هستند که بدون زد و بند سیاسی حاضرند با بخش بسیار اندکی از حقوق های شما به صورت جهادی و انقلابی محرومیت زدایی کنند! لفظ مردم و حمایت از مردم از زبان حضرت امام خمینی(ره) لحظه ای نمی افتاد و از زبان مسوولین هم نمی افتد، اما به قول شاعر «آن کجا و این کجا؟» کجا رفت آن روحیه های جهادی زمان جنگ؟ کجا رفت روحیه آن شهیدی که اضافی حقوق ماهیانه اش را به بیت المال بازمی گرداند؟ به کجا داریم می رویم؟ چرا مسوولین یادی از دوستان همرزم و شهید خود نمی کنند؟
نگارنده که هیچ جایگاه حقوقی ندارد از شهدا شرم دارد و از دستان پینه بسته مردم محروم و مستضعف خجالت می کشد که چنین حقوق هایی در کشور است؛ ما کاملا اعتقاد داریم که از نظر شریعت باید زندگی افراد هم ردیف شان اجتماعیشان باشد و در مقابل فعالیتشان دستمزد بگیرند، اما این حرف شریعت کجا و آن حقوقی ها کجا؟ شهید «حیدرعلی اوپرزوارم» از شهدای استان خراسان شمالی است؛ در خاطراتش از زبان «سید مرتضی یاشی ارغندی» آمده که: «در آموزش بودیم، «حیدر» در حال بالا رفتن از نردبان بود که ناگهان پایش لغزید و به زمین افتاد، به سرعت بالای سرش رفتم و پرسیدم «چی شد؟» نگاهی به بادگیرش که سوراخ شده بود انداخت و گفت: «حاضر بودم دستم می‌شکست ولی بادگیر بیت‌المال سوراخ نمی‌شد».
آقای «رفیق دوست» و سایر مسوولین، این شیوه انقلاب گری و جهادی کار کردن نیست.
شهید «مهدی باکری» فرمود: «بایستی محتوای فرامین امام را درک و عمل کنیم تا بلکه قدری از تکلیف خود را در شکرگزاری بجا آورده باشیم».
روحت شاد ای امام، ای بزرگ مرد تاریخ بشیریت، ای انسان کامل، ای ولی خدا که فرمودید:«فقرا و متدینین بی‌بضاعت گردانندگان و برپادارندگان واقعی انقلاب ها هستند. ما باید تمام تلاشمان را بنماییم تا به هر صورتی که ممکن است خط اصولی دفاع از مستضعفین را حفظ کنیم. مسوولین نظام ایرانِ انقلابی باید بدانند که عده‌ای از خدا بی‌خبر برای از بین بردن انقلاب هر کس را که بخواهد برای فقرا و مستمندان کار کند و راه اسلام و انقلاب را بپیماید فورا او را «کمونیست» و «التقاطی» می‌خوانند. از این اتهامات نباید ترسید. باید خدا را در نظر داشت، و تمام همّ و تلاش خود را در جهت رضایت خدا و کمک به فقرا به کار گرفت و از هیچ تهمتی نترسید».
