فکرشهر: یک کارشناس و خطیب دینی با تاکید بر این موضوع که بر حسب ظاهر صلح امام حسن مجتبی (ع) با معاویه خبر از شکست می‌داد اما گذر زمان و تاریخ ثابت کرد که این نرمش قهرمانانه زمینه ساز حیات مجدد شیعیان بود گفت: امام حسن (ع) سختی و زخم زبان را از دوست و دشمن خریدند تا اصل نظام اسلامی و شعار وحدانیت باقی بماند. اگر امروز اسلام به ما رسیده مدیون صلح امام حسن مجتبی (ع) در آن مقطع تاریخی هستیم.
به گزارش فکرشهر، حجت‌الاسلام‌والمسلمین سید امیر عبدالملکی در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به سیره زندگی امام حسن (ع) اظهار کرد: یکی از نکاتی که در سیره زندگی امام حسن مجتبی (ع) باید به آن بپردازیم خلق و خوی امام (ع) است. ایشان سبط اکبر بودند و شبیه‌ترین خلق‌ها را در بین مردم به ائتلاف اهل سنت، شیعه و مورخین نسبت به رسول خدا (ص) داشتند.
وی خاطرنشان کرد: یکی از لقب‌های امام حسن (ع) کریم اهل بیت (ع) است چرا که درب منزل ایشان همواره به روی همگان باز بود و سفره‌ی کریمانه این حضرت میزبان ایتام، فقرا و مددجویان زمانشان بود. در تاریخ نقل‌های فراوانی در رابطه با کریمانه بودن حضرت آمده است که یکی از آنها رفتار امام حسن (ع) نسبت به جزامی‌ها بوده است. اینکه چه رفتاری داشته‌اند و بر سفره آنها میهمان شده و سه روز آنها را میهمان منزل خود کرده است. شاید در دنیای امروز که علم تا این اندازه پیشرفت کرده است هنوز هم کسی نتواند این چنین رفتاری را با بیماران خاص داشته باشد.
این خطیب و کارشناس دینی در ادامه با اشاره به این موضوع که رفتار و سیره تمام ائمه و بخصوص امام حسن مجتبی (ع) می‌تواند نکات تاریخی را برای جامعه امروز و آیندگان ما روشن کند گفت: یکی از نکات تاریخ که آنگونه که باید و شاید به آن پرداخته نشده است صلح امام حسن مجتبی (ع) است. بر حسب ظاهر این صلح خبر از شکست می‌داد اما گذر زمان و تاریخ ثابت کرد که این نرمش قهرمانانه زمینه ساز حیات مجدد شیعیان و با پایه عاشورا شد.
عبدالملکی ادامه داد: با یک مطالعه سطحی در تاریخ می‌توانیم به این نکته برسیم که اگر این صلح صورت نمی‌گرفت اکنون چیزی از اسلام باقی نمانده بود. اصحاب امام حسن (ع) و امام حسین (ع) هرگز با یکدیگر قابل قیاس نیستند. امام حسین (ع) وفادارترین یاران را داشتند که تا آخرین قطره خونشان در رکاب سید الشهدا (ع) شمشیر زدند و این رفتار در کل تاریخ مطرح شده است. اما در مقطع زندگی امام حسن (ع) حتی مسلمانانی که به ظاهر طرفدار امام بودند، ایشان را آنگونه که باید و شاید مورد خطاب قرار نمی‌دادند.
وی گفت: امام حسن (ع) می‌دانست که معاویه یک لشگری مجهز دارد و لشگر امام حسن (ع) با آن اصلاً قابل مقایسه نبود. در آن زمان قرار بود رم شرقی محیای حمله به کشورهای مسلمین شود. اگر امام صلح نمی‌کردند و این جنگ داخلی در اسلام رخ می‌داد با حمله رم شرقی ریشه اسلام از بین می‌رفت. امام حسن (ع) مصلحت را بر تحمل سختی دیدند و زخم زبان‌ها را به جان خریدند تا نظام اسلام و شعار وحدانیت خدا باقی بماند. این را فراموش نکنیم اگر امروز اسلام به ما رسیده است مدیون صلح امام حسن مجتبی (ع) در آن مقطع تاریخی بوده است.
این کارشناس دینی یادآور شد: صلح و پس از آن پیمان شکنی معاویه بود که مسلمانان را به این نتیجه رساند که نباید به دشمن اعتماد کنیم موضوعی که امروز باید در جامعه به آن توجه کنیم. این نکته همواره در طول تاریخ بوده است که هرگاه به دشمن اعتماد کرده‌ایم جز زیان و خسران چیزی برای ما در بر نداشته است. امام حسن (ع) در قراردادی که با معاویه نوشتند مفادی را عنوان کردند که از جمله آنها تعیین نکردن جانشین پس از خود و همچنین آسیب نرساندن به دوستان امیرالمومنین علی (ع) بود که معاویه به هیچ یک از شرایط عقد صلح عمل نکرد. شاید اگر امام حسن (ع) در مرحله اول صلح را قبول نمی‌کردند این فکر باقی می‌ماند که معاویه بر عهد خود می‌ماند. اما امام حسن (ع) سختی را قبول کرد که به جامعه مسلمین بد عهدی دشمن را نشان بدهد.
او گفت: یکی دیگر از القاب امام حسن (ع) ممتنع است یعنی امام سختی کشیده که تمام سختی‌ها را به دوش کشیدند تا جامعه بصیرت پیدا کند و این صلح عبرتی باشد برای آیندگان.
