فکرشهر- معزالدین آرچین*: کلمه «ماحوز» در لغت عرب به نام گل آمده و ماحوزیی ها از مهاجران بحرین هستند که این مجمع الجزایر، از 35 جزیره کوچک و بزرگ به وسعتی بیش از 26000 کیلومتر مربع تشکیل و تا قبل از سال 1352، این جزیره به عنوان استان چهاردهم محسوب و جزو لاینفک کشور ایران بوده است.
به گزارش فکرشهر، اما پس از این تاریخ اول استعماری خصوصا امپراطوری بریتانیا با انتخاباتی ساختگی، «بحرین» را به عنوان کشور مستقل اعلام و مرز زمینی آن ها، تنها پلی است که به عربستان سعودی متصل است.
در عصر فتحعلی شاه قاجار، فرقه خوارج و گروه شورشی «ابا ضیه» با بغض و کینه ای که نسبت به علی (ع) و پیروان او داشتند، از هیچ نوع بدرفتاری با علمای شیعه کوتاهی نکردند، به طوری که امکان سکونت برای فقها و علمای شیعه در آن دیار مشکل شد. در نتیجه، در سده 12 هجری، خانواده های «آل عقصور»، «بلادی»، «درازی» و «آل عبدالجبار» به بوشهر و خانواده «ماحوزی» به اهرم آمدند که همه عالم و فقیه بودند.
اولین شخص از این طایفه، «شیخ داوود ماحوزی» بود که سال ها در حوزه های فقهی و کلامی در بحرین تدریس داشته که پس از فتنه خوارج، با دو فرزندش به نام های «نجف علی» و «محمدعلی» به اهرم، مرکز شهرستان تنگستان می آیند و عهده دار امور دینی مردم می شوند.
شیخ محمدعلی، فرزندی به نام شیخ حسین داشته که پدرش او را جهت تحصیل علوم دینی به نجف فرستاد. نامبرده پس از بیست سال تحصیل در نجف اشرف به درجه اجتهاد نایل و در سال 1270 شمسی به اهرم بازگشت. شیخ حسین، خود دارای سه فرزند به نام های شیخ محمدعلی، شیخ علی و شیخ محمدمهدی ماحوزی بود که هر یک از این سه نفر به مدت 10 سال، تحصیلات حوزوی درنجف داشتند.
شیخ محمدمهدی، سال ها امام جماعت مساجد شهر اهرم بود و کتابی تحت عنوان «معرفت الشیعه فی احوال ائمه المعصومین علیهم السلام» دارد که تماما در مدح اهل بیت است. همزمان، شیخ علی و شیخ محمدعلی، دو برادر شیخ محمدمهدی، زعامت امور دینی مردم را داشتند.
وجود هم زمان سه عالم علوم دینی در اهرم، مردم برازجان را واداشت که از شیخ علی ماحوزی بخواهند عهده دار امور دینی آنان شوند.
شیخ با آغوش باز این خدمت دینی را پذیرفت و سال ها با درایت و تعهد تمام، متصدی امور فقهی و کلامی آن سامان و مورد اعتماد مردم بود. نامبرده در سال 1355 شمسی در برازجان بدرود حیات گفتند و در همانجا دفن گردید.
اما شیخ نجف علی که دیگر فرزند شیخ داوود ماحوزی و پدر شیخ «محمد حسین» بود، پس از چند سال توقف در اهرم، بنا به درخواست مردم برازجان، راهی آن سامان می شود.
شیخ محمدحسین، در سال 1249 شمسی در برازجان دیده به جهان گشود. در آغاز جوانی، پس از خواندن مقدمات نزد پدر راهی نجف اشرف شد و به سرعت مورد اعتماد استادان حوزه علمیه نجف قرار گرفت و پس از کسب مدارک علمی به برازجان بازگشت. درب خانه اش به روی طالبان علم باز و مردم به او اردات بسیار داشته اند. نامبرده پس از بازگشت از نجف از مختصر درآمد باغ و زمین و زراعت، روزگار می گذراند. پس از ازدواج صاحب یک پسر به نام «آقا کوچک» شد که در جوانی در تهران دار فانی را وداع گفت. وی، دارای چهار دختر بود که به ترتیب، به عقد و ازدواج «ابن یوسف حدائقی شیرازی»، «مجدالدین محلاتی شیراز»، «شیخ علی ماحوزی» و «شیخ عبداله دشتی» درآمدند که از این چهار نفر، آقا شیخ علی ماحوزی، پسر عمه و شیخ عبداله دشتی، پسرعموی همسرانشان بودند.
حضور شیخ در برازجان، با جنگ بین الملل اول مصادف گشت و تاریخ نگاران بیشتر به این بعد زندگی او نگاه می کنند. شیخ محمد حسین ماحوزی، به علت فتوا و مبارزاتی که علیه انگلیس داشته، به «مجاهد برازجانی» معروف و مشهور شده است.
وی، از شخصیت های بسیار مبارز و بنام خاندان ماحوزی در جنوب ایران، بلکه در تمام ایران است و باید اذهان نمود که بعد از علامه «شیخ سلیمان ماحوزی» متوفی در بحرین، سرشناس تر از شیخ محمد حسین ماحوزی، معروف به مجاهد برازجانی، در طایفه ماحوزی نیامده است.
1- جمال الدین مصری. سان العرب. دارالصادق لبنان. سال انتشار 2000 میلادی. جلد 2 و ص 108.
2- منهج الساکنین فصیح محمد علی آل عقصور.
3- یادگار حجت الاسلام بنوی.
4- دلاوران دشتستان. اسماعیل شهر سبزی.
5- تنگستان. میراث دار حماسه های جنوب. غلامرضا پولادی ص 252 -256.
*فعال فرهنگی
