فکرشهر ـ سمیه زارع*:«آن کس که تخصص ندارد و کاری را می پذیرد، بی تقواست». شهید دکتر چمران
در جامعه جهانی، یکی از مهم ترین ارگان ها، ارگان آموزش و پرورش است که برای همه دولت ها دارای یک مفهوم است؛ ولی اهداف جامعه و دولت از این ارگان متفاوت است و این به دیدگاه دولتمردان آن جامعه بر می گردد.
آموزش و پرورش، تعاریف گوناگونی دارد و این ناشی از انعطاف پذیری بی چون و چرای این ارگان است؛ ارگانی که می تواند استعدادها را در آن کشف کرد و نیروی انسانی یک جامعه را ساخت.
آموزش و پرورش، کلیدی است که در را به سوی نوسازی جامعه می گشاید. در آموزش و پرورش، تحولات و تکامل فکری، اجتماعی و اخلاقی روی می دهد.
تمام کسانی که به دنبال توسعه و پیشرفت و اصلاحات جامعه هستند، در همه جای دنیا از آموزش و پرورش شروع می کنند. علم، تدریس، معلم، شاگرد، مدرسه و محتوای تدریس، در همه جای دنیا در حال احراز تعاریف جدید هستند.
آموزش و پرورش در ایران، تحولات بسیاری به چشم خود دیده است؛ از مکتب خانه گرفته تا ملاباجی ها و مدارس پیشرفته. با پیشرفت و تحولاتی که در آموزش و پرورش ایران صورت گرفته، مدیریت نیز به همین مراتب پیشرفت کرده و دارای تغییر و تحولات و چالش هایی بوده است.
جامعه ای که پیشرفت و توسعه را سر لوحه کار خود قرار می دهد، باید اولین نگاه خود را به سمت آموزش و پرورش سوق دهد؛ چرا که نیروهای انسانی فقط در آموزش و پرورش استعدادیابی می شوند و به کار گرفته می شوند؛ جامعه ای که این گونه وابسته به نیروی های انسانی است، باید مدیریت این سازمان را مدیری لایق و برخوردار قرار دهد.
مدیریت آموزش و پرورش نیز باید دارای ملاک های بسیاری باشد، ولی متاسفانه در بعضی موارد، این ملاک ها نادیده گرفته می شود و افرادی راس کار می آیند که شایسته نیستند.
مدیریت آموزش و پرورش در بعضی مواقع شاید در بسیاری موارد ساده تلقی می شود.
تا زمانی که نظام آموزشی را ساده تلقی کنیم و برداشت ساده ای از آن داشته باشیم، ماموریت خطیر آموزش و پرورش به خطر خواهد افتاد و توقعات نسل های در حال پیشرفت که به موضوعات، نگاه علمی دارند را نمی توان برآورده کرد.
مدیریت آموزش و پرورش به مفهوم رهبری، راهنمایی، نواندیشی، برنامه ریزی، اصلاح، تحقق هدف های آموزشی و پیشبرد موثر آموزش و یادگیری است؛ آموزش پرورش جریانی است که ارزش ها و غیر ارزش ها، هنجارها و غیر هنجارها را به دانش آموزان، آینده سازان کشور، می آموزاند.
آموزش و پرورش باید دانش ها و مهارت ها را به نسلی که عقیده سنتی ندارد و به دنبال رفتارهای نوگرایانه و نواندیش است، بیاموزد و مدیریت این سازمان باید با برنامه ریزی بسیار قوی وارد این حیطه کار شود؛ باید قابلیت ها و توانایی های افراد جامعه خود را بشناسد و به رشد و شکوفایی آن ها کمک کند.
و اگر مدیری که دارای ملاک های مدیریت نباشد، برای مدیریت آموزش و پرورش انتخاب شود، صددرصد آموزش و پرورش را دچار بحران می کند و نمی تواند اهداف خطیر این سازمان را دنبال کند و به دنبال اهداف کذایی خود خواهد بود. جایگاه معلمان را نادیده خواهد گرفت و بر اساس تصورات واهی خود با معلمان، این قشر زحمت کش نیز برخورد خواهد کرد و به جای رسیدگی به امور دانش آموزان و بحث و یادگیری و شکوفایی، آن ها را وسیله پیشرفت و ترقی خود قرار خواهد داد.
متاسفانه در بعضی موارد، با باند بازی و سیاست کاری، افراد اشتباه راس کار می آیند و این باعث سم پاشی و کاشت بذر ناامیدی برای افرادی است که پرورش نیروی انسانی و آینده سازان جامعه در دستان آن هاست و این برای یک جامعه بحران است.
امیدوارم با انتخاب شایسته مدیران برای آموزش و پرورش، جامعه مترقی و پیشرفته داشته باشیم.
*فرهنگی
