«طبیعت»
اگر رفتی دل کوه و طبیعت
الهی که شود شادی نصیبت
مکن آلوده هر دشت و دمن را
میازاری گهی روی چمن را
رها منما به صحراها زباله
که افتد زین بلا صحرا به ناله
مزن تیر جفا بال پرنده
ستم هرگز مکن بر هر چرنده
جفا گاهی مکن بر حال جاندار
به جان خود تو موجودی میازار
طبیعت را مکن افسرده گاهی
میاور بین صحرا هر تباهی
مجوز از که داری ای برادر
که آتش میزنی برخشک و بر تر
ز نادانی خود با آتش و دود
محیط خویش را کردیم نابود
فنا شد آب و از عالم به در شد
جهان در چشم ما زیر و زبر شد
امیدوارم زمانی پند گیری
یکی پند از من دلبند گیری
میازاری طبیعت را زمانی
که چوبش می خوری خود ناگهانی
به فکر کافی رودفاریابی
مکن بین طبیعت هر خرابی.
*متخلص به «کافی رودفاریابی» شاعر و نویسنده اهل رودفاریاب بخش ارم شهرستان دشتستان
ارسال نظر
