فکرشهر ـ مصطفی محمدزاده فرد: به یاد دارم در اولین انتخابات شورای شهر برازجان، کاندیداها و حتی برخی افرادی که به شورا راه یافتند، قول آوردن تله کابین به این شهر را می دادند و حرف هایی می زدند که شاید الآن به آن ها فکر کنیم، از خنده روده بر شویم.
آن زمان، رسانه ها به این وفور نبود و تنها همین تبلیغات و حرف های دهان به دهان مردم بود که می چرخید. دوره های بعد مردم باهوش تر شده و وعده های سرخرمن را باور نمی کردند و رای ها قومی و قبیله ای شد، هرچند در همان دوره هم تا حدودی اینگونه بود؛ اتفاقاتی که در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری نیز وجود داشت.
در آن سال ها، رسانه مستقل و فضای مجازی به اندازه کنونی نبود اما در این سال های اخیر و با گسترش فضای مجازی و گوشی های هوشمند، هرکس که یک تلفن همراه دوربین دار دارد، خود یک خبرنگار شده و الحق خیلی از اتفاقات که رسانه ای شده نیز مدیون همین لنز دوربین هاست.
در سال های اخیر، رسانه ها بسیار هوشیارتر شده اند و هستند رسانه هایی که بدون تعارف هنوز به یک مسوول می گویند دروغگو و انسان بیشعور {هر چند به نظر نگارنده، بیشعوری فحش نیست یک بیماریست}؛ اما آنچه همه رسانه ها به آن مهر تایید می زنند، افزایش بسیار زیاد بی اخلاقی ها در بین مسوولین است، مخصوصا افرادی که بر اساس انتخابات به یک صندلی می رسند.
از انتخابات ۸۸ تا انتخابات ۹۸ همگی مهر تاییدی است به افزایش بی اخلاقی ها در بین کاندیداها و همه رسانه ها هم تا حدودی این بی اخلاقی ها را پوشش داده و مورد انتقاد خود قرار داده اند؛ من هنوز به یاد دارم در انتخابات ۹۴ و ۹۶ چه حرف های زشت، چه فحش ها، چه توهین ها و چه تهمت هایی کاندیداها به یکدیگر زدند و گفتند و رسانه ها پوشش دادند و انتقاد کردند و قلم ها زدند که فلان مسوول، فلان بی اخلاقی را کرده، فساد اخلاقی در فلان اداره، فساد، بی اخلاقی، فساد، بی اخلاقی و... این روند به رویه زشت در تمام انتخابات تبدیل شده است، از انتخابات ریاست جمهوری تا انتخاب شورای مدرسه و... .
اما در روزی که گذشت، شاهد یک انتخابات بودیم. آن هم «انتخابات هیات رییسه خانه مطبوعات استان بوشهر»؛ انتخاباتی که همانطور از اسمش پیداست، انتخاب افرادی از بین وجدان های بیدار جامعه بود. افرادی که خود هر روز از این بی اخلاقی ها و کج رفتاری ها و فسادها صحبت می کنند و خود منتقد مسوولین و کاندیداها هستند و یا قرار است باشند؛ اما آنچه بر افراد در این انتخابات گذشت و صحبت هایی که در این باره اعضای خانه مطبوعات به هم زدند من را نا امید و بسیار ناراحت کرد.
متهم کردن هیات رییسه وقت به فساد مالی و اخلاقی بدون مدرک، تهمت زدن به افرادی که تجربه خبرنگاری آن ها از سن آن فرد تهمت زننده بیشتر بود، به سخره گرفتن نام افراد حقیقی و حقوقی، طعنه زدن به افرادی که برنامه های خود را اعلام می کردند ـ در صورتی که در گروه اعلام شد که هر کاندیدا برنامه های خود را اعلام کند ـ، به سخره گرفتن نام نشریات، در چارچوب ادب توهین به یکدیگر، زیر سوال بردن افراد باسابقه مطبوعات توسط افرادی که خود تنها سه یا نهایتا چهار سالی است که می دانند خبر چیست و... حرف ها، کارها و اقداماتی که اگر من گوشی خودم را به یک فردغریبه و کسی که به دور از دنیای مطبوعات و خبر بود می دادم و می گفتم بخوان و نظرت را درباره این افراد به من بگو، شاید با کلمات و ویژگی هایی آن ها را توصیف می کرد و جوابم را می داد که من به عنوان یک خبرنگار دون، از خجالت آب می شدم.
واقعا تعجب کردم از این همه بی اخلاقی، بد رفتاری و حرف های سخیف و زشت که شاهد آنها بودم؛ البته شاید من توقع بیجایی داشتم، چون خبرنگار هم یک فرد از همین جامعه زشت و مملو از بی اخلاقی ماست.
من واقعا از این صحبت ها و تهمت ها و حرف ها دلسرد شده و قصد شرکت کردن در این انتخابات را نداشتم اما با صحبت همکاران راضی به شرکت کردن و رای دادن شدم.
انتخابات برگزار شد و دوستانی نیز انتخاب شدند که باز در اینجا به آنها از صمیم قلب تبریک می گویم و باعث خوشحالی است که انتخاب این افراد، حاصل مشارکت بالای خبرنگاران استان در این انتخابات بود و تنها به عنوان یک فرد کوچک از دنیای بزرگ مطبوعات و رسانه یک خواهش دارم، تا وقتی خود را اصلاح نکرده ایم به فکر اصلاح دیگران نباشیم.
ما زمانی می توانیم وجدان بیدار جامعه باشیم و دروغ و بی اخلاقی ها و فسادها را بازنشر دهیم که خود پاک و بی نقص، حداقل در این زمینه، باشیم؛ نه به قول یک بنده خدا با پارچه کثیف بخواهیم آینه کثیف را تمیز کنیم.
بیاییم اول خودمان اخلاقیات و ادب را رعایت و خودمان را نقد و اصلاح کنیم و به دموکراسی به معنای واقعی کلمه عمل کنیم، سپس ذره بین در دست گرفته و بی اخلاقی ها و فسادهای مسوولین و انتخابات و کاندیداها را عیان کرده و انتقاد کنیم؛ همانطور که شاعر بزرگ، عطار فرمود:
موی بشکافی به عیب دیگران
ور بپرسم عیب تو، کوری در آن.
