فکرشهر: كتاب‌‌هاي تاريخ مفصل هستند و قطور، به دليلي ساده تاريخ تنها شرح افتخارات نيست، شرح بقاست و ماندن. به همين دليل نمي‌توان در نگارش تاريخ يكسره سراغ بخش افتخارات رفت، براي نوشتن شرح بقا و ماندن، بخشي از منابع خاطرات است و زندگينامه. در ايران اما منابع و خاطره و زندگينامه كمياب است و به سختي به دست مي‌آيد البته كه در جامعه ايراني تاريخ چندان محل رجوع نيست و پژوهش هم خيلي خريداري ندارد ولي باز پيدا مي‌شوند معدود آدم‌هايي كه پرسش دارند و در طلب پاسخ بايد به منابع رجوع كنند و تاريخ و خاطره.«سينما» و «تاريخ سينماي ايران» از اين قاعده عام مستثني نيست.

فکرشهر: گفته‌های اخیر استاد شهرام ناظری درباره تخصیص همه درآمد یک سال گذشته‌اش به آسیب‌دیدگان پیرانشهر، شین آباد، جزامی‌ها و بیماران بی‌بضاعت سرطانی، ‌در نوع خود و در حوزه فرهنگ ایران ‌منحصر‌بفرد و بسیار کم‌سابقه است؛ حرکتی که برای ترویج آن و گذر از شوآف‌های چندصدهزار تومانی به سمت چنین حرکت‌هایی، گامی برداشته نشده است.

فکرشهر: دوبار چند روزی، در خانه «سعید پیردوست» مخفی بودم که یکی‌اش این بود. ببینید من چیزی را خدمتتان بگویم. در سال‌های57 و 58 یک نفر نشسته بود بیرون سفارت آمریکا. اصلا لازم نبود داخل شوی، همان بیرون یک میز گذاشته بودند. پاسپورتت را می‌دادی، چهارسال از توی آن می‌زد. اما من ماندم. خودم خواستم بمانم...