فکرشهر ـ خانوم کوچیک: یکی از مشکلات اساسیِ آقای رییس جمهور و دولت جوان ایرانی، مقاوم شدن مردم نسبت به وعده‌های ارسالی از طرف دولت است. آن قدر طی این چند سال، وعده های سر خرمن، به صورت ام پی تری، زیپ شده و به صورت اورجینال فایل در حلقوم ملت بارگزاری شده که با شنیدن وعده های جدید، به راحتی گزینه‌ی «شیفت دیلیت» را می‌زنند و چند لیچار می‌فرمایند و می‌گویند «خودم کردم که لعنت بر خودم باد».
البته خود آقای رییس جمهور هم اندکی، یا قسمتی بیشتر از اندکی مقصر است؛ چون از سر همین عادتِ چند ساله که همانا حرف های همیشه مفت و تاج سر سیاست داران ما بوده، دولت بزرگوار هم به این نتیجه رسیده است که چون وعده پوچ، مال و خرجی ندارد، از صبح علی الطلوع، قبل از زدن مسواک، شروع به وعده می‌کند و تا بعد از مسواک شبانگاهی شان ادامه دارد.
الحمدلله مردم شریف ما در این موارد کاملا مقام هستند و با شنیدن هر وعده، رو به قبله چنان دعایی در خور شان مسوؤل می‌کنند که آثارش به صورت بیست و چهار ساعتِ مداوم، هویدا خواهد بود.
آن بزرگوار خیر بدیده و ندیده ای که مشاور این بزرگواران هستند، نیز، چون فقط و فقط شیش کلاس (چهار سال کارشناسی + دو سال ارشد) سواد سیاست دارند، تاکنون نتوانسته اند دولت را دولتی و عملیاتی جلوه دهند و به سیاق سلف خود دنبال دعای رو به قبله مردم هستند!
حتما دردشان نمی‌گیرد، چون اساسا عصبی که درد مردم را به مغزشان منتقل می کند، سال‌هاست از کار افتاده است.
