فکرشهر- نرگس محمدزاده فرد: فرقی نمی‌کند چله تابستان باشد و چندین ماه بی بارانی و خشکسالی را پشت سر گذاشته باشیم یا چله زمستان و چندین روز باران و حتی سیلاب، در هر حال، آب نیست. این حکایت بزرگ ترین شهرستان استان بوشهر، یعنی دشتستان است که در سال های نه چندان دور، قطب کشاورزی محسوب می شد و حالا، با واژگان بی‌آبی، کم آبی، خشکسالی و قطعی مواجه است؛ هم در زمستان و هم در تابستان.
ماجرا این است: بخش اعظم آب این شهرستان از خارج از استان و بخش اعظم آب شهر برازجان، از کازرون می‌آید؛ از چشمه ساسان که خط انتقالش 60 ـ 50 سال پیش انجام‌شده است. استان بوشهر، برای دریافت این آب، سالانه، میلیاردها تومان به کشاورزان کازرون می‌دهد تا طرح نکاشت را اجرا کنند و از کاشت محصول به‌ویژه برنج و به‌خصوص در اواخر تابستان خودداری کنند تا آب به دست برازجانی‌ها و دشتستانی‌ها برسد؛ هرچند باوجود خرید این آب، همچنان کشت در محدوده تامین آب برازجان در کازرون انجام می‌شود و تابستان‌ها این شهرستان با بی‌آبی مواجه می‌شود.
وضعیت برای زمستآن‌هم همین‌طور است؛ تصفیه‌خانه بوشیگان که آب ورودی کازرون به دشتستان را تصفیه می‌کند و اتفاقا در بوشگیان کازرون استان فارس هم قرار دارد و هزینه تعمیر و نگهداری آن‌هم با استان بوشهر است و همین سال گذشته هم 21 میلیارد تومان برای تعمیر و تجهیز آن اختصاص‌یافته است، در اثر بارندگی در استان فارس و گل‌آلود شدن آب، از دسترس خارج می‌شود و آب دشتستان قطع می‌شود؛ مانند همین بارندگی اخیر که اطلاعیه قطعی آب در دشتستان و برازجان را به همراه داشت.
پس فرقی نمی‌کند چله تابستان باشد یا چله زمستان، دشتستان با کمبود شدید آب مواجه می‌شود درحالی‌که دسترسی این شهرستان به خلیج‌فارس در استان بوشهر، تنها 60 کیلومتر است و کازرون، ده‌ها کیلومتر دورتر، هرچند شیب این دسترسی ازنظر هیدرولیکی مناسب‌تر باشد.
این یادداشت کوتاه نه قصد دارد به بحث جنگ آب بپردازد ـ که بارها درباره آن گفته و تذکر داده‌ایم ـ و نه سال های بعد که شاید همین همسایه استان به آب محتاج شود و...؛ این سطورِ نگارش شده، تنها بیان مساله است و یادآوری راهکاری که همه می‌دانند ولی هنوز هیچ خبری از اجرای آن نیست و حتی در اخباری که همین روزهای گذشته منتشرشده هم هیچ‌کس حرفی از آن نمی‌زند.
مسوولین سیاسی و آبی استان بوشهر در هفته‌ها و روزهای گذشته بارها از وضعیت آب‌شیرین‌کن‌های استان گفته‌اند و این‌که به‌زودی راه‌اندازی می‌شوند و چقدر پیشرفت دارند و چه می‌شود و چقدر آب اضافه می‌کنند و...؛ برای مثال، مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب استان بوشهر گفت که 40 هزار مترمکعب آب در آب‌شیرین‌کن‌های استان بوشهر تولید می‌شود. استاندار بوشهر هم پیش‌بینی کرده که حدود 20 هزارتا 30 مترمکعب تاسیسات آب‌شیرین‌کن در استان طی سال جاری وارد شبکه آب‌رسانی می‌شود. آقای محمدی زاده در گفت‌وگوی خبری خود که همین پنجشنبه گذشته منتشر شد نیز درباره تک‌تک آب‌شیرین‌کن‌های استان صحبت کرده و حتی از آب‌شیرین‌کن‌های وحدتیه و آب پخش و پارک لیان بوشهر هم خبر داده ولی هیچ کلمه‌ای درباره آب‌شیرین‌کن برازجان گفته نشده است. آب‌شیرین‌کنی که شهریورماه 1399 گفته شد با ظرفیت 17000 مترمکعب و به نام برازجان در کنار سایت نورویژه (آب‌شیرین‌کن فعلی در شهر بوشهر) جانمایی و نهایی شده است.
هرچند افتتاح آب‌شیرین‌کن‌های دیگر هم می‌تواند به بهبود وضعیت آب‌رسانی دشتستان و برازجان کمک کند و وعده‌هایی غیررسمی هم دراین‌باره و افزایش سهم آب داده‌شده است، ولی همین‌طور که امروز، برازجان و دشتستان از سوی کشاورزان استآن‌همسایه مورد بازخواست است که چرا آب ما را می‌برید {اگر نگوییم جنگ}، بعید نیست فردا از سوی شهرهای همسایه در استان نیز این سوال و جواب‌ها انجام شود و همین راه ادامه یابد؛ همان‌طور که اصطلاح «بومی و بومی‌تر»، چند سالی است که از سوی برخی شهرستان‌های استان بوشهر مطرح و هرروز هم پررنگ‌تر می‌شود.
پس باید هم‌اکنون فکری کرد.
