اما «حسین رویین» را، صبر مسعود سعد سلمان نیست

فکرشهر ـ عبدالخالق عبدالهی: چند روز قبل که در خبرها خواندم «حسین رویین تن»، روزنامه نگار دشتستانی به پنج سال حبس محکوم شده، به یاد موضوعی افتادم. 

مهندس «احمد رضوی» در زمان دکتر «مصدق»، نایب رییس مجلس شورای ملی بود. رضوی بعد از سقوط مصدق، دستگیر و در دادگاه نظامی به 10 سال زندان محکوم شد. «حبیب یغمایی» نویسنده، روزنامه نگار و شاعر معروف که با «رضوی» دوستی نزدیک داشت، در مراسم سلام نوروز آن سال، جلوی شخص اول مملکت را که از مقابل صف رجال رد می شد گرفت و در توصیف سختی 10 سال حبسی که برای  مهندس رضوی بریده بودند، این شعر را خواند:  

فرودین ماه بر جهان خندید 
 لیک آوخ که بخت خندان نیست 
بوستان چون بهشت شد اما 
میلِ خاطر به گشت بستان نیست 
گرچه بلبل بـه بـاغ می خواند 
گوش، با بلبلِ غزلخوان نیست 
چرخ گردون تنم شکست و بسود 
آسیابی چو چرخ گردون نیست 
یـاد یـاران چـو شـهد بوَد و کنون
هیچ تلخی چو یاد یاران نیست 
حال زنـدانـیـان چـه مـیداند
آنکه را جای کنج زندان نیست 
یکصد و بیست ماه ، ده سال است
 یک خزان نیست یک زمستان نیست 
حبس مسعود سعد سلمان هست 
صبر مسعود سعد سلمان نیست 

می گویند تحت تاثیر این شعر، بلافاصله دستور آزادی مهندس رضوی صادر شد. 

 البته بنده نه طبع شعر دارم که در توصیف سختی حبس «حسین رویین» شعر بسرایم، نه دست کوتاهم به نخیل بلند مسوولین می رسد؛ اما رویین را می شناسم و با او دوستی دارم و این موضوع که گناهکار است یا بی گناه بحث دیگری است که این زمان بگذار تا وقت دگر. 
همه می دانند حسین رویین مردی است احساساتی و  تند مزاج که بعضی اوقات اختیار قلم از کف می دهد، اما معتقدم این مرد ساده زیست که نیمی از عمرش را سر کلاس درس بوده و نیمی را توی مزرعه و بالای مُخ  سرکرده، حالا اگر یک بار فیلش یاد هندوستان کرده و ناصوابی کرده باشد، انتظار ثواب و اغماض و چشم پوشی می رود هر طوره خرده کنیم می بینم برای رویین پنج سال حبس مدت کمی نیست، زیاد است. اتفاقا همین چند روز قبل با  تعدادی از دوستان صحبت این حکم بود. یک نفر می گفت من حسین را می شناسم، مرد است و زندان را تحمل می کند، بعد هم پا روی پا  انداخت و از بن دندان گفت: «تن در رود آبدیده می شود نه خزینه حمام». نخواستم توی ذوقش بزنم و بگویم «هنوز نرفته ای میمن که بگویی وای بر من»! فقط زیر لبی  گفتم: بله حسین مرد است، شاید زندان را هم تحمل کند، اما همسرش مرد نیست، مادر پیرش مرد نیست، نوه هایش هم مرد نیستند که پنج سال در زندان ماندن او را تحمل کنند. 

نکته آخر هم این که خیلی ها در نوشته هایشان از رویین به عنوان بسیجی – فرزند انقلاب – رزمنده – جهادگر -  کشاورز و معلم  یاد کرده اند، اما من این کار نکردم، چون معتقدم در این شرایط، بستن و الصاق یا به قول خودمان جوز کردن این عناوین به رویین،  مشکلش را حل نمی کند. این گره تنها با امید به عفو، تساهل و تسامح و رافت مسوولین دادگستری استان گشوده می شود و بس. رافت نسبت به روزنامه نگاری که حالا در نیمه دهه ششم عمرش، پیرتر از آن است که  توان پشت میله زندان ماندن و تحمل رنج پنج سال حبس را داشته باشد. شوخی که نیست! پنج سال مدام در حیاط زندان برج قدم بزنی و خیره به آسمان بنگری و فقط یک منبع آب شطرنجی ببینی و به حال روزگار شطرنجی خویش افسوس خوری. 

اطمینان دارم عقلای قوم خصوصا مسوولین دادگستری استان همه این ها را بهتر از من و شما می دانند خصوصا این که: 

یکصد و بیست ماه، ده سال است
 یک خزان نیست یک زمستان نیست 
حبس مسعود سعد سلمان هست 
اما رویین را: 
صبر مسعود سعد سلمان نیست.