فکرشهر: ماهنامه ی «فکر شهر» نوشت:
\n\n
از این شماره بخش جدیدی تحت عنوان «کَل کَل تاریخی» به صفحات فکر شهر افزوده می شود. در این بخش ضمن بررسی و واکاوی ابعاد مختلف چهره ها و شخصیت های برجسته استان بوشهر امکان مباحثه و تبادل نظرات اساتید فن نیز فراهم خواهد شد. ماجرا از آن جا آغاز شد که آقای مهرداد عارف مطلبی پیرامون یکی از چهره های برجسته ادبی، تاریخی و سیاسی دشتستان یعنی «علی دشتی» به دفتر «فکر شهر» فرستاد. واکاوی، بررسی، تائید و حتی رد بخش هایی از این یادداشت به دلیل ویژگی هایی که داشت اجتناب ناپذیر بود؛ بنابراین از سوی دبیر بخش تاریخ ماهنامه یادداشتی برای نویسنده محترم ارسال شد. نویسنده به این یادداشت پاسخ داد و این روند ادامه یافت. بنابراین تصمیم گرفتیم این مباحثه را تحت عنوان « کَل کَل تاریخی» در این شماره و شماره های بعد تا رسیدن به آنجا که همه زوایای زندگی این نویسنده دشتستانی مورد بررسی قرار گیرد، ادامه دهیم. امیدوارم مورد پسند خوانندگان قرار بگیرد.
\n\n
برای مشاهده ی بخش نخست این «کل کل تاریخی» (اینجا) کلیک نمایید.
\n\n
بخش دوم:
\n\n
عبدالخالق عبداللهی
\n\n
\nاز دوست فرزانه ام آقای مهرداد عارف بابت نوشتن این مقاله تشکر می کنم و خوشحالم بالاخره یک نفر پیدا شد درباره علی دشتی مطلبی در یکی از نشریات محلی بنویسد. بنده نیز لازم می بینیم درباره علی دشتی مطالبی را عرض کنم:
\n\n
سناتورعلی دشتی نویسنده، مترجم، ادیب، سیاستمدار، وزیر مشاور، سفیر، وکیل و ژورنالیست معاصر که به نوعی همشهری ما محسوب می شود. او مردی احساساتی، آتشین مزاج، بی حوصله، عصبی، صریح اللهجه و تا حدی خودشیفته بود که تند و بی پروا و گاهی بسیارهتاک می نوشت، به طوری که هنگام نوشتن آتش از قلمش می بارید. علی دشتی روزی که با عمامه شیرشکری و عبا و ردای فلفل نمکی از کربلا وارد ایران شد، هم ذوق نویسندگی داشت هم استعداد این که منبر برود و وعظ کند. او بسیار سخنور و حراف بود، به طوری که آدم وقتی به قیافه نحیف و لاغر مردنی اش نگاه می کرد، حیرت می کرد چگونه از این قیافه نی قلیانی و مفلوک این سخنان نغز بیرون می آید و این نوشته های دلنشین به روی کاغذ می نشیند.
\n\n
البته دشتی در دنیای سیاست معایبی هم داشت؛ مثلا مخالفانش می گفتند ثبات رای و عقیده سیاسی نداشت که البته این موضوع شاید به بعضی از روحیات شخصی او بر می گردد، خصوصیاتی که بر خلاف میلم مجبورم درباره آن توضیح بیشتری بدهم.
\n\n
دشتی هیچگاه ازدواج نکرد اما به گواهی دوست و دشمن، حتی تا دوارن کهولت، شوخ چشم و نظرباز بود و به جنس لطیف علاقه ای خاص و مفرط داشت. کاش حرمت قلم اجازه می داد و می توانستم شمه ای درباره مجالس و مهمانی های دشتی به همراه یکی از خوانندگان مشهور آن زمان است که در تاریخ معاصر به «شب های الهیه تهران» معروف است را اینجا می نوشتم.
\n\n
علی دشتی همیشه دوست داشت غیرمتعارف باشد، متفاوت از دیگران بیندیشد و حتی سلایقش نیز مانند دیگران نباشد، مثلا روزگاری که در ایران چاقی و سرخ و سفیدی ملاک زیبایی بود، در نظر او زن زیبا زنی بود که «رنگ چهره اش مات زیتونی باشد و رنگ لب کنیاکی و از فرط لاغری استخوان هایش در اثر کم ترین فشار خرد شود». علی دشتی در همه عمرش یکبار اقدام به تشکیل حزبی به نام «عدالت» کرد که همان وقت دشمنانش برایش دست گرفتند که حزب عدالت ، « ع » آن از علی، « د » آن از دشتی است، بقیه هم آلت هستند. او پس از انقلاب به اتهامات بسیاری که مهم ترین آن نوشتن کتاب «55» و کتاب موهن « 23 سال» بود، مدتی زندانی شد و عاقبت در سن 88 سالگی و به روایتی 90 سالگی در حالی که دیگر تحمل فشار زندگی را نداشت در تهران درگذشت.
\n\n
شنیدم اواخر عمر به اصرار از اطرافیانش می خواست قرص سیانوری به او بدهند تا از رنج زندگی رها شود. بسیاری از مخالفان علی دشتی چون نمی توانند مراتب تخصص ادبی و تالیفات کم نظیر او را نادیده بگیرند، می گویند «علی دشتی اقیانوسی بود که تنها یک وجب عمق داشت»، بنده درباره ی این که عمق او یک وجب بود یا بیشتر، اظهار نظری نمی کنم، اما همیشه آرزو می کردم علی دشتی با این همه سواد و تالیفات و تحقیقات ادبی و این قلم تاثیر گذار، کاش هیچگاه در ورطه سیاست نمی افتاد و بیشتر وقت و انرژی خود را صرف تحقیقات ادبی و نوشتن کتاب هایی در زمینه متون ادبی می کرد و هرگز آلوده سیاست و عوارض آن نمی شد...کاش...
\n\n
ادامه ی این مباحثه ی مکتوب پیرامون «علی دشتی»، در شماره ی آذرماه ماهنامه ی «فکر شهر» منتشر شده و در آینده نیز، در این پایگاه خبری، بازنشر خواهد شد.
\n\n
\n
