فکرشهر: احسان محمدی، موضوع جعلی بودن کارت پایان خدمت برخی فوتبالیست‌ها را دستمایه یادداشتی در «عصر ایران» قرار داده است.
به گزارش فکرشهر، در این یادداشت می‌خوانیم: «فوتبالیست‌های ایرانی هر وقت می‌خواهند نشان دهند به عشق کشورشان حاضرند از جان مایه بگذارند می‌گویند «مثل یک سرباز» یعنی «مثل یک سرباز برای کشورم می‌جنگم!» این ادعا اما با داستان‌هایی که چند سال است در مورد تلاش جان‌فرسای بازیکنان فوتبال برای «نرفتن» به خدمت سربازی می‌خوانیم و می‌شنویم به شوخی نمی‌مانَد؟
در آخرین نمونه این شاهکارها کشف شده که دو بازیکن مشهور لیگ برتر سال‌هاست کارت پایان خدمت واقعی نداشته‌اند و هنوز هم ندارند! این البته روایت محترمانه ماجراست. کارت پایان خدمت واقعی ندارند یعنی یا سربازی نرفته‌اند که مشمول غیبت و مجازات‌های قانونی آن می‌شوند یا دست به اقداماتی زده‌اند که به زبان ساده می‌شود دور زدن قانون و جعل مدرک مهمی مثل کارت پایان خدمت سربازی.
از سردار گل‌چشمه رئیس تربیت بدنی نیروهای مسلح وقتی مقابل پرسش صریح مجری خبر ورزش شبکه خبر در روز شنبه 4 مرداد قرار گرفت، انتظار می‌رفت قاطعانه بگوید در این ماجرا یا بازیکنان با جعل مدارک توانسته‌اند معافیت بگیرند یا کسانی در بدنه نیروی انتظامی مدارک جعلی آنها را دیده‌اند و زیر سبیلی رد کرده‌اند؛ اتفاقی که در هر سیستمی با هر اندازه نظارت و بازرسی می‌افتد و البته قابل پیگیری و رسیدگی است اما سردار با سیاست ایرانی گفت این موضوع در دست بررسی است و اگر مشخص شود معافیت ندارند باید خدمت سربازی‌شان را در یکی از تیم‌های ورزشی که نیروهای مسلح بازی کردن در آن را به مثابه سربازی رفتن به شمار می‌آورد بگذرانند.
تلاش‌های مجری هم برای توضیح دادن اینکه این رفتار بازیکنان در ارائه مدارک غیر واقعی و بهره بردن از مزایای آن همان «جعل» است و تبعات قانونی شدیدی دارد، به جایی نرسید!
به نظر می‌رسد نوعی مماشات بیش از اندازه با این دسته از بازیکنان فوتبال که البته کم‌تعداد هم نیستند آب را بیش از اندازه گل‌آلود کرده است. بسیاری از بازیکنان فوتبال ایران با ثبت نام در دانشگاه‌های شبانه و صبحگاهی و عصرگاهی و غیرانتفاعی و از این دست که مثل قارچ رشد کرده‌اند رفتن به خدمت سربازی را به تاخیر می‌اندازند. آنها البته یک مدرک کارشناسی را که اخذ آن قاعدتا چهار سال طول می‌کشد در مواردی با همکاری برخی استادان یا مدیران دانشگاه‌ها و قوانین ژله‌ای و انعطاف‌پذیر تا 9 سال طول می‌دهند تا سرباز وطن نشوند؛ فوتبالشان را بازی کنند و حساب‌های بانکی‌شان را مالامال!
جدی نبودن در برخورد با تخلف این ستارگان نه چندان فروزان ورزش، ظلم در حق همه جوانانی است که مطابق قانون به خدمت سربازی می‌روند و به ازای هر روز غیبت در انجام این امر جریمه می‌شوند. ظلم به مادرها و مادرهای محرومی است که گاهی همین جوان‌ها را که نان‌آور خانواده هم هستند به مدت دو سال از دست می‌دهند اما فلان بازیکن با مماشات ایرانی می‌تواند به خدمت سربازی نرود و تاوانی هم برای این سرپیچی از قوانین رسمی نپردازد.
پس، فوتبالیست‌های عزیز، لطفا نگویید مثل سرباز! اگر حوصله‌اش را دارید قبل از گفتن این عنوان بروید و «سربازهای واقعی» را ببینید که در برجک‌های نگهبانی، زیر آفتاب داغ تابستان ساعت‌ها با اسلحه می‌ایستند و شب و روز، روزها را می‌شمارند که نوبت مرخصی‌شان بشود. روزها و گاه ماه‌ها حتی از یک تماس تلفنی با خانواده محروم هستند اما مردانه می‌ایستند و از این بوم و بر محافظت می‌کنند و گاهی در مبارزه با اشرار مرزی در «جعبه تابوت» به خانه برمی‌گردند!
فقط به لحظه‌ای فکر کنید که آنها در آسایشگاه‌های گاه بی‌برقشان لب مرز، مجله های ورزشی را ورق می‌زنند و تصویر شما را کنار ماشین‌های آخرین سیستم می‌بینند که در حال گذراندن خدمت سربازی هستید، میلیاردی حقوق می‌گیرید و بعد با افتخار‌می گویید: مثل سرباز در خدمت کشورم هستم....! لطفا زخم سربازهای واقعی را تازه نکنید!»
