فکرشهر: محمد خان دشتی یکی از خوانین دشتی و یکی از شعرای قدیمی و پرآوازه عصر قاجار استان بوشهر و از خطه دشتی است که در اوان جوانی دروس فقهی را عراق عرب گذراند و بار علمی فراوانی کسب نمود. او علاوه بر داشتن کتاب هایی در نثر که از سعدی پیروی کرده و دو دیوان بزرگ شعر دارد و او در اشعار خود از تخلص «دشتی»استفاده نموده و از شعرای عصر قدیم بهره ها برده است.
به گزارش فکرشهر، محمدخان دشتی دارای دیوان اشعار سترگیست که مشتمل بر هزاران بیت در قالب های مختلف شعری است که این خود توانایی عظیم این ادیب بزرگ ایرانی را می رساند.
گفتنی است در دیوان اشعار بزرگ و گرانسنگ ایشان قصاید و غزل های و بویژه ترکیب بند چندین بندی در مصیبت و مرثیه سالار شهیدان ، امام حسین(ع)وجود دارد که هر کدام از دیگری به واقع زیباتر می نماید.
در ابتدای مرثیه سرایی غزلی با ابیاتی زیبا و خواندنی می آورد و می نویسد:
هر سال شورشی که در اوضاع عالم است/از محنت مصیبت این ماه ماتم است
ماهی که خون آل علی در آن حلال/تا سال و ماه هست همیشه محرم است
و از این ابیات شروع میکند به شرح مفصل حادثه بزرگ عاشوراو ذکر مصیبت بر اهل بیت عصمت و طهارت.
قابل ذکر است بند ((دشتی بس است که عالم بسوختی))یکی از آخرین بندهایی است که محمدخان دشتی پس از ذکر کثیر مصیبت وارده از واقعه غمبار عاشورا و شهادت اشرف اولاد آدم نوشته و از آن یاد کرده است
در پایان برای آشنایی شما، تعدادی ازاین غزل های حزن انگیز که از دیوان اشعار خان دشتی برداشت شده است تقدیم تان میگردد.
منبع:سیرانا
