«گیرونی»
یا رب وِ گیرونی
دارُم دِلِ خونی
اُفتیدِه گِیریچَم
هم اِشکِسه زونی
دَر رَفتِه زِوارُم
وَم نیسِه نِشونی
آیا تو می فَهمی
آیا تو میدونی
وابیدِمِه از غم
مانندِ رِوونی
هر چند که پیرُم
باید چو جِوونی
زحمت بِکِشی هَی
تا زِنده بِمونی
تاریخه که باید
یه ذَرّه نِدونی
یا کُلّ علومه
باید که نِخونی
یک عمر همیشه
در گیرِ خِزونی
سَیلِ کِمِرِ مُو
وابیده کِمونی
سِی بنده نِمُونده
کَنجیلی و شُونی
باور کُه نِدارُم
اصلا جِک و جونی
مخلوق تِمومِش
دنبالِ یه نونی
وَختی که ایطهره
گوشَم کُه زِبونی
بِختَر که سِی کافی
مَرگِ بِرِسونی
*متخلص به «کافی رودفاریابی» شاعر و نویسنده اهل رودفاریاب بخش ارم شهرستان دشتستان
کافی رودفاریابی
ارسال نظر
