فکرشهر ـ لیلا بحرینی: یکی از جذابیت های خودروها، جدا از مدل و نوع آن، رنگ بدنه خودرو است و این رنگ بندی و ترکیب رنگ، شغلو حرفه ای است که در دنیا طرفداران خود را دارد؛ هر چند در ایران شغلی مردانه محسوب می شود؛ اما برای نخستین بار، یک زن دشتستانی، در این زمینه ورود و نخستین کارگاهش را به نام «نیلی»، در برازجان برگزار کرده است.
به گزارش «فکرشهر»، «نیلوفر اسفندیاری»، که 28 ساله است، حقوق و روانشانسی خوانده و اکنون تدریس زبان انگلیسی انجام می دهد و مدیر دفتر کاریابی و ترکیب رنگ خودرو است، در نخستین کارگاهش که اولین کارگاه ترکیب رنگ خودرو و توسط یک زن در ایران نیز محسوب می شود، گفت: رنگ ها یک سری فرمول ها دارند که روی قسمت Engin یا رکاب خودرو شماره رنگ آن ماشین نوشته شده است.
اسفندیاری ادامه داد: وقتی یک ماشین تصادف می کند، نیاز به صافکاری و نقاشی دارد؛ نقاش آن رنگ را از رنگ ساز می خرد. ما طبق فرمول آن رنگ را می سازیم و بعد آن را تست می کنیم که با رنگ خودرو یکی باشد و سپس تحویل نقاش می دهیم.
وی با بیان این که به تازگی کار خود را شروع کرده است، گفت: من به دنبال ایده ای نو با درآمد بالا بودم؛ تحقیق کردم و متوجه شدم این کار در کشورم توسط هیچ بانویی انجام نشده. تعجب کردم زیرا که از نظر علمی، مخروط های بینایی بانوان بیشتر از آقایان است و همین طور در تشخیص رنگ ها مهارت دارند؛ پس خانم ها بهتر می توانند از عهده این کار بر بیایند.
او، در گفت و گو با «فکرشهر»، دلیل نبود هیچ بانویی در این حرفه را «ترسیدن آنها از بد در رفتن نامشان» و اینکه طرف مقابلشان مرد است، عنوان کرد.
اسفندیاری اظهار داشت: آن موقع به خودم گفتم منی که حقوقی هستم و حرف از حقوق برابر می زنم باید این کار را انجام دهم و این یک وظیفه بر دوش من است.
او که ترکیب رنگ خودرو و دوره عملی و تئوری این رشته را در دانشگاه علمی کاربردی اصفهان گذرانده، ادامه داد: هنگامی که به آنجا رفتم، بسیار تعجب کردند که یک خانم این کار را انجام می دهد و هفته اول دوره عملی، یک مقدار مخالفت و نگاه های سنگین بود، اما بالاخره عادت کردند. همچنین صافکارها و نقاش های اصفهان هم کارشان را به داخل مغازه می آوردند و می گفتند شما رنگ آن را بسازید؛ این یعنی آنها به من ایمان آورده بودند و می دیدند که من این کار را بهتر از آن آقایی که آنجا هست، انجام می دهم.
نیلوفر اسفندیاری یکی از خاطراتش را نیز این گونه تعریف کرد: یک روز، یک رنگ به من دادند و گفتند: «این رنگ، رنگ سختی است و از ساعت هشت صبح تا پنج عصر وقت داری که درستش کنی»؛ من رنگ را که دیدم گفتم به نظر نمی آید سخت باشد و آن را در سی دقیقه ساختم و با پیستوله امتحانش کردم. وقتی رنگ را دیدند گفتند که محال است و شانسی این رنگ درست شده است و دوباره بسازش؛ من چون فرمولش دستم آمده بود، این سری در بیست دقیقه درستش کردم. رئیس اتحادیه رنگ سازان اصفهان رنگ را که دید گفت: «من که چندین سال است کار می کنم به این خوبی این رنگ را نساخته بودم»؛ همچنین استادم هم گفت:«وقتی این رنگ را توانستی بسازی، کار تو دیگه هیچ حرفی نمی تواند داشته باشد».
اسفندیاری هدف خود را از برگزاری این کارگاه را اعتماد به نفس دادن به خانم ها عنوان کرد و ادامه داد: قصد داشتم مخاطبان نشریه ها، مخصوصا قشر بانوان که امروزه کمی افسرده شده اند، ببینند که اگر یک زن بخواهد می تواند از صفر شروع کند. من هیچ تخصصی نداشتم؛ وقتی من توانسته ام این کار را شروع کنم و در عرض چندماه به اینجا برسم، هرکس دیگری هم بخواهد می تواند، فقط باید اراده کند.
وی درباره مشکلات شروع کار خود در برازجان نیز به «فکرشهر» گفت: من را خیلی از این اداره به آن اداره می فرستادند و واقعا خسته شدم؛ مخصوصا برای گرفتن جواز. خواهشی که از مسوولین دارم این است که شروع کار را برای یک نفر سخت نکنند. در اصناف از ما ۴۰۰ هزارتومان برای برگزاری کلاس گرفتند در صورتی که می توانستند این کلاس را با ارسال چهار فایل پی دی اف در اختیار ما قرار بدهند.
این زن جوان دشتستانی ادامه داد: به نظر من همچین مواردی برای شروع کار نیاز نیست. خیلی جاها دارند هزینه های اضافی از یک نفر می گیرند. مانند اصناف، کلاس ها، اسناد رسمی و جواز؛ و آن شخص باید زیر بار قرض برود تا بتواند کاری را شروع کند.
اسفندیاری ادامه داد: من برای شروع این کار به وام نیاز داشتم که به کمک خانم فردوس و آقای قیطاس این وام را گرفتم و پانزده روز دیگر که وسایل رنگ سازی ام از اصفهان و تهران برسد، کارم را شروع می کنم.
وی در پایان نیز گفت: از خانواده ام خیلی تشکر می کنم که من را حمایت کردند؛ مخصوصا خواهرم «نازنین» که همیشه کنارم بود و به من کمک کرد و پدر و مادرم که هیچ وقت تنهایم نگذاشته و در هرکاری که می دانستند موفق می شوم، من را حمایت کردند.
