فکرشهر- مصطفی منفرد: زمانی كه اسم فوتبال يا فوتسال به زبان می آيد همه، فقط تيم های آقايان را به ياد می آورند اما فراموش كرده اند كه بانوان نيز هميشه هم پای آقايان در تمام رشته ها گام برداشته اند. فوتبال و فوتسال نيز از اين دست رشته هايی است كه در ميان بانوان نيز استقبال كنندگان فراوانی دارد. برخی از ورزشكاران و مربيان بانوی اين رشته ورزشی بيان كردند به دليل بی توجهی ها با مشكلات فراوانی دست و پنجه نرم می كنند و نياز به توجه مسوولان و حاميان ورزشی دارند.
به گزارش فکرشهر، سمیه غضبانی ۵ سال فوتسال بانوان و داوری در ایران رشته را به صورت حرفه ای در جزیره خارگ دنبال می كند و می توان گفت در این رشته و در جزیره تنها بانوی داور در این رشته ورزشی است.
اگر چه ورزش زنان همیشه در کشور ما و حتی در کشور های پیشرفته مورد توجه اصلی قرار نگرفته و هیچگاه در جریان اصلی نبوده اند، اما ورزشکاران و مربیان زن همواره طی این سالیان گام های بزرگی در توسعه این امر مهم برداشته اند.
فکرشهر: لطفا خودتان را معرفی کنید؟
سمیه غضبانی متولد ۱۳۶۹هستم و داری دو مدرک کارشناسی مدیریت بازرگانی و تربیت بدنی.
فکرشهر: چگونه وارد این رشته شدید وچرا رشته فوتسال را انتخاب کردید؟
داور فوتسال شدن من خیلی اتفاقی شد. زن داداشم گفت بیا تو شهر ما (دیلم) کلاس داوری فوتبال قرار است برگزار شود. تو هم که عشق داوری هستی پس بیا شرکت کن. منم شرکت کردم و در همان کلاس ها من از لحاظ تئوری و عملی بالاترین نمره را در آن دوره کسب کردم و به استان معرفی شدم.
فکرشهر: داوری را از چه سالی شروع کردید؟
من داوری را از سال ۹۴ شروع کردم. اولین مدرس من آقای عبدالرسول استادزاده بودند که جا داره همینجا از ایشون تشکر ویژه کنم چون انگیزه را در من چند برابر کرد با صحبت های گرانبهاشون که بهم می گفت: «من در تو می بینم خانم غضبانی که بهترین داور شوی. پس مصمم و با توکل به خدا ادامه بده».
فکرشهر: اولین بار که یک بازی را قضاوت کردید کی بود و چه احساسی داشتید؟
اولین باری که در سطح کشور قضاوت داشتم مسابقات لیگ دسته یک جوانان بود. از طرفی خوشحال بودم و از طرف دیگه استرس داشتم چون مسابقات مجتمع بود. قضاوت بازی ها به عهده ۸ داور بود و بین همه داوران من اولین تجربه داوریم بود به همین دلیل استرس داشتم.
فکرشهر: دوست دارید در داوری به چه جایگاهی برسید؟
سقف آرزوی من در داوری این است که داور بین المللی شوم و مسابقات جهانی رو قضاوت کنم که با توجه به شناختی که از خودم دارم و با توکل به خدای مهربون به این جایگاه دست پیدا می کنم (ان شاءلله).
فکرشهر: خاطره ی بدی از داوری دارید؟
تلخ ترین خاطره من در داوری این است که برای یکی از بهترین داوران استان بوشهر خانم مخبر ابلاغ داوری لیگ برتر آمد و ایشون به دلایلی نتوانست به این ابلاغ برود؛ با من تماس گرفتند و گفتند: «خانم غضبانی خودتون رو آماده کنید می خواهید بروید آبادان». با تعجب گفتم آبادان چرا؟ گفتن ابلاغ داری. آن لحظه خیلی خوشحال بودم چون تا قبل از آن من به لیگ برتر دعوت نشده بودم. من به آبادان رفتم. سر داور من خانم زری فتحی داور بین المللی ایران بود و همین باعث شد که استرس من چندین برابر شود و تا جایی که حین داوری چندین بار تمام دست و بدنم یخ کرد و ترس تمام وجودم را گرفته بود و تمرکزم را بخاطر استرس زیاد از دست داده بودم. بعد از اتمام بازی خانم فتحی به من گفت: «خیلی جا داری برای داوری. دقت و تمرکزت رو بیشتر کن. سعی کن زیاد داوری کنی امیدوارم دفعه بعد که می بینمت یه خانم غضبانی دیگه شده باشی» و این شد تلخ ترین داوری من!
فکرشهر: خاطره خوب چطور؟
شیرین ترین داوری من، هفته پنجم لیگ برتر همین امسال بود که دقیقا خانم فتحی سر داور من بود و بعد از اتمام بازی بهم گفت: «یادته بار اول که دیدمت به شما چی گفتم؟ الان باورم نمیشه شما همان خانم غضبانی هستید. ماشالا خیلی پیشرفت کردید باورم نمیشه شما همون باشید. آفرین همینجور گازش رو بگیر و برو جلو». دقیقا عین حرف ایشون بود و همین برای من کافی بود. یعنی همه آن تلاش ها و سختی های من به ثمر نشسته بود.
فکرشهر: از طرف مسوولان تا به حال از شما حمایتی شده است؟
تا دوماه پیش هیچ حمایتی از طرف مسوولین جزیره در این ۵ سال قضاوت من از بنده نشد حتی یک نفر. تا اینکه من به لیگ برتر دعوت شدم و توانستم افتخار این رو پیدا کنم که ۶ هفته متوالی ابلاغیه داوری به شهرهای مختلف دریافت کنم.
به خاطر شرایط رفت و آمد(شرایط جوی، مسیرهای سخت و طولانی با اتوبوس ) دچار مشکل شدم و تصمیم گرفتم پیش آقای اسلامی بروم و از ایشون درخواست کنم که برای رفت و آمد من فکری کنند و اگر برایشان مقدور است برای ابلاغ های من به شهرهایی که از جزیره خارگ پرواز دارد برایم بوکینگ پرواز رد شود. آقای اسلامی بعد از شنیدن صحبت های من و برنامه هایی که در آینده برای خودم و شهرم دارم با درخواست من موافقت و لطف کردهمه اقدامات لازم را انجام داد تا بتوانم با پرواز رفت و آمد کنم.
جا دارد از زحمات آقای اسلامی، آقای محمدی و آقای قاطع البحر که در این چند هفته اخیر تمام تلاش شان را برای بنده انجام دادند، تشکر ویژه کنم.
فکرشهر: چه درخواستی از مسوولان جزیره دارید؟
به عنوان یک بومی جزیره، به عنوان یک ورزشکار، یک مربی و یک داور از مسوولین جزیره می خواهم که به جوانان جزیره بیشتر بها بدهند. پای درد و دل های آنان بنشینند و مسایل و مشکلات آنها را رفع کنند. من اگر امروز به این موقعیت رسیدم افتخارش اول برای خودم و خانواده ام و بعد برای شهر و استانم هست پس انتظار دارم که از بنده و همه ورزشکاران جزیره حمایت شود چون حمایت آنها مایه دلگرمی ماست.
فکرشهر: توصیه شما به کسانی که به داوری علاقه مند هستند چیست؟
به کسایی که به داوری علاقه دارند می گویم داوری عشق است و اگر آن ها هم مثل من به داوری علاقه دارند پس همین الان شروع کنند چون برای شروع هیچ وقت دیر نیست. من هم قول می دهم در کنار آنها باشم و هرکاری که از دستم بر بیاید برای پیشرفت آنها انجام دهم.
فکرشهر: به عنوان حرف آخر اگر صحبتی دارید بفرمایید.
من از خانواده ام که همیشه و در همه حال پشتوانه من بودند و در تمام طول این مسیر مشوق من بودند تشکر می کنم و دست تک تکشون رو میبوسم.
همچنین از آقای محتشم رئیس هیات فوتبال استان بوشهر، خانم خلیفه نایب رئیس هیات فوتبال بانوان، آقای اطمینان، خانم بهمنیاری، خانم زنده بودی که برای من و تمام داوران زحمات زیادی کشیدند تشکر و قدردانی کنم.
یک تشکر ویژه دارم از خانم رادمنش عزیز که در همه حال از ورزشکاران و مربیان و داوران حمایت می‌کنند.
