فکرشهر: این مسأله ای را که الان می خواهم بروم سراغش، مسأله ای است که اغلب شما با آن روبه رو هستید گاهی به این شکل، که خودتان بچه محصل دارید مثل من یا اینکه دوستان و بستگان بچه محصل دارند که حتماً اشاره ای می کنند به این مصیبت کبرا!
زمان ما، تازه مد شده بود این کتاب های کمک آموزشی و هر کسی هم طرف اش نمی رفت و پرفروش هاشان هم مال آموزش زبان بود[چه عربی چه انگلیسی] که البته «توزرد» هم داشتند که اگر برنارد شاو مرحوم، به عنوان یک طنزنویس کلاسیک انگلیسی، قصد داشت با این زبان انگلیسی شوخی کند، بهتر از این کتاب ها، کتابی منتشر نمی کرد! این قدر که دستور زبان انگلیسی را به شوخی گرفته بودند! از زمان ما که گذشت، کتاب های کمک آموزشی، کم کم جای کتاب های آموزشی را گرفتند و به ما که رسید بچه بفرستیم مدرسه، این کتاب ها رسماً در تمام مقاطع تحصیلی توصیه شدند! زمان ما، این کتاب ها کم بودند و بیشتر برای سال های آخر دبیرستان منتشر می شدند و هر معلمی هم دنبال این کارها نمی رفت حتی مشهورترین شان، که برای کلاس کنکورشان باید از چند ماه قبل نوبت می گرفتی اما الان کتاب کمک آموزشی، به آمادگی و پیش دبستانی هم رسیده و آن قدر کار انتشار این کتاب ها رونق گرفته که هر مدرسه ای کتاب هایی را که معلم های خودش منتشر می کنند، توصیه می کند!
معاون وزیر آموزش و پرورش و رئیس سازمان پژوهش و برنامه ریزی در این باره گفته: «ناشران کتاب های کمک آموزشی نامناسب اشاعه دهندگان سرطان فرهنگی در جامعه هستند.» البته همین که به این نکته اشاره کرده خدا درگذشتگانش را مشمول رحمت کند اما برادر عزیز! مشکل اصلاً بر سر مناسب و نامناسب بودن این کتاب ها نیست، مشکل این است که کتاب های درسی و شیوه آموزشی ما مشکل دارند که بخش اصلی شمارگان بالای کتاب مملکت، سهم همین ها شده یعنی بخش اصلی شمارگان کتاب مملکت، ضایعات است. سرم را بزنم به دیوار، قبول می کنید؟!
*یزدان سلحشور
*روزنامه ایران
