فکرشهر: با سلام و درود خدمت همه بزرگوارانی که دغدغه پیشرفت فرزندان این مرز و بوم را دارند.
بنابر مشاهدات مختلف این حقیر از مناطق مختلف کشور در امر تدریس و یادگیری دانش آموزان، خود را مکلف دانستم مطلبی را به عرض برسانم:
بسیاری از دانش آموزان، علاقه مند به پیشرفت و رقابت هستند اما نمی دانند چرا؟ چگونه؟ آیا کسی به آن ها یاد خواهد داد که با علاقه به رقابت و پیشرفت بپردازند؟ یا بخاطر بی حوصلگی و یا بعضا کمبود دانش، دانش آموزان را رها می کنند؟
متاسفانه دفعات زیادی دانش آموزان اظهار داشته اند که تدریسی صورت نمی گیرد و یا به اشتباه تدریس صورت می گیرد. فقط حرف و شنیده نیست؛ این حقیر حضور یافته و دقیقا این شرایط را دیده ام... در بعضی از مناطق تاکید می کنم در بعضی از مناطق- مقصود تمامی دبیران و مناطق نیست- اصلا تدریسی صورت نمی گیرد یا معلم تدریس نمی کند و یا نمی داند چطور تدریس کند! فقط حرف بنده نیست؛ بارها حتی خود افرادی که با آن ها در ارتباط اند این موضوع را اعتراف کرده اند...
چرا دانش آموز باید در حسرت آموزش بماند؟
آیا صحیح تر نیست که امکان آموزش را برای دانش آموز فراهم کرده و انتظار رقابت و آینده سازی داشته باشیم؟
با این اوضاعی که بعضی مناطق دارند دانش آموزان به دنبال معلم می گردند!
انتظار دانش آموزان را جویا شدم ... جالب این است انتظار خاصی ندارند فقط حق خود را می خواهند؛ معلمی که بر آن ها تدریس کند و آن ها را راهنمایی کند. انتظار زیادی نیست این وظیفه معلم است.
امید است معلمینی که به فکر دانش آموزان نبوده و نیستند از معلمین خوب و پرتلاشی که در کشور عزیزمان داریم، که تعداد کمی هم نیستند، الگو بگیرند. کاش کمی غرور خود را زیر پا بگذراند به سمت یادگیری قدم بردارند!
باور کنید اگر دانش آموزان دغدغه داشتن معلم را از ذهن خود بیرون کنند کشور به مراتب پیشرفت بهتری خواهد داشت و به آبادانی بیشتری خواهد رسید ...
این ها خلاصه ای از سخنان دانش آموزان و آینده سازان این مرز و بوم بود که به اطلاع شما رساندم.
باشد استعداد های این مرز و بوم را بیشتر و بهتر دریابیم، و در مسیر تعلیم و تربیت گام برداریم.
*مدرس زبان انگلیسی
نظرات کاملا خوب و راهگشا هستند.