با صنمی در مه اردیبهشت
گر بشوی تا به لب جوی و کشت
سفره ی دل را وسط سعدیه
باز کنی در بر آن خوش سرشت
مّی بود و بوی گل یاسمن
باد صبا هم بوزد از بهشت
نعمتی از این نبود بیشتر
وای اگر دست دهد این سفر
سعدی شیرین سخن نامدار
همره تو پا بنهد در بهار
تو بنوازی همه آهنگ نی
او بسراید ز سر و زلف یار
روز چنین شاعر والاگهر
عرض خوش آمد به شما بیشمار
پیر سخندان و خردمند بود
صاحب ضرب المثل و پند بود
باز نما برگ گلستان او
پا بنه اندر دل بستان او
علم و هنر یکسره بیرون زند
از بن سرپنجه ی دستان او
تک غزلی باز کن ای نازنین
تا شنوی نعره ی مستان او
پادشه ملک سخن سعدی است
هر سخنش منبع هر شهدی است
روز نخست از مه اردیبهشت
گر بروی سعدیه در آن بهشت
عیش و طرب بهره بری یکسره
کاش مرا این بشود سرنوشت
بوی مّی و عشق و صفا می دهد
شهرت شیراز از این خاک و خشت
در حرم و بارگه اهل دل
بر همه دولت برسی متصل
بنده ی بی دانش و نا استوار
هر چه بگویم سخن آبدار
ره نبرد هیچ میان سری
گر چه سند آورمت بیشمار
کافی بیچاره پس زندگی
سخت بنالد ز خود و روزگار
مغلطه ها بسته رهم پیش و پس
نیست کسی همره و فریاد رس.
روز سعدی خجسته باد.
پی نوشت: اول اردیبهشت ماه در تقویم ملی ایرانیان روز بزرگداشت «سعدی» نامگذاری شده است.
*متخلص به «کافی رودفاریابی»
