عرض خود می برند و زحمت ما می دارند*

از ساعت 8صبح روز 22 فروردین 96 ثبت نام از نامزدهای دوازدهمین دوره ریاست جمهوری آغاز و تا ساعت 8 امشب به مدت 5 روز ادامه دارد. بر اساس ماده 35 قانون انتخابات کشور انتخاب شوندگان هنگام ثبت نام باید دارای شرایط زیر باشند:

از رجال مذهبی، سیاسی؛

ایرانی الاصل؛

تابعیت جمهوری اسلامی ایران؛ 

مدیر و مدبر؛

دارای حسن سابقه و امانت و تقوی؛

مومن و معتقد به مبانی جمهوری اسلامی ایران و مذهب رسمی کشور؛

انتظار می رفت افرادی نسبت به ثبت نام اقدام نمایند که واجد شرایط مندرج در قانون بوده و اگر کسانی که خود واقفند که در حد کاندیداتوری ریاست جمهوری نیستند به خود و دست اندرکاران انتخابات زحمت بیهوده ندهند چرا که این گونه آدمها به قول خواجه شیراز "عرض خود می برند و زحمت ما می دارند".

اما از همان لحضات اولیه آغاز ثبت نام شاهد حضور افرادی بودیم که ثبت نام آنان، نه تنها مورد توجه خبرنگاران و عکاسان خبری قرار گرفت، بلکه حضور آنها در ساختمان وزارت کشور نقل محافل عمومی شده و فضای مجازی را پر کرده است. 

اولین فردی که برای دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ایران ثبت نام کرد، نگهبان کارخانه کاشی سازی است. نفر بعدی " نصرتی، نوکر ملت" است. ذکریا، مرد شیک پوشی با کراوات قرمز و مدرک ششم ابتدایی است که انگار تا بحال نوع لباس پوشیدن دیپلمات های ایران را ندیده است. بعد از آن یک هموطن دارای

معلولیت جسمی و بعد از آن فردی که می خواهد با ترامپ مسابقه شنا بدهد. یکی درویش و دیگری با ادعای پیامبری و ماموریت از جانب خدا برای ثبت نام می آید...

به راستی چه عاملی باعث می شود که این افراد نسبت به ثبت نام در چنین پست حساسی اقدام کنند؟

انگیزه ی این افراد چیست؟ خودشان را به سخره گرفته اند یا ریاست بر 79 میلیون جمعیت را؟ شاید برخی در جواب بگویند که آزادی است و هر ایرانی می تواند ثبت نام کند اما این افراد حتی اگر شرایط قانونی لازم را هم داشته باشند ـ که بیشترشان ندارند ـ می دانند که در صورت تایید صلاحیت نیز رای نخواهند آورد. پس چرا

واقعا ثبت نام می کنند؟

شاید تنها دلیلی که بتوان برای رفتار آنها آورد؟ دیده شدن به هر قیمتی، حتی سخره گرفتن انتخابات ریاست جمهوری است. زیرا که چند صباحی عکس ها و فیلم هایشان دست به دست در فضای مجازی می چرخد و موجبات تفریحات دیگران را فراهم می کند. آیا تا به حال به عواقب این چنین کاری هایی که به حمدالله در کشور هم

کم نیستند اندیشیده ایم؟ مگر نه این است که رفتارهای ما موجب عادت شده همین عادت ها فرهنگ کشور را می سازد؟ همیشه  و همه جا داد بر می آوریم که ما که بوده ایم و الان چه شده ایم . چرا از نیاکان و اجدادمان دور شده ایم؟ تا به حال شده فکر کنیم چرا؟ چرا هر چه به جلوتر می رویم حسرت گذشته را می خوریم؟ ما

مردمی هستیم که می خواهیم از هر واقعه و رویدادی جوک بسازیم. با جوک تفریح می کنیم، با جوک دیگران را کوچک می کنیم و...

فرقی نمی کند واقعه تا چه حد جدی، غمگین یا شاد باشد مهم آن لذت آنی و زودگذر است. بعدش هرچه پیش آید خوش آید. که در بیشتر اوقات چندان هم خوش نمی آید. مسئولین باید جلوی چنین اقداماتی را بگیرند زیرا که این کار افراد، ارزش و اعتبار مقام ریاست جمهوری را که نفر دوم بعد از مقام معظم رهبری است را پایین

می آورد. نیت قلبی این افراد هرچه باشد مهم نیست. مهم نگاهی است که دنیا به انتخابات ریاست جمهوری ما دارد. این نگاه نباید با حضور افرادی تنزل پیدا کند. شاید بتوان با تغیر قانون اساسی و گذاشتن شرایط سخت تر برای نامزد شدن در این پست حساس مثل شرایط سنی میزان تحصیلات و سابقه کاری از ثبت نام  دختر سه

ساله و فردی با مدرک ششم ابتدایی جلوگیری کرد همانطور که برای رفتن سر هر پست و شغلی باید فرد شرایط لازم را داشته باشد. شاید اینطور دیگر دموکراسی در کشور به سخره گرفته نشود.

نکته ی دیگری که شاید از ذهن ها دور مانده باشد این است که صداوسیما نیز با انتشار تصاویر و مصاحبه با این افراد سهم قابل توجه ای در دامن زدن به این مسئله را ایفا می کند. صدا و سیمایی که تنها وسیله جمعی در کشور است که تقریبا تمامی مردم کشور به آن دسترسی داشته و نقش مهمی در ایجاد و تثبیت فرهنگ عمومی

جامعه دارد. بنابراین هرگونه حرکت اشتباه این رسانه ملی اثرات زیانباری به فرهنگ و سنن جامعه وارد خواهد کرد. فرهنگی که روزی باید آن را به درستی به آیندگان تحویل بدهیم.

*شعر حافظ