فکرشهر ـ نرگس محمدزاده فرد:
1. هنوز شش ماه تمام از زمانی که خیل جمعیت برای کاندیداتوری انتخابات ریاست جمهوری سال 1396 به وزارت کشور آمدند، نگذشته است؛ همچنین، هنوز حجم عظیم کاندیداها برای شوراها و یا فراخوان های برخی شوراها برای انتخاب شهردار و کاندیداتوری نزدیک به 100 نفر در یک شهر کوچک را همگان به خاطر دارند؛ در آن زمان، یک تحلیل از این وقایع صورت می گرفت و آن هم این بود که آن قدر عملکرد رییس جمهور یا نماینده و یا حتی شهردار ضعیف بوده و این جایگاه تضعیف شده که هر کسی با هر مقدار توانمندی به خود اجازه می دهد کاندیدا شود و با خود فکر می کند خب کاری ندارد! من که بهتر از فلانی می توانم نماینده باشم یا کشور و شهر را اداره کنم.
2. انتخاب استانداران در تمام کشور در حال انجام است؛ برخی معرفی و منصوب شده اند و برخی هم در مرحله ی انتخاب هستند؛ انتخابی محدود و معدود بین 3، 4 و یا نهایتا 5 نفر. اجماع بین مسوولین استانی و نمایندگان آن استان در مجلس هم انجام شده و رایزنی ها در حد درخواست استان و وزارت کشور است و به زودی از بین آن 4 یا 5 نفر، استانداران باقی مانده هم منصوب خواهند شد؛ کما این که در نشست امروز هیات دولت ـ یکشنبه، 2 مهرماه 1396 ـ هم 5 استان دیگر تعیین تکلیف شدند و مصطفی سالاری ـ استاندار بوشهر در دولت یازدهم ـ به گیلان رسید.
3. اما حکایت خود استان بوشهر چیز دیگری است. در استان بوشهر نه 10 نفر، بلکه می توان گفت 10 ها نفر برای تصدی سکان استانداری بوشهر، کاندیدا شده اند و یا در یک ماه گذشته، نامشان شنیده شده است. در این جا به این که کاندیداها از کجا هستند و چه کسی دارد برایشان لابی می کند و یا چه کسی انتخاب می شود و چه و چکاره بوده و چند سال دارد و چقدر توانمند است و برنامه دارد؛ و نمایندگان استان چرا به اجماع نمی رسند و با آبروی استان چرا بازی می شود، استاندار سابق چرا می خواهد جایگزین خودش را بگذارد یا تلاش برای ابقای وی از سوی نزدیکانش چرا شروع انجام می شد و...، نمی پردازم؛ ولی آن چه مشخص است از بین این کاندیداهای رنگارنگ، هنوز هیچ کس یا کسانی گزینه ی نهایی نشده اند و حتی در نشست امروز ـ یکشنبه ـ هم گزینه ای نهایی نشد و هر روز هم بر این تعداد افزوده می شود. اما، این وفور کاندیداها برای تصدی استانداری یک استان به نام بوشهر را از دو منظر می توان بررسی کرد:
اول: این قدر عملکرد در حوزه ی استانداری در 4 سال گذشته ضعیف بوده که هر کسی به خود اجازه می دهد کاندیدای این سمت در بوشهر شود و با خود بگوید من که بهتر از فلانی می توانم کار کنم؛ یا عده ای وی را ترغیب کنند که تو که از بهمانی بهتر و توانمندتری! همانطور که در ثبت نام کاندیداهای ریاست جمهوری گفته می شد. {بگذریم از تعداد معدود افراد توانمندی که ممکن است نامشان مطرح شده باشد}.
دوم: استان بوشهر، یک چیز دیگر است. از یک طرف مسوولین خود آن استان نمی توانند برای آن تصمیم گرفته، از ظرفیت های فوق العاده استانشان استفاده کنند و به اجماع برسند که راستای پیشرفت این استان کجا و به چه سمت باشد ـ همان گونه که حتی برای انتخاب استاندار هم به روشنی قابل مشاهده است ـ و از سوی دیگر، دیگران می دانند این استان چه است و به همین دلیل تمام تلاش خود را می کنند تا به استانداری این زرخیزترین نقطه ی ایران و پایتخت انرژی کشور و صدها کیلومتر مرز آبی و گردشگری و... آن دست یابند؛ حالا یا خودشان و یا نمایندگان برحقشان! و به همین دلیل است که از اقصا نقاط کشور، از وزیر و وصی و وکیل و نماینده و بازنشسته و پیر و جوان و زن و مرد و خلاصه هر کسی سری در سرها دارد و ندارد، تلاش می کند تا برای این استان زرخیز محروم، تصمیم گرفته، صاحبی تعیین کند و استاندار شود تا شاید بتواند به منابع غیر قابل تصورش دست یابد.
هر چه هست، یک میلیون جمعیت است و میلیاردها میلیارد ثروت و نمایندگان و مسوولینی که مسوولیت خود را یا نمی دانند و یا نمی توانند انجام دهند و موقعیت هایی که یک به یک از دست می رود.
البته مگر چه چیز استان ما شبیه استان های دیگر است که انتخاب استاندارش باشد!
به قول قدیمی ها: به اُشتر(شتر) می گن سیچه مثه ت(ادرار) پسه(پشت)؟ میگو می مو چنم مثل کَسِ؟!