فکرشهر – همایون فقیه: مگر می‌شود؟ جوانی با عینکی تیره، چهره‌ای جذاب، گاه با سبیل نیچه‌ای، گاه با ریش پروفسوری، گاه ریش تراشیده و کراوات و... کافه‌نشینی، موسیقی، نقاشی، شعر نو، قدم زدن در گالری نقاشی‌های مدرن، کشیدن نقاشی‌های آبستره، دنبال کردن موسیقی بیتل‌ها، ‌خواندن شعرهای نو و عشق ورزیدن به شاعرهای نوسرا؛ مقابل دانشکده‌ هنرهای زیبای دانشگاه تهران با دخترها و پسرها نشستن و خندیدن و شعر «فروغ» و «شاملو» خواندن. در کافه با دوستان بحث روشنفکرانه کردن و... و راستی مگر می‌شود آدمی با مختصاتی چنین...