*ستاره تناور
\n
\nفکرشهر: از همان سده ی نوزدهم، هنگامی که پل لافارگ، آسیب های انقلاب صنعتی را مشاهده کرد، فکر ساختن ماشین هایی برای بزرگسالان امکان پذیر شده بود، اما به جای این اقدام، صاحبان صنایع بافندگی، کار کودکان را چنین توجیه می کردند که فقط کودکان می توانند با جثه های کوچکشان به زیر ماشین آلات بخزند و نخ و رشته‌های گسیخته را گره بزنند. چنان که انگار تصورِ ساختن ماشین آلات «خاص» بزرگسالان امکان نداشته است. این نسل های پیاپی کودکان بودند که به اجبار در برابر ابعاد ماشین آلات کمر خم کردند و نه این که ماشین آلات ویژگی انسانی را رعایت کرده باشد. در دهلیزهای معادن، کودکان واگن‌های کوچک پر از زغال سنگ را که از راهروهای تنگ می گذشت، به ادعای استثمارکنندگانشان، «به راحتی» به جلو هل می دادند (در ستایش تن‌آسانی، فیلیپ گدار- بهروز صفدری- چاپاول 1391، نشرکلاغ).
\n\n
با پیشرفت های روزافزون بشر در عرصه های مختلف این روند، یعنی بهره کشی از کودکان کم تر شد، حقوق کودکان به رسمیت شناخته شد و قوانین جهانی و بین اللملی در این زمینه وضع گردید.
\n\n
اما اگرچه به نظر می آید که این امر کمتر شده است، ولی هنوز در سرتاسر دنیا به خصوص در کشورهای در حال توسعه و توسعه نیافته، به خاطر وضعیت بد اقتصادی از کودکان بهره کشی می شود.
\n\n
شکل این پدیده متفاوت است، مانند کار کودک، بهره کشی جنسی، استفاده در اقدامات تروریستی و...
\n\n
در ایران طبق پژوهش های منتشر شده، آمار دقیقی از کودکان کار در دست نیست، اما حدود 20 هزار کودک کار در تهران تخمین زده شده است.
\nاین شرح حالی کوتاه و نه کامل از روند کار کودک است. کودکان زیادی چه ایرانی و چه مهاجر در بوشهر وجود دارند ولی تعداد کودکان کار مهاجر نسبت به ایرانی بیشتر است و این مطلب روایتی از یک کودک کار مهاجر را بازگو می نماید.
\n\n
در شهر کوچکی مانند بوشهر به نظر می آمد که کودک کاری وجود نداشته باشد یا اگر باشد، تعداد بسیار محدودی از کودکان مشغول به کار باشند؛ اما این فرض با شروع تحقیق و فعالیت در این زمینه توسط جمعیت امام علی شعبه بوشهر که ان جی اویی فعال در زمینه های اجتماعی است، رد شد.
\n\n
در بررسی ها به این نتیجه رسیدند که بوشهر تعداد زیادی کودک کار دارد، کودکانی که اکثرا مهاجر افغان بوده و بنا به وضعیت بد معیشت خانواده مجبور به کار و کسب درآمد بودند. بنا به فرهنگ غالب بر خانواده های این کودکان افغان، آن ها باید برای درآوردن خرج خود، به کاری مشغول شوند، مادران خانواده اجازه کار بیرون را ندارند، بنابراین آن ها جور مادران خود را نیز باید بکشند؛ این کودکان بعضا به دلیل نداشتن برگه ی هویت از تحصیل محروم شده و روانه بازار کار شده اند.
\n\n
کودک در مواجه با دنیای بزرگ ترها، دچار آسیب های بیشماری می شود. او بدون آن که کودکی کند به دوران بلوغ می رسد. بلوغ زود رس یکی از جمله آسیب هایی است که این کودکان به آن دچار هستند. علت این امر نیز می تواند سوء استفاده جنسی از کودک باشد، تجاوز به این کودکان راحت تر است. سوء استفاده گران با توجه به موقعیت این کودکان(مهاجربودن) به راحتی آن ها را مورد تجاوز قرار می دهند. کودکی آسیب دیده، دیگر نمی تواند جریان عادی زندگی را دنبال کند، او در معرض خطر مداوم تجاوز مجدد است. ترس و اضطراب کودکی او را می گیرد و او خیلی زود بزرگ می شود.
\n\n
از دیگر موارد، نادیده گرفته شدن از طرف افراد جامعه است. افراد بی توجه از کنارشان عبور می کنند، آن ها برای بقا و دیده شدن به صورت مداوم در حال مبارزه هستند، به همین دلیل خشم زیادی در وجودشان انباشته می شود که در برخورد هایشان اغلب مواقع آن را بروز می دهند؛ همچنین کودکان مهاجر افغانستانی با پدیده تبعیض نیز مواجه اند. در محیط هایی مانند مدرسه، بازار، پارک و... این تفاوت نژادی به انواع مختلف به رخ آن ها کشیده می شود. برای یک کودک بسیار ثقیل است که تفاوت نژادی را درک کند. واژه افغانی را برای تحقیر او به کار می برند، واژه ای که فقط نژاد یک فرد را نشان می دهد در اینجا معنای متفاوتی به خود می گیرد و از آن به عنوان ابزاری برای تحقیر استفاده می شود. در رویارویی با این واژه، خشم کودک را فرا می گیرد و نمی داند که باید در مقابل آن چه عکس العملی نشان دهد؛ از آن تبری جوید یا از آن دفاع کند!؟ وضعیتی متناقض که کودک را دچار سردرگمی و استیصال می کند.
\n\n
یک کودک افغانستانی در ایران، اینچنین دوران کودکی خود را سپری می کند. کار و تحقیر شدن و پس زدگی از طرف جامعه، مواردی هستند که وی با آن روبروست.
\nاین کودکان علارغم زندگی سخت و متفاوتشان، با چیزهای کوچک شاد می شوند و بسیار تشنه محبتند. گاهی چنان مرام آن ها آدمی را تحت تاثیر می گذارد که از ساعت ها کلاس درس و وعظ استاد بهتر می تواند درس زندگی دهد.
\n\n
آن ها از دیار و سرزمین خود جز نام، چیز دیگر در ذهن ندارند، در ایران متولد شده اند ولی نمی توانند به اینجا تعلق داشته باشند، سرگردان میان دو سرزمین...
\nدر بوشهر مهاجران زیادی وجود دارند، آن ها به خاطر ترس از دستگیری به علت نداشتن اقامت در حاشیه ها زندگی می کنند و کاملا می دانند که در این سرزمین نمی توانند در هیچ مورد حقی داشته باشند. ناگزیر به این گونه زندگی کردن تن می دهند.
\n\n
افراطی گری نه فقط در بیرون از مرزهای این کشور وجود دارد، بلکه می تواند در دل تک تک افراد جامعه ما نیز وجود داشته باشد وقتی با دید از بالا و برتری جویانه خود به دیگری نگاه می کنیم. با دیگری که سرزمینش در آتش جنگ و خشونت می سوزد و از سر ناچاری و رویای داشتن زندگی بهتر به اینجا کوچ کرده است، به این شکل تحقیرآمیز رفتار می کنیم ولی همچنان خود را مهمان نواز می دانیم! باید بدانیم که این یک نمونه از افراطی گری پنهان در وجود همه ماست که گاهی نمود می باید و باز تناقضی دیگر...
\n\n
روایت کودک کار مهاجر روایت تلخی است که نیاز به توجه بیشتر همه ما به عنوان افراد این جامعه دارد، روایتی که اگر نادیده گرفته شود می تواند به بحران تبدیل شود چرا که جامعه با چنین رفتاری که پیشه ی خود کرده، به دست خویش این کودکان را به سوی بزه کاری و خشونت بیشتر سوق می دهد.
\n\n
کنوانسیون بین اللملی حقوق کودک که پنجاه و چهار ماده و دو پروتکل اختیاری دارد و بر مبنای این چهار اصل پایه خط مشی آن را مشخص نموده است، عنوان می کند:
\n\n
*هیچ کودکی نباید از تبعیض رنج ببرد.
\n*زمانی که در رابطه با کودکان تصمیم گیری می‌شود، باید منافع عالیه آنان در راس قرار گیرد.
\n*کودکان حق حیات داشته و باید رشد کنند.
\n*کودکان حق دارند آزادانه عقاید و نظرات خود را ابراز کنند و این نظرات در تمامی اموری که به آن ها مربوط می‌شود، باید مورد توجه قرار گیرد.
\n\n
و نهایتا باید بدانیم کودک در همه جای دنیا با هر نژادی حق کودکی کردن و حق تحصیل و حق بازی را دارد.
\n\n
*فعال اجتماعی
\n
