فکرشهر ـ همایون فقیه: برخی از تفکرات و جریانات سیاسی بعد از شکست در صحنه های سیاسی ـ اجتماعی در سال های گذشته تا به امروز و خصوصا با نزدیک شدن به ایام انتخابات ریاست جمهوری، کمر همت به دو قطبی کردن جامعه با عنوان های انقلابی و غیر انقلابی بسته اند که برای مثال اگر جریان به ظاهر انقلابی آنان در صحنه های سیاسی و حاکمیتی مورد تایید ملت قرار نگرفتند، مردم را غیر انقلابی بخوانند، همچون انتخابات سال 94 که مردم تهران را کوفی بخوانند.
این نام گذاری ها، سم خطرناکی برای نظام اسلامی و وحدت و انسجام ملت که همانا سرمایه عظیم نظام هستند، می باشد و نتیجه ی این دو قطبی کردن ناصحیح جدال و نزاع های غیر احسن در بین ملت در کشور خواهد بود و این جریان، به خیال خودشان با طرح این دو قطب به اهدافی که مقام معظم رهبری تحت عنوان های انقلابی ماندن و انقلابی فکر کردن و انقلابی عمل کردن بیان کردند، می رسند، در صورتی که این جریان سیاسی مو را می بیند، اما مقام معظم رهبری(حفظه الله) پیچش مو را می بینند و این اصطلاحات عوام فریب، بهانه ای به دست دشمنان نظام در خارج کشور و شبکه های ماهواره ای آنان خواهد داد که در جریانات و انتخابات داخلی ایران دخالت کنند و اتفاقات ناهنجاری همچون 88 اتفاق بیفتد.
انقلابی بودن را می توان در اکثریت ملت و جریان های سیاسی مشاهده کرد و مخصوص یک جریان خاص نیست و این گفتمان انقلابی بودن به معنای بد اخلاقی و بد دهانی نیست، بلکه به معنای دفاع منطقی و عقلایی از ارزش ها و مبانی ابتدایی انقلاب اسلامی است که یکی از این مبانی ابتدایی و هدف انقلاب، عدالت است، عدالتی که انتظار می رفت به عدالت حکومت علوی شباهت داشته باشد،عدالتی که در نگاه کردن به شاکی و متهم و ثروتمند و فقیر و امام جامعه، یکی باشد. در مبانی اعتقادی حضرت امیر (ع)، عدالت و حقوق مردم خصوصا قشر مستضعف مورد تاکید قرار گرفته است؛ ایجاد حکومت عدل و حمایت از حقوق مستضعف، از ویژگی های حکومت مطلوب و مدینه فاضله است. در جامعه ی علوی و گفتمان عدالتی، آن رضایت عموم مردم از دولت مردان و نظام حکومتی شان مهم تر از رضایت خواص آن جامعه است، همان طور که حضرت امیرالمومنین چنین می فرماید: «ای حاکم مصر باید از کارها و برنامه ها، کاری و برنامه ای را بیشتر دوست بداری و به آن اقدام کنی که بی کم و زیاد مطابق حق باشد و به عدالتی فراگیر بینجامد و توده ها را راضی کند، زیرا با وجود نارضایتی عموم مردم، رضایت خواص و گروه های برخوردار که خود را نخبه می پندارند، هیچ تاثیری ندارد و در صورتی که عموم مردم راضی باشد، نارضایتی خواص چندان اهمیتی نخواهد داشت(1) با این توضیحات روشن می گردد که تا زمانی که مردم رفاه و آسایش وعدالت و بهبود وضعیت اقتصادی را با تمام وجود خود لمس نکرده اند، بیان عملکردهای و رفرنس هایی که از طرف دولت و حاکمان شفاهی یا مکتوب گفته می شود، چندان اهمیت ندارد و این مهم را باید کاندیداهای ریاست جمهوری آینده مد نظر داشته باشتد که برنامه هایی بیان کنند که بازخورد مثبت در بین عموم مردم داشته باشد.
در اندیشه سیاسی امام علی(ع)، حکومت، امین و حافظ منافع و حقوق مردم است و باید حقوق آنها را پاس دارد. حاکمان نیز باید بر مبنای عدالت، به کشورداری بپردازند و با پایمال کنندگان حقوق شهروندان مقابله کنند. آن حضرت در این باره می فرماید: «حق شهروندان بر حاکم این است که بدانی آنان که رعیت و زیردست تو قرار گرفتند، به علت ضعف آنها و قدرت توست پس باید با آنان عادلانه رفتار کنی»(2)؛ به این مهم در نوشتاری جدا خواهیم پرداخت؛ اگر مدعی تبعیت از امام علی (ع) هستیم، عدالت با دین و دینداری مردم رابطه مستقیم دارد؛ اگر دین را این چنین ببینیم که در مقابل دنیای انسان و آزادی و حرمت و کرامت انسانی و عدالت قرار بگیرد،طبیعی است که زدگی از دین اتفاق می افتد. (3).
موضوعی همچون انتخابات نیز که نماد مردم سالاری دینی و حکومت داری جمهوری اسلامی است با عدالت و انقلابی بودن رابطه مستقیمی دارد، وقتی عدالت در جامعه به نحو احسن مشهود باشد، همه ی ملت با هر نوع تفکر دینی و سیاسی با حس و ویژگی انقلابی بودن در صحنه انتخابات حضور پیدا خواهند کرد، البته باید حواسمان باشد که انتخابات و مادیات حاضر در آن، دین مان و مسیر تهذیب نفس مان را به خطر نیندازد که برای قدرت طلبی و پست و مقام در تکاپوی انتخابات باشیم.
در سال 1325، با فوت آقا سید ابوالحسن اصفهانی و همزمان با جانشینی آقای بروجردی در مقام مرجعیت تشیع، شهید مطهری چنین بیان می کند که: «تمام مشکلات و فرضیه های من در باب خلاف حل شد، یعنی گذشته را در پرتوی حال شناختم، آقا سید ابوالحسن مرجع کل فی الکل بود و من حدود 8 سال بود که در قم بودم و افراد زیادی را می شناختم که آدم های خوبی بودند، در آن چند روز یک مرتبه می خواست یک قدرت بزرگ روحانی از مقامی به مقامی دیگر منتقل شود و حال هر کسی گرایش به یک آقا داشت، در راه گرایش به این آقا و کوبیدن بقیه آقایان همه چیز فراموش کرده بودند، این آن را تعدیل می کرد و آن یکی را تفسیق و دیگری بعکس. گفتم سبحان الله، بشر چه موجودی است، پس اگر روزی پیمغبری بخواهد بمیرد و یک خلافت به آن عظمت بخواهد منتقل شود، می بینید ان عادل عادل ها تبدیل می شود به فاسق ترین فاسق ها. از امتحان هایی که در زمان حاضر برای بشر پیش می آید، انسان می تواند طبیعت بشر در گذشته را بفهمد که فهمیده است، همین ماها اگر بودیم (شاید) از همین کارها می کردیم و چیز عجیبی نیست که بهشان فکر می کند آدم ها خیلی استثنایی آمدند و خلافت علی علیه السلام را غصب کردند(4)
نتیجه ی انتخابات باید طوری رقم بخورد که دولت دوازدهم دست پاکان زبده بیفتد.«اگر مرکز قدرت، مرکزی بود که بتواند پاکان زبده را جذب کند و حل و عقد امور به دست این پاکان زبده بیفتد، نتیجه عملی اش برای مردم متوسط عبارت است از سعادت، به پاکی نزدیک تر شدن، پاک تر شدن و نتیجه خودکارش نسبت به ناپاکان بی آبرو و در فساد غوطه ور شده، به گوشه ها و بیغوله ها روانه شدن است، زمامداری علی علیه السلام یک چنین زمامداریی بود.» (5)
ما هم باید مراقب باشیم که این وسط با یک دروغ، یک شایعه، یک قول به غیر علم، دین خود را به دنیای دیگران نفروشیم.
در پایان عرض می کنم: خداوندا همواره به یاد ما بیاور که حضرت علی وقتی با عمروبن عبود می جنگید، وقتی لحظه ای برای خودش غضبناک شد دست از کشتن عمروبن عبود کشید تا غضبش برای خدا متعال بازگردد و برای خدا رنج بکشد! خداوندا همواره آن لحظه را به یاد ما بیاور تا همواره رنج و درمان برای خدا باشد، نه برای خودمان برای اسلام باشد نه برای منافعمان، برای کل این کیان باشد نه فقط وجود خودمان.
1_ محمدرضا حکیمی،حکومت اسلامی،انتشارات الحیات ص 296
2- وسائل الشیعه، ج 11، ص 134
3_ دیدار نوروزی سیدمحمد خاتمی با اعضای هیات علمی دانشگاه ها
4-استاد مطهری،فلسفه تاریخ،ج1،ص180
5-شهید بهشتی،ولایت،رهبری،روحانیت ص 21
