ناديا عباسي، متولد ١٦ بهمن ١٣٨٠، متولد و ساکن برازجان است. وی، کاپیتان تیم والیبال نوجوانان دختر استان است و به تیم ملی هم دعوت شده است.
فکرشهر: از کی و چگونه ورزش را آغاز کردید؟
از ششم ابتدايي. در مدرسه مسابقات مدارس برگزار شد و مربي ورزش مدرسه علاقه من را در رشته واليبال ديده بود و تست واليبال از من گرفت که قبول شدم. بعد به همراه تیم به مسابقات استانی راه پيدا كردم و قهرمان شديم و به كشوری راه پيدا كرديم و به این شکل، من علاقه ام به واليبال بيشتر شد و متوجه استعدادم شدم و ادامه دادم.
فکرشهر: تاکنون چه مقام هایی کسب کرده اید؟
دو مقام قهرمانی استانی، يك مقام نائب قهرمانی استان، يك مقام قهرمانی كشوری در ليگ دسته سوم و چند مقام در بازی های آزاد جوانان و نوجوانان. چند مقام در مسابقات آزاد بزرگسال و دعوت و شرکت در اردوی تیم ملی نوجوانان.
فکرشهر: الآن کلاس چندم هستید؟
پايه دهم.
فکرشهر: در خانواده شما شخص دیگری هم ورزش می کند؟
ابتدا برادرم در دوره راهنمايی و دبيرستان هندبال و واليبال را به طور حرفه ای كار می كرد، ولی بعد از اتمام دبيرستان بدنسازی كار می كند. پدرم نیز در جوانی و نوجوانی فوتبال كار می كرد و مادرم هم در زمينه ايروبيك و بدنسازی فعالیت می کند.
فکرشهر: خانم عباسی، نگاه جامعه به شما به عنوان یک دختر ورزشکار چگونه است؟
اوایل ممكن است مردم به خاطر اين كه يك دختر هستی و ورزش را به صورت حرفه ای دنبال می كنی، تو را دست كم بگيرند و تصورشان اين باشد كه ورزش فقط برای آقايان آينده دارد و برای بانوان زياد آينده ساز نيست، ولی وقتی كسب افتخارات و مقام برای شهر و استان از طرف تو ببينند، ممكن است نظرشان تغيير كند و متوجه شوند كه ورزش حرفه ای، فقط برای آقايان نيست.
فکرشهر: چه توصیه ای دارید برای دخترانی که دوست دارند به سمت ورزش بیایند؟
اگر كسي علاقه به ورزش دارد، حالا در چه رشته ای فرقی نمی كند، حتما باید به دنبال این رشته برود. استعداد خود را كشف كند تا جامعه ورزشی ما بالا و بالاتر برود.
فکرشهر: می خواهید در ورزش به کجا برسید؟
با تلاش، پشتكار و ايمان به خدا تا مرحله ی ملی شدن در بزرگسالان پيش می روم؛ اما اگر نشد، در مرحله ی ليگ و سوپرليگ.
فکرشهر: مشوق شما در این مسیر، چه کسی است؟
ابتدا مربي ام خانم عبدالهی و بعد خانواده ام، خصوصا پدرم.
فکرشهر: الگوی شما در ورزش کیست؟
ايوان زايتسف، بازيكن مشهور ايتاليا و مائده برهانی.
فکرشهر: شیرین ترین و تلخ ترین خاطره خود را بگویید؟
شيرين ترين خاطره ي من زماني بود كه به خاطر مسابقات نوجوان كشوري ليگ دسته 3 به زنجان رفته بوديم و بعد از ساليان طولاني توانستيم مقام اول را براي استانمان به ثبت برسانيم. تلخ ترين خاطره ي من مسابقات استاني مدارس بود كه به بوشهر رفتيم و براي اولين بار با اختلاف خيلي كم از تيم بوشهر باختيم و نائب قهرمان شديم، در صورتي كه مي توانستيم مقام قهرماني را به دست بیاوریم.
فکرشهر: در سال جدید چه آرزویی برای خودتان دارید؟
اميدوارم در سال جديد همچنان پيشرفت بيشتری در زمينه واليبال داشته باشم و بتوانم باعث افتخار شهرم باشم و هر سال همينطور يك پله بالاتر بروم.
فکرشهر: آرزویتان در سال جدید برای مردم چیست؟
ان شااله در سال جديد مردم تندرست و سلامت باشند، همه مريض ها شفا پيدا كنند، بركت در زندگی همه باشد و هميشه به خوشی زندگی كنند.
فکرشهر: شعار شما در زندگی و ورزش چیست؟
ورزش در كنار اين كه باعث شادابی و تندرستی بدن مي شود، اگر آن را به طور حرفه ای و از روی علاقه دنبال كنيم، باعث كسب افتخارات برای جامعه ما می شود. این افتخارات نیز سبب می شود که مردم بيشتر به ورزش اهميت بدهند.
فکرشهر: حرف آخر؟
آرزوی خوشبختی دارم برای مردم سرزمينم و آرزوی موفقيت بيشتر برای قهرمانان كشورمان و همچنين ورزشكارانی که به طور حرفه ای ورزش را دنبال می كنند.