دانیال بی باک: در دشتستان، استعداد زیاد است و امکانات کم

فکرشهر ـ رضا عباسی/ اسما بوستانی: «دانیال بی باک»، نوجوان ۱۷ ساله دشتستانی است که ورزش را از پنج سالگی و با رشته ژیمناستیک شروع کرده است و اکنون در دبیرستان شاهد نبی اکرم برازجان مشغول به تحصیل است. او پس از ژیمناستیک به رشته سنگ نوردی و بعد از آن در رشته دو و میدانی فعالیت داشته و توانسته قهرمان دو و میدانی کشور شود و به تیم ملی راه یابد.

فکرشهر: چطور شد که به ورزش روی آوردید؟
با تشویق پدرم. ایشان با مشورت هایی که با اقای ابوالفتحی انجام داده بود، در سن پنج سالگی از من خواست به این سمت رشته ژیمناستیک بروم و من نیز پذیرفتم و در رشته ژیمناستیک ثبت نام کردم؛ تا سن ۱۱ سالگی ژیمناستیک کار کردمو بعد از ۶ سال کار کردن در رشته ژیمناستیک متوجه شدم که پدرم با مربی رشته سنگنوردی، آقای اقدسی، هماهنگ کرده که من به سمت رشته سنگنوردی بروم. من نیز پذیرفتم و به مدت ۴ سال، یعنی تا سال ۹۶ که در آن سال ۱۵ سال سن داشتم، در رشته سنگنوردی کار کردم؛ در سن ۱۵ سالگی در کنار رشته سنگ نوردی در مسابقات استانی و شهرستانی دو و میدانی با مربیگری آقای دهقان شرکت کردم. من را سنجید و گفت که استعداد خوبی در رشته دو و میدانی داری؛ همان سال بود که در رشته سنگنوردی مصدوم شدم و در واقع دلیل رفتن من به سمت رشته های ژیمناستیک و سنگنوردی این بود که بتوانم آمادگی بدنی برای شرکت در مسابقات دو و میدانی پیدا کنم؛ به این دلیل به سمت دو و میدانی روی آوردم و به این رشته علاقه مند شدم.

فکرشهر: ۷ سال ژیمناستیک کار کردید، در این سال ها مقام هایی هم کسب کردید؟
هدفم از کارکردن در رشته ژیمناستیک، به دست آوردن مدال یا مقام نبود، بیشتر به دلیل آمادگی بدنی برای حضور در رشته‌های دیگر، ژیمناستیک را کار می‌کردم. سال هایی که در رشته ژیمناستیک فعالیت داشتم، چندین بار از معلم ورزش خودم پرسیدم که اگر بخواهم در مسابقات دو و میدانی شرکت و مقام کسب کنم باید چه کار کنم؟ ژیمناستیک را کار کردم، بدون اینکه بدانم پدرم برای شرکت در مسابقات دو و میدانی برایم برنامه ریزی کرده است.

فکرشهر: دو تا سه سال سنگنوردی کار کردید، از حضورتان در این رشته برای ما بگویید.
در رشته سنگنوردی در مسابقات استانی، همیشه مقام اول را کسب می‌کردم، در مسابقات جنوب کشور هم موفق به کسب مدال طلا شدم، اما در یکی از مسابقات سنگنوردی انتخابی تیم ملی، دچار مصدومیت از ناحیه کتف شدم. در آستانه تیم ملی مصدومیت باعث شد که سنگنوردی را رها کنم و به سمت دو و میدانی بروم. در حال حاضر حدود ۱۸ ماه است که در رشته دو و میدانی کار می کنم.

فکرشهر: دقیقا دو و میدانی را از کی و کجا شروع کردید؟
آقای منصوری به مدرسه ما آمد و برای استعداد یابی در مسابقات دو و میدانی از دانش آموزان تست می‌گرفت؛ اواخر سال نهم تحصیلم در سال ۹۵ بود که بعد از استعداد یابی من را برای رشته دو و میدانی انتخاب کرد. بعد از آن در مسابقات دو و میدانی شهرستان مقام اول را کسب کردم؛ در مسابقات استانی دو و میدانی ۱۱۰ متر با مانع، قهرمان شهرستان و استان شدم. از آن جا بود که آقای دهقان من را به تیم دو و میدانی دعوت کرد؛ من اهمیتی نمی دادم و سنگنوردی را ادامه می دادم، اما همزمان با این که در رشته سنگنوردی بودم، دو و میدانی هم کار می کردم. سنگنوردی را تا خردادماه سال ۹۶ ادامه دادم. دو و میدانی را برای مسابقات شهرستانی کار می‌کردم، اما به صورت حرفه ای دو و میدانی را ادامه نمی دادم.

فکرشهر: چه شد که حاضر شدید از سنگنوردی دل بکنید؟ 
خودم از بچگی به رشته دو و میدانی علاقه داشتم تا این که بعد از مصدومیتم در رشته سنگ نوردی و برنامه‌ریزی پدر و مربی هایم، دلیلی شد که سنگ نوردی را رها کنم و در رشته دو و میدانی شروع به فعالیت کنم.

فکرشهر: با توجه به افتخاراتی که در رشته سنگنوردی داشتید، ورزش سنگنوردی شهرستان را چگونه ارزیابی می کنید؟
در رشته سنگنوردی، شهرستان ما از لحاظ امکانات در داخل کشور حرف اول را می‌زند و زمانی که من در رشته سنگنوردی فعالیت داشتم، متاسفانه مربی هایش در تهران بودند؛ اما در حال حاضر مربی ها هستند و همه امکانات فراهم است.

فکرشهر: از شروع به کار حرفه ای خود در دو و میدانی بگویید.
خردادماه ۹۶ بود که تصمیم گرفتم به صورت حرفه ای دو و میدانی را شروع کنم؛ ۱۴ تیرماه همان سال مسابقات دانش آموزی کشوری داشتیم؛ در اردوی استانی بود که برای مسابقات کشوری انتخاب شدم. زیاد به من امید نداشتند و فکر نمی‌کردند که یک نفر، که دو ما بیشتر در رشته دو و میدانی فعالیت نکرده، بتواند مقام کشوری کسب کند؛ رکوردم در دو ۱۱۰ متر با مانع بود. در روز اول مسابقات در ماده ۱۱۰ با مانع، مقام چهارم را کسب کردم و روز بعد نیز مسابقه پرش طول داشتیم. چون دانش آموز بودیم، باید در دو رشته شرکت می‌کردیم؛ هر نفر باید ۴ پرش انجام می داد، من در پرش اول نفر ششم شدم و با پرش آخرم توانستم مقام سوم ایران با رکورد 11/ 6 متر را کسب کنم. آن موقع مربی اصلی و خصوصی ام، آقای منصوری بود.

فکرشهر: از حس و حال آن موقع که مقام کسب کردید برای ما بگویید.
دو گروه ۳۰ نفره پرش طول بودیم که من در گروه اول بودم. در گروه دوم، سه پرش طولی سرشناس داشتند. دو نفر از آن ها موفق شدند و نفر سوم که کارش خوب بود، همه به من استرس می دادند که الان او رکورد سوم را می زند و تو چهارم می شوی و نمی توانی مقام سوم را کسب کنی؛ اما رقیبم در پرش طول ۶/۸ را زد و من ۶/۱۱ را زدم و توانستم  مقام سوم را کسب کنم. بسیار خوشحال شدم؛ این پیروزی باعث شد که پایه ام در دو و میدانی بسیار استوار شود. با وجودی که امکانات پرش طول در برازجان نداشتیم و تمرین نکرده بودم، در مسابقات کشوری مقام سوم را کسب کردم.

فکرشهر: چرا با این استعدادی که در پرش طول داشتید، همان موقع رشته پرش طول را انتخاب نکردید؟
به دلیل امکاناتی که در استان وجود ندارد؛ برازجان پیست پرش طول ندارد.

فکرشهر: در پرش طول، مقام کسب کردید ولی چه شد که با ماده ۴۰۰ متر با مانع بالا آمدید؟
برمی‌گردد به همان روزهایی که پدرم با مربی ام، آقای دهقان، صحبت می‌کرد؛ از همان اول می‌گفتند که باید در ۴۰۰ متر با مانع موفق شوی، به خاطر انعطاف بدن، پیش آقای ابوالفتحی و اقدسی رفتم، پدرم که با مربی ام آقای دهقان صحبت کرده بود، آقای دهقان به او گفته بود اگر دانیال برای تمرین پیش من بیاید، بدنش طوری است که قول صددرصد به تو می‌دهم که مقام اول ۴۰۰ متر با مانع ایران را به دست آورد. همان موقع مربی ام قول قهرمانی من را به پدرم داده بود، وقتی که برای گرفتن  تست آمدند، توانستم دو صد متر را زیر ۱۲ ثانیه بزنم، ولی بعد از آن نتوانستم کار کنم چون تا سه ماه، ماهیچه‌های پایم دچار گرفتگی شده بود. پدرم گفت شاید دلیلش این است که در سنگنوردی هستی و قدرت در بالاتنه ات است. اگر بخواهی کار کنی، می توانی پاهایت را هم قوی کنی. به دلیل اینکه مسابقات دانش آموزی 400 متر با مانع نداشت، 110 متر با مانع را زدم.

فکرشهر: بعد از موفقیتی که کسب کردید و تصمیم گرفتید دو و میدانی را مصمم تر کار کنید، اولین تمرینتان را کی شروع کردید؟
بعد از برگشت به برازجان تا یک هفته استراحت کردم؛ بعد شروع به تمرین کردم و تمریناتم را تا اسفندماه ۹۶ ادامه دادم؛ در مسابقات نونهالی سالنی داخل کشور در ۶۰ متر با مانع برای کسب تجربه شرکت کردم. در ۶۰ متر با مانع، ۱۸ نفر بودیم که در بین ۱۸ نفر، نفر هفتم شدم. سال نسبتا خوبی را داشتم؛ بعد از شروع سال ۹۷، اردیبهشت ماه در مسابقات کشوری در شهر سنندج شرکت کردم؛ قهرمانی نوجوانان کشور ۴۰۰ با مانع بود که متاسفانه به علت بی تجربگی و کم تجربگی، مقام چهارم را کسب کردم، بعد از آن تصمیم گرفتم تمریناتم را به صورت حرفه ای و شدید شروع کنم، بعد از چهارم شدن در ایران، آقای گنجی و حسن زاده که از قهرمانان و رکورددارهای کشور هستند، در بعضی عرصه ها کنارم آمدند؛ در کنار آقای دهقان تمرین کردم و باعث شد که پیشرفت و جهش خوبی داشته باشم؛ تیرماه ۹۷ بعد از آن مسابقه، سال دوم دانش آموزی در ماده ۳۰۰ متر با مانع  شرکت کردم که توانستم دو ملی‌پوش را پشت سر بگذارم و قهرمان ایران شوم.

فکرشهر: در کسب این موفقیت، آموزش و پرورش، مربیان ورزشی و معلم ورزشتان را چقدر دخیل می دانید؟
مربی هایم آقایان دهقان و منصوری، قبل از مسابقات بسیار زحمت مرا کشیدند؛ آموزش و پرورش نیز در بوشهر خوابگاه و غذای ما را تهیه کردند که بتوانیم به راحتی تمرین کنیم، چون در برازجان پیست برای تمرین ما نبود. ارتباط خوب آقای منصوری و دهقان در مجموعه باشگاه و آموزش و پرورش سبب شد که بتوانم ورزش را بهتر دنبال کنم. بعد از کسب مقام قهرمانی کشور که افق بهتری را می‌دیدم، باعث شد که به اردوی تیم ملی دانش آموزی دعوت شوم؛ یک ماه بعد، مسابقات شیراز شروع شد، این مسابقات در سه مرحله بود. دو مرحله مسابقات منطقه ای و مرحله آخر فینال بود، در مسابقات مقدماتی منطقه ای که در شیراز برگزار شده بود توانستم ۲ مدال طلا در رشته ۱۱۰ متر را کسب کنم، در رده المپیاد نوجوانان شیراز، تیرماه در ماده ۱۱۰ با مانع و رده تیمی دو مقام طلا کسب کردم، یک ماه بعد مسابقات مرحله دوم شروع شد که این مسابقات در شهرکرد بود، در این مسابقات نیز موفق به کسب دو مدال طلای منطقه ای در ماده ۱۱۰ شدم و عنوان قهرمانی را تکرار کردم؛ تا اینجا ۵ مدال طلا کسب کرده بودم و روحیه خیلی خوبی داشتم که در مسابقات المپیاد کشوری انتخابی تیم ملی و مسابقات برون مرزی شرکت کنم، تمام تمرکزم را برای مسابقات گذاشته بودم؛ استرس زیاد و تمرکز بر روی مسابقات باعث شده بود که اصلا نمی توانستم درس بخوانم؛ می‌خواستم در مسابقه ۱۱۰ یا ۴۰۰ با مانع شرکت کنم که دیگر ۴۰۰ بامانع رشته اصلی هم شده بود، شکستی که در سنندج خورده بودم، باعث شده بود که از آن به بعد بیشتر و با دقت بهتری تمرین کنم. دوست نداشتم تجربه شکست سال قبلم  دوباره تکرار شود.

فکرشهر: مرحله اول و دوم منطقه ای را قهرمان شده بودید، از مسابقات فینال بگویید.
۱۲ آبان ماه با حضور مربی تیم ملی، وزارت و رئیس فدراسیون، مسابقات انتخابی آسیایی هونگ کنگ مرحله آخر المپیاد در تهران شروع شد؛ روز اول، مسابقه ۱۱۰ بامانع داشتیم، در مقدماتی زیر ۱۵ بودم، چیزی که کسی فکرش را نمی کرد؛ خیلی راحت در گروه خودم بالا آمدم و به فینال صعود کردم، در فینال نیز جلو بودم؛ به دو مانع آخر برخورد کردم و خطا محسوب شد، این خطاها باعث شد حذف شوم وگرنه با اختلاف ۲ متر، قهرمان بودم. 

فکرشهر: روحیه اتان در آن زمان چطور بود؟ چه کسی به شما کمک کرد وضعیت روحیتان بهتر شود؟
روز اول همه شوکه شده بودند؛ همه ناراحت و عصبانی بودند از اینکه نتوانسته بودم قهرمان شوم. کلا در آن حال و هوا نمی‌توانستم حتی صحبت کنم. تا دو ساعت بعد از مسابقه شوکه و ناراحت بودم، پیش خودم فکر می کردم چرا دانیال به این راحتی قهرمانی اش را از دست داد؟ همه به روی قهرمانی من حساب کرده بودند، مسابقه بسیار حساسی بود، برای همه کسب مدال طلا در این مسابقه خیلی ارزشمند بود؛ در این فکرها بودم که چند ساعت بعد از باختم، پیام های دوستان، همکلاسی ها، خانواده و آشنایان برای روحیه دادن و دلداری به من شروع شد. این شکست باعث شد مصمم تر شوم برای شرکت در مسابقه بعد. می ترسیدم دوباره مانع را بزنم خطا شود و موفق نشوم؛ اما با اختلاف ۵۰ متر در گروه خود اول و قهرمان ایران شدم و به تیم ملی راه پیدا کردم.

فکرشهر: شما در حال حاضر از مسابقات برگشته اید و راهی اردوی تیم ملی هستید. این اردوی تیم ملی برای شرکت در چه مسابقاتی است؟ تا کی ادامه دارد؟ و مسابقات کی برگزار می شود؟ 
سه تا چهار اردو داریم؛ در تهران، بوشهر و گلستان؛ اردوها برای آماده سازی مسابقات نواجوانان آسیایی هنگ کنگ است که اسفندماه برگزار می شود.

فکرشهر: چقدر فکر می کنید که بتوانید جزو تیم ملی و در مسابقات آسیایی حضور داشته باشید؟ 
با اینکه هیچ مقامی نداشتم، از سال اول که وارد این رشته ورزشی شدم، چشم اندازم مسابقات برون مرزی بود؛ وقتی که ۵ طلا قبل از المپیاد کسب کردم، به خودم گفتم من می توانم به آن درجه برسم، می توانم جزو بچه های تیم ملی باشم، می توانم بچه های تیم ملی را پشت سر بگذارم و آن ها را شکست دهم. با خودم می گفتم در ۱۱۰ طلا کسب کرده‌ام، در پرش طول هم مقام دارم، حتما می توانم به درجه ای که می خواهم برسم. در حال حاضر هم فکر می‌کنم بتوانم در مسابقات آسیایی موفق و افتخار کشور بشوم.

 فکرشهر: رقیب هایتان در مسابقات آسیایی چه کسانی هستند؟
رکورد رقیب هایم را برای مسابقه مد نظر دارم و در تمرینات برازجان هم رکورد زده ام؛ رکورد همان رکوردی است که راحت می‌توانم در مسابقات آسیایی طلا کسب کنم.

فکرشهر: هدف گذاریتان برای آینده چیست؟ 
می‌خواهم بازیکن تیم ملی باشم.

فکرشهر: فکر می کنید چه عناوینی را در آسیا و جهان می توانید به دست بیاورید؟
 اول هدفم این است که در سال آینده بتوانم رکورد نوجوانان ایران و آسیا را بشکنم، سال دیگر انتخابی جهانی هم داریم.

فکرشهر: در حال حاضر، در چه ماده هایی رکورد دار ایران هستید؟
۳۰۰ متر بامانع در مسابقات دانش آموزی ایران و ۴۰۰ بامانع رکورد دار نونهالان ایران.

فکرشهر: ورزشکاران ملی پوش ارزشمندی داریم، از آن ها سراغی دارید؟
در مسابقات پرش طول که از ناحیه کمر دچار مصدومیت شده بودم، می خواستم برگردم و برای مسابقات دانش آموزی آماده شوم، مصطفی خسروی، رکورددار ایران از مربی ام اجازه گرفت که یک مدت با من تمرین کند. او رکورددار سوم آسیا بود. به برازجان آمد. با مصطفی صحبت کردم. مصطفی دو هفته به صورت تکنیک روی من کار کرد؛ اما بعد از آن چون کار داشت، نتوانست بیشتر بماند و رفت و من هم اعزام شدم برای مسابقات، اما متاسفانه به خاطر مصدومیت از ناحیه کمر نتوانستم آن رکوردی را که مدنظرم بود، بزنم.

 فکرشهر: ورزشکاران قدیمی دو و میدانی را چقدر می شناسید؟ 
آن هایی که مدتی است به من سر می‌زنند را می شناسم؛ اما مابقی آنها را فقط به اسم می‌شناسم؛ می‌دانم که در چه مسابقاتی شرکت کرده اند و چه مدال و مقام هایی را کسب کرده اند. ورزشکارانی از جمله محمد حسن زاده، صادق پاکدامن، مصطفی خسروی، سبحان پاکدامن و یاسین گنجی.

 فکرشهر: چشم انداز آینده دو و میدانی شهرستان دشتستان را چگونه می‌بینید؟
 شهرستان دشتستان که در حال حاضر امکاناتی ندارد، خیلی سخت است که استعدادیابی شود. پتانسیل  شهر برازجان نسبت به شهرهای دیگر بسیار زیاد است، اما متاسفانه رشته سختی است و به دلیل نبودن امکانات نمی شود پیشرفت کرد. در کل می‌توانم بگویم استعداد زیاد است و امکانات کم.

فکرشهر: پیست تارتان برازجان قرار است احداث شود. به نظر شما، احداث این پیست می تواند چه نقشی در پیشرفت دو و میدانی داشته باشد؟
 صد درصد علاقه مندان به این رشته با دیدن امکانات به سمت این رشته می‌آیند. استعدادیابی می‌شود، کار است، مربی هم که وجود دارد، پس علاقمندان این رشته به سمت این رشته می آیند. برای خودمان هم خیلی خوب است و می‌توانیم تمرین کنیم و مصدومیتمان کمتر شود.

فکرشهر: برای حضور در مسابقات مشکل مالی داشتید؟ آیا مسوولین حمایت می کنند یا نه؟
مسوولین قول داده‌اند اما فعلا هیچ گونه حمایتی نشده. سال گذشته دکتر هوشیار قلندری و آقای بهبهانی به من کمک کردند. در حال حاضر هم برای اردوی تیم ملی اعزام می‌شوم. مسوولین قبل از مسابقه قوت قلبی به من دادند؛ مسوولان ورزش دانش آموزی کمک کردند و مسوولان ورزشی شهرستان و استان هم قول‌هایی داده اند که امیدوارم در آینده به قول هایشان عمل کنند. برای اعزام هیات دو و میدانی هزینه های رفت و برگشت را خودم پرداخت کردم.

فکرشهر: فکر می‌کنید که بتوانید در آینده در مسابقات جهانی، حتی مسابقات المپیک شرکت کنید؟
 مسابقات جهانی اگر با این وضعیت و امکاناتی که داریم مصدوم نشوم، به امید خدا قصد دارم به آن سمت بروم، در مسابقات جهانی شرکت کنم و با رکوردهایی که در مسابقات می‌زنم، این امید را دارم که به مسابقات جهانی بروم. ۲ سال دیگر المپیک ۲۰۲۰ است و هنوز سطح آمادگی برای مسابقاتی به این بزرگی مثل المپیک را ندارم، ولی چشم انداز من به روی مسابقات المپیک 2024 است. 

فکر شهر: این مدت که زمین تمرین نداشتید، در کجا تمرین می‌کردید؟ 
 روی چمن تمرین کردم.

 فکرشهر: ورزش مورد علاقه اتان غیر از دو و میدانی چیست؟
 تاکنون به آن فکر نکرده‌ام.

فکرشهر: الگوی ورزشی شما در شهرستان، استان، کشور و جهان چه کسی است؟
 در شهرستان هیچ کس، در استان هیچ کس، در کشور هیچ کس، اما در جهان یوسن بولد؛ ولی در اصل یوان بلک را به عنوان الگوی خود انتخاب کردم. دلیل اینکه بلک را الگوی خود قرار دادم این بود که  قبل از شروع مسابقات روحیه بسیار خوبی دارد، خیلی خاص است و روحیه اش بسیار تاثیرگذار است، قبل از شروع مسابقات که هنوز نتایج معلوم نیست، شادی و نشاط در چهره‌اش بیداد می‌کند و اعتماد به نفس بسیاری دارد، این بود که اخلاق او بر روی من تاثیر بسیار زیادی گذاشت.

 فکر شهر: چه کسی ترغیب کننده اصلی شما برای آمدن به سمت ورزش بود؟
 پدرم.

 فکرشهر: پدرتان در چه رشته ورزشی کار می کند؟
 کوهنوردی را به صورت حرفه ای کار می کند. 

فکرشهر: با توجه به رشته سختی که دارید، باید تغذیه حرفه ای و زندگی سالمی را داشته باشید، تاکنون توانسته اید این موارد را رعایت کنید؟
 پدرم بسیار بر روی نظمغذایی من نظارت می کند و تا حدودی توانسته ام.

فکرشهر: غذای مورد علاقه شما چیست؟
 خورش سبزی.

فکرشهر: خانواده چقدر در موفقیت شما نقش داشته اند؟
 قطعا نقش اصلی هر فرد در موفقیتش خانواده است. من هم از این نعمت برخوردار هستم.

 فکرشهر: استعداد دیگری در برازجان می بینید که بتواند رکورد ایران را جا به جا کند؟
 در مسابقات المپیاد برازجان، فقط سن من می خورد؛ اما آقای غلامی، استعداد خوبی دارد و فکر می‌کنم بتواند در آینده موفق شود.

فکرشهر: استعدادهای خوبی در دانش آموزی و ورزشی کشف کرده ایم، مثل ارشدی در پرتاب وزنه؛ وضعیت ارشدی در حال حاضر به چه شکل است؟
 آقای ارشدی کارش خیلی خوب بود؛ مقام های زیادی در ایران کسب کرده بود؛ به اردوی تیم ملی هم دعوت شده بود، اما علاقه بسیار زیادی به درس خواندن داشت و هدف اصلی اش درس خواندن بود؛ به همین دلیل ورزش را کاملا کنار گذاشت تا بتواند به درس خواندن خود ادامه دهد.

 فکر شهر: انتظاری که از مردم و مسوولان دارید، چیست؟
 فقط اینکه حمایت کنند و دلگرمی بدهند؛ همین برای ما کافیست.

فکرشهر: چند کلمه می گویم اولین جمله یا کلمه ای که در ذهنتان نقش می بندد را بیان کنید.
صادق پاکدامن: قهرمان.
دهقان: بهترین مربی.
منصوری: فردی که با عشق و و علاقه کار می کند.
یوسین بولد: نمی توانم چیزی در موردش بگویم.
چشم انداز: المپیک.
مادر: دلسوز.
پدر: چتری است که باعث می شود خیس نشوم.
یک بیت شعر: ای هدهد صبا به صبا می فرستمت/ بنگر که از کجا به کجا می فرستمت.
دشتستان: مهد استعداد و دلیری.
برازجان: شهر در حال پیشرفت.
اداره ورزش: تربیت جوانان. 
مسوولی که دوستش دارید: دکترهوشیار.
عباس امیری: مربی خوب.

فکرشهر: حرف پایانی؟
در آخر بگویم که هدفم شرکت در مسابقات جهانی است، دلم می خواهد مسوولین بیشتر حمایت کنند که بتوانیم راحت تر در کشور مقام کسب کنم. از مربی هایم آقایان دهقان و منصوری تشکر می کنم. از بچه های دو و میدانی و خانواده ام که زحمت کشیدند تا این مقام را کسب کنم، سپاسگزارم. از مجموعه «فکرشهر» به دلیل اهمیت به ورزشکاران نیز سپاسگزارم. از مدیر مدرسه امان آقای کهزادی نیز تشکر می کنم.