فکرشهر ـ دی سامی: خُم و دِی زاغو تو کیچه نِشِسه بیدیم و گپِ تولدِ زاغو بی که زاغو غَرکَنده وا موتور رَه داخل فِدَح؛ گفتم: دی زاغو راساوو برو دینداش که وَش دیاره تو گِل غَلت خارده؛ برو تا وا کرونا نرفته تو جِل و جا، بیسیش کو شال و شُنُو کنه.
دی زاغو هِنی دِمِ درِ فِدَح نرسیده بی که سِکی یَم اومه وُ گُو: چه خِوَر؟ دی زاغو چه میگو؟ گفتم: هیچ، سُوا زاغو ۳۰ سالش ویمو وُ هِنی زن نِسِده؛ دی زاغو هم زَهلَش میره اِی یه زمانی زاغو بره سر کار، دولت بخا ربع دِرامدشه وَش بسونه؛ هاسِی پرس میکِ بینُم زنی زنبیلی سیش سراغ دارم یا نه.
سکی خندس گُو: مثلا میخوام بفهمُم زاغو مدیر شرکته یا استاد دانشگیه که زَهلَش میره کارشه یا حقوقشه وَش بُسونن؟ ای پیل و شغل وِرِش دیدن خو بیان وش بسونن؛ اینا اِی بیان زِکُ زندیی زاغوعه بوینن خوشون دسی یه چی وش میدن.
همینجو بی که دی زاغو واگشت و همی که نشست سکی اشاره ای وُ مُو کِ و گو: دی زاغو جَلی خوت سی بچت زن واجور که مالل دولت بدرد نمیخارن؛ ای شناسایی واوین اسمتون میره تو قرعه کشی و هر چی دولت دا بُویَس بسونین، تازه پیرمرد و پیرزنم توش قاطیه؛ ممکنه یم سُوا بگن اینایی که ۳۰ سالشونه تاریخشون گذشته و بُیَس معدوم واوِن.
دی زاغو گو: سِکی سِرِ جات میشینی یا جاروفکوعه ری مازَت بیارُم دومَن؟ سکی خندس گو: مِی دروغ میگم؟ شرایطشون خوعا؛ یارانه میدن، زمین میدن؛ ایقه پیل دار ویمی که پیله تِشَم بزنی تموم نمیکنه، درد بی درمون داشتویی علاجت میکنن، اوما اِی بعدش زن نسونی کُلَه ت پِسِ معرکه یه وُ پاکِشِ وُ حلقومت میکشن صحرا؛ خلاصه حواسِت بو که تا ده سال دی یَم اِی سیش زن نسدی بُیَس ۴ تا بچه بی سرپرست بیارین گت کنین؛ از مو گفتن.
دی زاغو جاروفشه نا شی چَنَّه ش وُ گو:
سِکی راس میگیا، ایسو دِ مال مُنه سِرنِی پیری بچه گت کنم؟ سر پیری و معرکه گیری؟ اوسو بچه دُورُم جیل اورده بو، سکی و دی سامی یَم بیان سیم بزنن: پیرو پنبه میشکنه کاسه و دوری میشکنه؛ گفتم: زهلت نره، بچه بار نمیارن وِرِت، بُیَس خرج بدی.
اشاره ای وُ سکی کردم گفتم دِ اِرنَک بازی بِسِه؛ تو خُو زهله ی زنکه بردی و ری کردم هِلِ دی زاغو و گفتم: تو فکرش نرو، ای متن پیشنهادی یه بنده ی خدایی بیده که سالل ناها نوشته بیده و ایسو بعد دو سال سیش زدنشه نِکِ نیزه و اصن قرار نی بره مجلس؛ دی زاغو سیلی وم کرد و گو: دی سامی اینا هر چی گفتن میکننا، دولت نرمه نرمه میا جلو، اوسو کار که از کار گذشت یه جمعه ای میا میگو ما خُو بیدیمه وُ خومونم همیسو فهمیدیمه.
خلاصه که پا در میونی صغو هم فیده ای نداشت و دی زاغو مجاو نواوی؛ ایسُونم جاشه وِر تلویزیون انداخته و اَخوار گوش میده که مبادا ای خور راس بو؛ اوسو خر بیار خربیزه بار کُو.
