خواهران نینجاکار قهرمان برازجانی + عکس

خانواده عباس خزاعی، خاستگاه 4 دختر نینجا کار برازجان است؛ خانواده ای که 5 نفر از 7 فرزندش، رزمی کارند، یک پسر و 4 دختر؛ دو دختر دیگرشان هم هنرمندند.
مریم، متولد 1364 است و از 9 سالگی و با تشویق پدرش، ورزش را آغاز کرده و در حال حاضر، پر افتخارترین مربی استان بوشهر است.
زهرا، متولد ۲۴ شهریور ۱۳۶۵، فرزند سوم و دومین دختر ورزشکار خانواده است و یک سال هم نایب رئیس هیات کونگ فو دشتستان بوده است.
حلیمه، متولد 15 دی ماه 1366 است و از 10 سالگی وارد عرصه ورزش شده است.
فخریه، متولد 13 آذرماه 1370 است و اولین بانوی مدال آور استان بوشهر نیز محسوب می شود.

فکرشهر: چگونه وارد فعالیت های ورزشی شدید؟ در چه رشته های ورزشی فعالیت کرده اید و در حال حاضر، چه رشته ای را به صورت حرفه ای دنبال می کنید؟ 
مریم: از طریق یکی از دوستانم به رشته نین جتسو معرفی شدم و فعالیتم را در این رشته ورزشی آغاز کردم؛ از سن 9 سالگی. ژیمناستیک نیز چون در قالب نین جتسو کار می شد، به این رشته ورزشی هم علاقمند شدم و تلاش برای گرفتن مدرک مربی گری ام در هر دو رشته را شروع کردم؛ در حال حاضر هم نین جتسو و ژیمناستیک را به طور حرفه ای دنبال می کنم.
زهرا: من در خانواده‌ای ورزشی به دنیا آمده ام و از کودکی ورزش را دوست داشتم؛ بیشتر ورزش هایی که با توپ سر و کار داشت، به همین دلیل در سن ۱۰ سالگی و از مدرسه، به سمت والیبال رفتم و این رشته ورزشی را تا فارغ التحصیلی دانشگاه ادامه دادم و به دلیل مصدوم شدن از ناحیه مچ دست و کتف، برای مدتی کلا ورزش را کنار گذاشتم که باعث ناراحتی من شد. چون اکثر اعضای خانواده من در ورزش های رزمی فعالیت می کنند، من هم به حرکات رزمی علاقه مند شدم و از زمانی که وارد ارگان نیروی انتظامی شدم، دفاع شخصی را به صورت حرفه ای دنبال می کنم. دفاع شخصی را هم توسط خواهر بزرگ ترم ـ مریم ـ که مسئول آموزش دفاع شخصی بانوان بسیجی سپاه بود، آموزش دیدم؛ مربی آمادگی جسمانی هم هستم.
حلیمه: از 10 سالگی و با رشته والیبال شروع کردم وچند سالی هم دراین رشته فعالیت داشتم، اما همیشه در پی یک ورزش هیجانی بودم که قدرت فیزیکی بالا و ذهن فعالی را نیاز داشته باشد. وقتی که خواهر بزرگ ترم «سنسه»(استاد) مریم، ورزش رزمی را شروع کرد، احساس کردم این همان چیزی است که سال ها دوستش داشتم و به دنبالش می گشتم و بالاخره با ایشان همراه شدم و این شد آغاز یک هیجان و شور جدید در من.
از سال 84 و زمانی که خواهرم به عنوان مربی و نماینده سبک نین جتسو در استان معرفی شدند، این رشته را شروع کردم و در واقع، این سعادت نصیب من شد که در محضر ایشان شاگردی کنم.
فخریه: از سال 84 ورزش را شروع کردم. خواهرم مریم، مربی نین جتسو بود و من با ایشان به کلاس های مربی گری می رفتم و علاقه مند به ورزش شدم. البته قبل از آن هم وقتی بچه بودم، همراه پدرم به کلاس های کونگ فو می رفتم؛ مربی شان آقای رحمان خوش نیت بود. پدر و برادرم با هم به کلاس ها می رفتند و من هم همراهشان می رفتم نگاه می کردم و از آن جا واقعا علاقه مند شدم که ورزش رزمی کار کنم و حتما ادامه دهم.
من از نین جتسو شروع کردم و بعد مربی گری آمادگی جسمانی را گرفتم و بعدش هم ژیمناستیک؛ همه را مدرک مربی گری دارم و رشته تحصیلی ام هم تربیت بدنی است. مدرک مربی گری رشته های توپی هم دارم ولی به طور حرفه ای دارم نین جتسو را ادامه می دهم؛ 5 ـ 4 سالی است که ژیمناستیک هم کار می کنم و البته آمادگی جسمانی را نیز به طور حرفه ای سه سالی است که حرفه ای کار می کنم. ولی تخصصی ترین رشته ام، نین جتسو است.

فکرشهر: می دانیم که مدال های استانی، شهرستانی و منطقه ای فراوانی دارید. می خواهیم بدانیم تاکنون چه مقام های کشوری، جهانی و بین المللی کسب کرده اید؟
مریم: در رشته نین جتسو، 5 مدال طلا و 7 نقره کشوری در بخش سلاح و دفاع شخصی کسب کرده ام. در مسابقات بین المللی اورآسیا (کاپ جهانی) کشور گرجستان تفلیس 2017 نیز مقام اول و مدال طلا را کسب کردم.
در رشته ژیمناستیک هم مربی هستم و فعالیتم در جهت آموزش به شاگردانم بوده و هست و شاگردان زیادی دارم که مدال های زیاد و مختلفی کسب کرده اند.
زهرا: مقام‌هایی در سطح استان و شهرستان داشته ام. در ورزش های رزمی و حرکات شیرین نینحو هم سه مدال طلا در سلاح سرد و دو نقره در دفاع شخصی دارم و در سال ۹۵ هم در مسابقات اورآسیا (تفلیس گرجستان)، به عنوان برترین سرپرست انتخاب شدم.
حلیمه: لطف خدا و زحمات بی شائبه استادم نتیجه اش شد مدال های رنگارنگی که قدرت و زکاوت یک نینجا را به رخ رقیب های سرسختم می کشاند. در استان، خدا را شکر، همیشه قهرمان بودم؛ در رده سنی خودم که جوانان بود؛ و در کشور هم 6 طلا، 7 نقره و11 برنز در بخش های سلاح، دفاع شخصی و اجرای کاتا انفرادی و کاتا گروهی (اجرای فرم) کسب کرده ام.
فخریه: در سطح کشور، 4 طلا دارم، 3 نقره و 6 برنز در نین جتسو. همچنین سال 95 منتخب مسابقات بین المللی شدم ولی باردار بودم؛ و نتوانستم بروم. خانم خزاعی ـ خواهرم ـ خودشان هم منتخب شده بودند. به جای من، خانم امانی ـ شاگردم ـ را فرستادند که خوشبختانه قهرمان شدند و با دست پر برگشتند.

فکرشهر: در این راه، مشوق شما چه کسی بوده؟
مریم: پدرم. در حال حاضر هم پدر و مادر و خانواده ام مشوقم هستند.
زهرا: مشوق اصلی من، پدر و مادرم بودند و بعد خواهر بزرگ ترم، سرکار خانم مریم خزاعی.
حلیمه: وقتی دختر باشی، قهرمان زندگی ات می شود پدرت و بی شک یک قهرمان، مشوق خوبی برای دخترش می شود.
فخریه: خانواده ام؛ پدر و مادرم. بعد از ازدواج هم همسرم.

فکرشهر: میزان تحصیلات شما چقدر است؟
مریم: دانشجوی کارشناس ارشد تربیت بدنی هستم.
زهرا: لیسانس حقوق و فوق لیسانس مدیریت آموزشی (علوم تربیتی).
حلیمه: کارشناسی علوم اجتماعی هستم. به قولی لیسانس جامعه شناسی.
فخریه: لیسانس تربیت بدنی.

فکرشهر: الگوی شما در ورزش کیست؟
مریم: فرد خاصی را الگوی خود قرار نداده ام، اما در زندگی، خصوصا در ورزش، تلاش کرده ام که دل کسی را نشکنم و نرنجانم. همیشه با شاگردانم و همه افراد جامعه با خوشرویی رفتار کرده ام. تمام تلاشم بر این بوده که با شاگردانم مهربان و صمیمی باشم.
زهرا: خواهرم مریم. ایشان واقعا صبور و مهربان هستند و هیچ چیز را هیچگاه برای خودشان نخواستند و همیشه شاگردانشان را تحت هر شرایطی حمایت نمودند. طبیعتا هر انسانی در زندگی ناراحتی‌های داشته، اما ایشان هر موقع سر کلاس هایشان حضور داشتند، ناراحتی‌ها را پشت درب کلاس گذاشته و با نشاط و انرژی وارد کلاس هایشان شده اند.
حلیمه: عموی عزیزم که البته سعادت نداشتم ایشان را ببینم، ولی از جوانمردی، قدرت، صداقت و معرفت ایشان زیاد شنیده ام... شهید سلیمان خزاعی که خوشان هم یک قهرمان نامی دررشته ورزشی فوتبال بودند. برای الگو بودن از نظرمن، اخلاق در الویت است و بعد رقابت سالم مهم است.
فخریه: من چون پدرم هم رزمی کار بوده و خوشبختانه یک خانواده بسیار ورزش دوست هستیم، الگوی خاصی ندارم ولی خواهر بزرگ ترم مشوق اصلی ام بوده چون ایشان اولین کسی بودند که از ما خواهران پا به میدان رزم گذاشتند و فضا را برای ما بازکردند.

فکرشهر: خانم های خزاعی عزیز، نگاه جامعه به شما به عنوان یک ورزشکار خانم چگونه است؟
مریم: اوایل ورودم به ورزش، دید و نگاه های مردم بسیار منفی بود؛ به طوری که مورد تمسخر مردم قرار می گرفتم. اما به مرور زمان نگاه ها تغییر کرد و بهتر شد. امیدوارم این فرهنگ در بین مردم رواج پیدا کند که یک ورزشکار خانم می تواند در جامعه موفق باشد.
زهرا: مردم شهر و دیارم، فرهنگ بسیار بالایی دارند. لطف بی شمارشان نسبت به بنده و خواهرانم را به وفور دیده ام. دید بسیار بازی دارند به طوری که شاهد حضور بانوان زیادی در کلاس هایمان هستیم و متقاضیانی که خود والدین هستند که فرزندانشان را در این کلاس ها ثبت نام می‌کنند. بالاخره مردم یک جامعه چه زن و چه مرد باید همیشه و در همه حال از آمادگی جسمانی بالایی برخوردار باشند و حداقل حرکات دفاع شخصی را بیاموزند، البته نه در سطح حرفه ای که در سطح مقدماتی و عمومی به دیده بنده در جامعه کنونی شاید یک نیاز باشد.
حلیمه: شاید اگر سال ها پیش این سوال را می شنیدم، با تحکم می گفتم که مردم دید کاملا منفی و دارند، اما حالا کاملا عکس جواب قبل را می گویم. خیلی خوب و باز نگاه می کنند؛ الان زنان، مقام و ارزششان به عنوان یک فعال، چه در زمینه اجتماعی یا سیاسی و چه ورزشی، کاملا شناخته شده است و عملکردهای مفیدی داشتند و می توانم با قاطعیت بگویم که زنانی را ما داریم که عملکردهایشان نسبت به آقایان بالاتر و موفق ترهم بوده. در جامعه ما خدا را شکر، الان خانم ها پا به پای مردان پیش رفتند و همین امتیاز مثبتی است برای پیشرفت های روزافزون از جانب بانوان. من خودم به شخصه با افتخار و سربلند، هر جا که نیاز بوده، خودم را به عنوان مربی و قهرمان معرفی کرده ام؛ با نگاه کاملا مثبت مواجه شده و مورد پسند مردم قرار گرفته ام و همیشه هم مورد تشویق بوده ام... و باز می گویم، خدا را شکر بابت لطف مردم و دیدگاهشان.
فخریه: خیلی محترمانه.

فکرشهر: شما می خواهید در ورزش به کجا برسید؟ 
مریم: همیشه دوست داشتم قهرمانی خارج از کشور را تجربه کنم که خوشبختانه این تجربه را با موفقیت کسب کردم. در حال حاضر دوست دارم شاگردانم به بالاترین نقطه و مقام برسند، چون موفقیت شاگردانم، افتخاریست برای من. هنگامی که شاگردانم را بر سکوی قهرمانی ببینم، اوج قهرمانی خود را احساس می کنم.
زهرا: نمی توان گفت می خواهم به جایی برسم که مثل خیلی از انسان های دیگر مشهور شوم، هدف اصلی ام سلامت جسمی و روحی است؛ البته باید گفت تا جایی که به بعضی از انسان ها بفهمانم، یک بانو هم می‌توانند در سطح اجتماع ورزش کند و حتی در سطح حرفه ای، آن هم در زمینه رزمی. ورزش، زن و مرد نمی‌شناسد و بانوان هم می توانند با رعایت شئونات اسلامی خود دوش به دوش مردان سرزمین شان در زمینه ورزشی افتخار آفرین باشند.
حلیمه: به جایی که  وقتی در آینده از بانوی موفقی این سوال بشود که در ورزش الگو و اسطوره برای شما چه کسی بود، با اقتدار نام بنده حقیر را بگوید که اسطوره اخلاق و منش ورزشی داشته و قبل از قهرمانی به جوانمردی و پهلوانی بیشتر اهمیت می دادند؛ و جدا از الگو بودنم، آن قدر در زمینه ورزشی ام پیشرفت داشته باشم که بتوانم شیرزنانی را پرورش بدهم تا خود به تنهایی بتوانند چرخه زندگی و ابهت زنانه شان را حفظ کنند و همچنان مثل زنان آریایی سرزمینم، مقتدرباشند، شجاع، نترس و دلیر.
فخریه: دوست دارم علمی با شاگردانم کار کنم و به گونه ای آموزش ببینند که از نظر اخلاقی و رفتاری هم بهترین باشند. علمی کار کردن در ورزش خیلی مهم است؛ همان طور که سلامت را در ورزش به دست می آورید، با اشتباه هم باعث آسیب به فرد می شوید و من دوست دارم ورزش را به طور علمی کار کنم. جامعه به جایی برسد که فقط روی مدرک کار نکنند، بلکه علمی و آکادمیک هم کار کنند.

فکرشهر: شیرین ترین و تلخ ترین خاطره ورزشی خود را بیان کنید.
مریم: شیرین ترین خاطره ام در ورزش زمانی بود که دو خواهرم در مسابقات کشوری به میزبانی استان البرز در شهر کرج را بر سکوی قهرمانی دیدم و به عنوان قهرمان قهرمانان سال انتخاب شدند.
تلخ ترین خاطره ام هم زمانی بود که مجبور بودم خواهرانم را که قبلا شاگردانم بودند، تنبیه کنم تا بقیه بدانند که هیچوقت برای یک قهرمان، تبعیض وجود ندارد.
فخریه: شیرین ترینش، تمام لحظاتی است که در مسابقات ورزشی بودم؛ مدال هایی که به گردنم می آویختند و قهرمان شدنم؛ من اولین بانوی مدال آور استان بوشهر هستم؛ سال 84، هیچ خانم دیگری در استان در هیچ رشته ای مقام و مدال نیاورده بود. سال 84 اولین سالی بود که رشته نین جتسو مسابقاتش برگزار می شد و مسابقات کشوری داشت و ما اعزام شدیم و مدال هم آوردیم. من 14 سالم بود. سال 86 هم سرعتی ترین و تکنیکی ترین ورزشکار دختر کشور شدم. 
همه خاطراتم شیرین ترین ها بوده ولی شیرین ترین همه، آشنایی با همسرم بوده. همسرم هم ورزشکار هستند و یکی از قهرمان های مطرح استان هستند و ما داریم نین جتسو را با هم به طور حرفه ای کار می کنیم. من و همسرم آقای محمد اسماعیلی که جدیدا هم به ریاست نین جتسو انتخاب شده اند و خواهر بزرگم در حال احداث یک مجموعه بزرگ نین جتسو هستیم که به طور حرفه ای کار کنیم. آشنایی ما هم در یکی از مسابقات کشوری بود؛ هر دو قهرمان شده بودیم و... سال 88 آشنا شدیم و سال 89 ازدواج کردیم. ما اولین زوج نین جتسو در استان بوشهر هستیم.
تلخ ترین خاطره ام هم مربوط به سال 89 است؛ من چهار سال قهرمان کشور شدم. سال پنجم که اعزام شدم، چون در ذهن مربیان و داوران مانده بودم، نام مرا به عنوان اولین فرد نوشته بودند؛ برگه ها که منگنه شده بود، نام من رفته بود زیر منگنه؛ مسابقات انجام شد و اول تا سوم هم مشخص شدند ولی نام مرا نخواندند. رفتیم اعتراض کردیم که چرا نام من نیست؛ بررسی کردند و دیدند نام من رفته زیر منگنه و من از مسابقه ماندم و بدون مقام و قهرمانی برگشتم. 

فکرشهر: شما چه توصیه ای برای دخترانی دارید که تمایل دارند به ورزش روی بیاورند؟
مریم: برای ورزش کردن هیچوقت دیر نیست. برای موفق بودن در ورزش، اول رشته مورد علاقه خود را انتخاب و در مورد این رشته تحقیق کنند. به هیچ عنوان از یک رشته به رشته دیگر نروند. رشته ورزشی مورد نظر خود را انتخاب کنند و در مسیر پیشرفت خود کوتاهی نکنند و حتما ورزش را برای سلامتی خود دنبال کنند، نه برای کسب مدال و مقام، زیرا فردی که سالم و سلامت باشد، قهرمان است.
زهرا: در جایگاهی نیستم که بخواهم توصیه و نصیحتی داشته باشم، اما به عنوان یک خواهر کوچک تر، از همه بانوان عزیز شهر و دیارم می‌خواهم که ورزش را فقط برای اینکه اوقات فراغت خود را بگذراند انتخاب کنند و خود و توانایی و استعدادشان را ارزیابی کنند و خود را بسنجند که در چه رشته ورزشی علاقه دارند و می توانند فعالیت کنند و در نهایت، تعلل نکنند. از نظر من، واقعا ورزش مقدس است؛ ورزش همانند یک آموزگار دلسوز، چیزهایی را به انسان می آموزد، همانطور که جوانمردان و بزرگ مردان ورزشکار داشته ایم که نام نیک از خود به یادگار گذاشته اند، همچون شهید پهلوان تختی و شهید خزاعی و هزاران هزار شهید ورزشکار دیگر.
حلیمه: دوست دارم این حرف را که می گویم، به عنوان یک دید منفی نبینید و مورد انتقاد قرار نگیرد ولی این حرف یا گفته، شاید نظر خیلی از مردم شریف کشورم باشد؛ در جامعه امروز که مشکلات یا شاید معضلات باعث شده که ناامنی به حدی برسد که هر کسی شاید از ترس، از حق خودش هم بگذرد تا آسیب نبیند، کاش به جای ناامنی و رعب و وحشت، به مردم آموزش هایی داده شود که چه زن و چه مرد، خودش به تنهایی و حتی بدون حمل سلاح سرد و گرم، بتواند از خودش دفاع کند. دوست دارم به تمام دختران این سرزمین که مهد فرهنگ و هنر و ورزش هستند بگویم که همیشه دنبال بهترین ها باشند و بهترین ها را هم خلق کنند و به هر چیزی علاقه دارند، بدون ترس به سمتش بروند؛ ورزش رزمی الان یک نیاز اساسی است برای بانوان و امیدوارم هر کس بتواند جایگاه واقعی خودش را پیدا کند تا کشوری آرام و بدون حاشیه داشته باشیم.
فخریه: رشته ما یک رشته بسیار پیچیده است و قبل از هر چیز به علاقه و انگیزه نیاز دارد و بعد از آن هم جرات. امیدوارم کسانی که وارد رشته ما می شوند، هر دو را داشته باشند؛ هم انگیزه و علاقه و هم جرات. رشته ما 80 درصدش دفاع شخصی است. اکثر رشته های رزمی روی دفاع شخصی می چرخند، ولی رشته ی ما، مادر رشته های رزمی هستند؛ هم هنرهای نمایشی و فردی دارد و هم دفاع. رشته ی بسیار کاملی است.
دوست دارم که خانم ها خود را کم تر از آقایان نبینند، خصوصا در ورزش؛ فکر نکنند چون ورزش رزمی است، خیلی سنگین است و به دردشان نمی خورد. نه اتفاقا من خودم با رزم زندگی کرده ام، از بچگی تا الآن که مادر شده ام و هیچ وقت هم فکر نکردم چون دختر هستم، محدودیت های خاصی دارم و واقعا توصیه ام به همه خانم ها این است که سعی کنند یاد بگیرند برای آینده شان و جامعه. خانم ها باید بلد باشند در این جامعه، از خودشان دفاع کنند و باید دفاع شخصی بدانند. حداقل جراتشان را ببرند بالا.

فکرشهر: در سال جدید چه آرزویی برای خودتان دارید؟
مریم: آرامش روحی، فکری و کاری.
زهرا: تاکنون حقیقتا چیزی را برای خودم نخواستم و نمی‌خواهم، فقط برای عزیزانم آرزوی سلامتی و سربلندی و سعادتمندی را دارم و همیشه آرزو دارم که در کنار خانواده ام و خواهران و برادرم، شاد و سالم زندگی کنم و هیچ ناراحتی و غم را در چشمانشان نبینم و سایه پدر و مادرم بر سرمان باشد.
حلیمه: خب طبق سنت، اولین دعا سلامتی وعاقبت بخیری است و دعای بعدی، شادی و آرامش برای همه عزیزان و اطرافیانم، به خصوص خانواده خودم و خانواده همسرعزیزم. 
فخریه: امیدوارم ورزش به یک جایی برسد و به طوری در جامعه مطرح شود که برای سلامت در جامعه باشد و نه تبلیغات و رقابت. متاسفانه الان خیلی دارند ورزش را به خاطر رقابتش و درآمد کار می کنند و نه سلامتی.

فکرشهر: آرزویتان در سال جدید برای مردم چیست؟ 
مریم: امیدوارم که مردم شریف ایران همیشه سالم و سلامت و تندرست باشند و امیدوارم در سال جدید، دروغگویی و د رویی در بین مردم کمتر شود.
زهرا: برای مجموعه فکرشهر و مردم شهرم، سالی پر از سلامتی و شادی آرزومندم و امیدوارم مردم شهر و کشورم را همیشه شاد ببینم و حوادثی که در سالی که گذشت اتفاق افتاد، را هیچ وقت شاهد نباشیم.
حلیمه: امیدوارم سال جدید، آغاز شادی های بی انتهایی باشد برای تمام همشهری های عزیزم و هم استانی های بزرگوارم. سال پر خیر و پر از برکتی باشد و همواره نام شهرمان و پرچم استانمان را با افتخار، صدر سکوهای قهرمانی ببینیم و همچون سال های قبل، خوش بدرخشیم و افتخارآفرین استان باشیم.
فخریه: امیدوارم همیشه سالم و تندرست باشند.

فکرشهر: شعار شا در زندگی و در ورزش چیست؟
مریم: اخلاق، جوانمردی و صداقت.
زهرا: ورزش باید وسیله‌ای باشد برای رسیدن به کمال و نشاط و سلامتی و در نهایت تزکیه نفس، نه این که باعث رنجش خاطر و سلب آرامش شود؛ اگر این گونه شود، نمی‌توان گفت که ورزش است و وقتی که متوجه شویم که ورزش ما را به وجد نمی‌آورد، قطعا باید آن را کنار بگذاریم چون حتما مسیر را اشتباه آمده ایم و به ورزش، دید دیگری داریم؛ ورزش را نباید وسیله دانست، بلکه باید یک مسیر مناسب برای زندگی سالم باشد.
حلیمه: من همیشه به شاگردانم و در مصاحبه هایم این را می گویم که «ورزش آغازی دوباره است»... کودک یا نوجوان... جوان یا بزرگسال که باشی، وقتی ورزشکار باشی، همیشه یک حس بزرگ و نشاط در وجودت هست که تو را از بقیه مجزا می کند؛ در هر شرایطی هم قرار بگیری، آن روحیه شادت، به تو انرژی می دهد که همیشه مثبت پیش بروی.
فخریه: خانم ها خودشان را باور داشته باشند.

فکرشهر: حرف پایانی؟
مریم: تمام موفقیت هایم را مدیون پدر و مادر و خانواده ام هستم که با دید باز من را در مسیر موفقیتم یاری رساندند. از همین جا از پدرم و مادرم و خانواده ام تشکر و قدردانی می کنم.
زهرا: از پدر و مادرم تشکر می‌کنم و دستشان را می‌بوسم که با روح بلند و تفکر بالایشان همیشه ما را به سمت خوبی ها و بهترین ها سوق دادند؛ خیلی از مراحل زندگی ام را مدیون مهربانی ها و فداکاری خواهر عزیزم، مریم جان هستم. کمال تشکر را دارم از برادر بزرگوار جناب آقای ملایی رئیس هیئت کونگ فو و برای ایشان و خانواده شان آرزوی سلامتی و سربلندی دارم. از نشریه فکرشهر که این فرصت را به من و خانواده ام دادند که در خدمتتان باشیم واقعا سپاسگزارم که این همه به بانوان سرزمینتان لطف داشتید و در نهایت از مسئولین خواهشمندم که به ورزش و جوانان و به خصوص بانوان ورزشکار توجه وحمایت بیشتری داشته باشند؛ همانطور که رهبر عزیزمان فرمودند «این جوانان، قدرت و بازوی کشورمان هستند».
حلیمه: جا دارد از پدر و مادرم که واقعا بی نظیرترین، مهربان ترین و اسطوره ترین مربی های زندگی ام هستند، تشکرکنم؛ چون وجود پربرکت این دو بزرگوار و پشتوانه و دلگرمی هایشان بهترین تشویق ها بوده؛ چه در شکست هایمان و چه در پیروزی هایمان؛ و همیشه بهترین ها را برای ما خواستند و بهترین ها را به ما دادند. از خواهر گلم، مریم جان، که واقعا می گویم بعد از مادرم، ایشان مادری را در حق بنده حقیر تمام کردند تشکر می کنم؛ با هر بار بالای سکوی قهرمانی رفتنم، از اشک شوق ایشان قوی تر و مصمم تر می شدم تا همیشه قدردان زحمات شبانه روزی ایشان باشم و باز هم خدا را شاکرم که همیشه توانستم سربلندشان کنم و نام آورترین مربی کشور باشند. از همسرم و خانواده بزرگوارشان ممنونم که با افتخار من را حمایت کردند و همیشه کنارم بودند و زمینه را برای پیشرفت بنده مهیا ساختند. با آرزوی سربلندی و افتخار برای تمامی بانوان سرزمینم ایران. 
فخریه: از دیدگاه من جامعه ما برای خانم ها پر از خطر است و من توصیه می کنم خانم ها حداقل برای یک ساعت هم که شده سعی کنند ورزش کنند، حتی ورزش های توپی؛ چون علاوه بر این که باعث نشاط آدم ها می شود، باعث سلامتی و امیدواری هم می شود. خانم ها با ورزش می توانند حس کنند که زنده اند.
همچنین، تشکر ویژه دارم از خانواده ام که همیشه پشتیبان ما بوده ان دو همیشه حمایت کرده اند. تشکر ویژه هم دارم از همسرم که همیشه همراهی ام کرده است.