فکرشهر: نتیجه پرآشوب‌ترین انتخابات امریکا، به دلایلی دنیا را نیز منتظر گذاشته است، اما نه لزوماً برای انتخاب یکی از دو نامزد که بیشتر برای آن آشوب و جنگ داخلی که در خود امریکا هر روز با وحشت از آن سخن می‌گویند و مغازه‌ها و شرکت‌ها در و پنجره‌ها را برای در امان ماندن از آن تخته کرده‌اند. در واقع نتیجه انتخاب یکی از دو نامزد، تفاوت فاحشی برای بیشتر کشورهای دوست امریکا ندارد و برای کشورهایی هم که امریکا با آن‌ها خصومت دارد، در عمل اختلاف چشمگیری نخواهد داشت. حتی برای مردم امریکا نیز انتخاب ترامپ یا بایدن واجد تفاوت آشکار نیست.
به گزارش فکرشهر، غلامرضا صادقیان در ادامه یادداشت خود در روزنامه «جوان» نوشت: همین قدر می‌دانیم که هیچ صاحبنظری در امریکا نه پیش‌بینی کرده و نه قولی داده که آن ۹۹ درصدی که فقط یک درصد ثروت امریکا را دارند و آن یک درصدی که ۹۹ درصد ثروت امریکا را دارند، وضعشان تغییری پیدا کند، بلکه تا کنون اگر تغییری هم یافته این نسبت را وخیم‌تر کرده است و پیش‌بینی می‌شود این روند، فارغ از نتیجه انتخابات پیش رو، ادامه یابد و ثروتمندان برخوردارتر و فقیران فقیرتر شوند. در هر حال، احوال امریکا در روزهای پس از انتخابات، همه دنیا را چشم‌انتظار آشوب و جنگ داخلی گذاشته است و سیمای کسی که به کاخ سفید می‌رود، در حاشیه این التهابات قرار گرفته است.
برای کشورهایی که دشمنی امریکا با آن‌ها علنی است، پرسش از «بایدن یا ترامپ» بی‌اهمیت است. بایدن نه هیچ قولی برای بهتر شدن اوضاع به کشورهای دشمن امریکا در امریکای لاتین داده است و نه هیچ قولی به چین و کره‌شمالی، بلکه در مقایسه با ترامپ از گرفتن همان عکس‌های یادگاری هم معذور است و در رأس این خصومت‌ورزی‌های امریکا که جمهوری اسلامی قرار گرفته نیز بایدن به ایران وعده سرخرمن «گشودن راه دیپلماتیک به شرط بازگشت به برجام!» داده است.
با این همه نمی‌توان در ایران از شکست ترامپ خوشحال نبود و این خوشحالی ارتباطی با پیروزی بایدن ندارد. اگر ترامپ شکست بخورد، ما در ایران ناچاریم خوشحالی خود را از این شکست بروز دهیم. چرا؟ ترامپ بارها به «ملت ایران» و به تاریخ و تمدن ایرانی توهین آشکار کرده و حتی «ملت» ما را تروریست نامیده است. او با تشدید تحریم‌ها در تقویت ناتوانی‌های مدیریتی داخلی برای در تنگنا قراردادن معیشت مردم، مشارکت کرده و خسارات مادی غیرقابل جبرانی به ایران وارد آورده است. از اینها گذشته ترامپ قاتل و آمر ترور حاج قاسم است. ما از همه منافع مادی و حیثیتی خود بگذریم، از این جنایت او نمی‌گذریم و مثل سایه تا پایان عمر او را در هر نقطه از جهان برای انتقام خون حاج قاسم دنبال می‌کنیم.
اینها دلایل ایرانی ما است اما غیر از آنچه به خودمان مربوط است، جهانی از شکست یک شرور خبیث خشنود است و ما شراکت در خشنودی دیگران را از دست نمی‌دهیم. ملت ایران در زمان سقوط صدام نیز با آنکه به دست دشمن ما انجام گرفت، خوشحال بود. ما هم برای خودمان خوشحال بودیم و هم برای آنچه در آینده عراق می‌دیدیم. بنابراین، اگرچه نتیجه انتخابات امریکا هرچه که باشد - چه پیروزی ترامپ، چه شکست او و چه آشوب بی‌پایان - برای ما تفاوتی در سرنوشتمان ندارد اما نمی‌توانیم خشنودی خود را از شکست ترامپ پنهان کنیم و نخواهیم کرد. امریکا اگر بایدن را انتخاب کرد، ما در این انتخاب «شکست ترامپ» را می‌بینیم و از این امر واقع، آن امر آرمانی خود را که نابودی یکی دیگر از دشمنان ما و قاتل مستقیم حاج قاسم است، تحقق‌یافته می‌دانیم. اما اگر ترامپ در کاخ سفید ماند، ما تحقق یکی دیگر از آرمان‌های خود را جست‌وجو می‌کنیم؛ آرمان زوال پرشتاب امریکا، پرشتاب‌تر از «امریکای بدون ترامپ».
