فکرشهر: دهه هفتاد، دوست روزنامه نگاری داشتم که قیافه ای جذاب، لباسی مرتب، تبسمی گیرا و چشمانی همیشه درخشان داشت. او مردی باسواد بود، قلم تند و تیز و نقادی داشت و بر مَنش نیز، حق تعلیم بسیار بود. با این که آدم مذهبی نبود، اما چون عربی اش فول بود و اطلاعات دینی خوبی داشت، دوستان نزدیکش به او می گفتند «آخوند بی عمامه»...