1. عرف، 1400 را قرن جدید می داند و علم، 1401 را؛ این که مبنای این تفاوت چیست و تاریخ از 1/1/1 آغاز شده یا 0/1/1؛ دلیل این تاریخ گذاری چیست؛ فلاسفه در این باره چه می گویند و تقدم سازنده نیستی نسبت به هرگونه هستی ایجابی به چه معناست؟ و ...؛ برای مردم این سرزمین چندان تفاوتی ندارد؛ چرا که اقتصاد در حالت احتضار است و سفره های مردم هر روز کوچک تر می شود؛ تحریم پابرجاست و برجام در آغاز مذاکره ای جدید که با این وضعیت کرونایی شاید سرانجامش به عمر بسیاری از ما قد ندهد؛ آتش سوزی های گسترده در جنگل ها و منابع طبیعی کشور و به ویژه استان بوشهر و زاگرس زیبا تداوم دارد و تدبیری برای کنترلش نیست؛ افزایش قیمت آب و برق در سال جاری دردی از بی آبی و قطعی های برق تداوم دار از سال قبل و وعده داده شده برای سال جدید دوا نخواهد کرد؛ سیل زدگان دشتستان و گناوه و دیگر نقاط کشور در کنار زلزله زدگان سال های سال قبل، منتظر انجام وعده های داده شده و سرپناهی امن هستند؛ انتخاباتی پیش رو است که روایتش خود، مثنوی هفتاد من کاغذ می طلبد؛ کرونا همچنان جولان می دهد و ایران سرخ رنگ کرونایی در میان کشورهای رو به سبز و آبی و سفید جهان، در حال تبدیل به رنگ سیاه است و واکسن هم در محاق ناکجاآباد؛ و اجل معلقی که در فضا گردش می کند و هر لحظه می تواند بر شانه یکی بنشیند و برایش فرقی ندارد آن شخص، از کادر درمان باشد که ماه هاست در خط مقدم این رقابت نابرابر است یا یک بازاری یا کارمند و کارگر، هنرمند و فرهنگی و ورزشکار، یا زن خانه دار، پیر و سالمند از هر دو جنسیت زن و مرد و این روزها هم که جوانان و نوجوانان و حتی کودکان؛ «کووید 19» سرش را زیر انداخته و بر اساس طبیعتش در این کشور پیش می رود و دیگر به خودش افتخار هم نمی کند؛ چون می داند موفقیتش در ایران مدیون بی تدبیری ها و ناکارآمدی های مسوولینی است که می توانستند جلویش را بگیرند و نگرفتند؛ شاید هم ناتوان تر از آن چه بودند که نه تنها مردم و دیگر دولت ها، که خود ویروس کرونا تصور می کرد؛ ویروسی که 6 ماه ایمنی می دهد و در موج سوم کرونا که خرداد و تیرماه سال قبل ـ 1399 ـ بود، ایمنی گله ای یا همان جمعی اش را در ایران انجام داد و حالا با گونه ای کمی متفاوت تر، باز هم دارد دسته جمعی همه را در بر می گیرد، تا یا برای 6 ماه بعد ایمنشان کند و یا به کام مرگ بکشاندشان؛ فرقی هم نمی کند چه قراردادی با کی و کجا و چند ساله امضا شود و چه عوایدی برای چه کسانی داشته باشد؛ آن چه در سال 1399 رخ داده تا 1400 هم ادامه داشته و شاید حتی به 1401 هم برسد و رفتن مجلس دهم و آمدن مجلس یازدهم که دغدغه اش زمین تا آسمان با مردم متفاوت است و عملکردش در این چند ماه گواه بر این مدعاست و حتی وعده آمدن دولت سیزدهم هم، این اندوه سرشار را کم نمی کند و فرقی ندارد قرن چهاردهم باشد یا پانزدهم؛ شاید هم آن چه ریاضی دانان می گویند بهتر باشد؛ این که 1400 را همچنان ادامه قرن چهارده بدانیم و امیدوار باشیم که همین تبدیل 13 به 14 در ابتدای سال، تغییری بزرگ و شادی بخش را مژده می دهد؛ هر چند امسال محقق نشود و برای ایجادش، زمان بیشتری نیاز باشد؛ جدا از کسانی ـ اغلب مسوولین و نمایندگان مثلا مردم ـ که این سال را 13400 (هزار و سیصد و چهارصد) می نامند و تمایلی به رفتن یک عدد کهنه و آمدن چیزی «نو» ندارند.
«امید»، چیزی است که همواره بر بودن و داشتنش تاکید شده است و نگارنده نیز بارها تکرارش کرده؛ امید و شادی را می توان در تاریک ترین نقاط هم پیدا کرد؛ همواره باید این امید را داشت که اوضاع بهتر می شود، باید بشود و می شود؛ سرانجام تدبیری اندیشیده شده و خرابی ها رو به بهبود و اصلاح خواهد رفت؛ همان طور که «فرخی یزدی» گفته: «دلم از این خرابی ها بود خوش زان که می دانم/ خرابی چون که از حد بگذرد آباد می گردد»؛ پس باید همچنان امیدوار بود، همچنان ماند و برای رسیدن به آن چه باید، تلاش کرد.
2. می گویند «هر زندگی، دو داستان دارد؛ داستانی که در آن زندگی می‌کنید؛ و داستانی که دیگران تعریف می‌کنند»*. ولی من معتقدم، هر زندگی می تواند ده ها، صدها و شاید هزاران داستان داشته باشد؛ داستان هایی از نگاه های مختلف انسان ها که در زمان ها، مکان ها، حالات روحی و روانی، برخوردها، رفتارها و بسته به شخصیت های راوی و اصلی... در اذهان و خاطره ها ثبت می شود و همان طور که حضرت مولانا فرموده هر کسی را از «ظن خود» یار می کند. برخی تنها همان، تک و توک داستانی دارند و برخی دیگر، هزاران داستان از زندگی شان. داستان هایی که روایت های مختلفی از زندگی ها را نقل می کند؛ داستان هایی برای شناخت کاملی که شاید کم تر محقق شود؛ اما شاید در میان همه کسانی که می توانند داستان زندگی شخصی را بیان کنند، رفیق و دوستی که سال ها و در تمام لحظات با او همراه بوده، نزدیک ترین روایت را به داستان اصلی زندگی آن انسان داشته باشد؛ نزدیک تر از هر عضو دیگری از خانوده؛ رفیقی که می تواند همسرش هم باشد؛ سی، چهل یا پنجاه سال زندگی مشترک و خصوصی با کسی، می تواند بیشترین شناخت را از فردی به دست دهد.
در سالی که گذشت انسان هایی را از دست دادیم که هر کدام، عزیزترینی برای دیگرانی بودند و عزیزی برای ما و هر کدام داستان های خود را داشتند؛ ولی چهره هایی هم بودند که غم از دست دادنشان نه فقط برای عزیزانشان که بر چهره ادبیات و شعر و تاریخ و فرهنگ نیز اندوه نشاند؛ انسان هایی که داستان های زندگیشان راویان مختلفی دارد. برای شنیدن داستان زندگی این سه مرد تاریخ ساز و ماندگار دشتستان، به دیدار همسرانشان رفتیم؛ این سه زن؛ یارانِ یاورانِ دشتستان؛ زنانی که داستانشان چنان آمیخته با زندگی مردانشان بود که تفکیک ناپذیر می نمود. داستان هایی که از سوی برخی همراهان و رفقای آنان نیز روایت شده؛ داستان هایی برای دانستن زندگی انسان هایی ماندگار نه تنها در دشتستان، که ماندگار در استان بوشهر، ایران و اذهان. داستان زندگی «فرج الله کمالی» به نقل اصلی از همسرش «زهره سلیمی»، داستان زندگی «محمدجواد فخرایی» به روایت اصلی از همسرش «لیلا (کبری) عطارزاده برازجانی» و داستان زندگی «حسن انصاری» به نقل اصلی از همسرش «مهرانگیز احمدی»؛ و هر کدام دو روایت دیگر از دو دوست و همراه دیگر.
3. در سالی که گذشت، در مجموعه «فکرشهر» همچنان به لطف و اعتماد شما همراهان گرامی، بهترین و اولین بودیم. ضریب کیفی هفته نامه «به فکرشهر»، به اذعان معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد، همچنان بالاترین در استان بوشهر است و رتبه نخست را دارد؛ همچون سال گذشته؛ و البته پایگاه خبری ـ تحلیلی «فکرشهر» نیز در حال حاضر رتبه نخست را در میان سایت های استان بوشهر از لحاظ بازدیدکننده دارد و در حال حاضر و به تایید سایت جهانی «اَلِکسا»، بهترین و پر بازدیدترین سایت استان بوشهر است؛ و همچنین به تایید معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد، با ضریب کیفی بالای 50، در رتبه بیستم (20) سایت های استانی کل کشور {سایت ها و پایگاه های خبری که دفترشان در محلی غیر از تهران است} و رتبه 56 سایت های کشوری {در مجموع همه سایت های مجوزدار کشور که در نقاط مختلف ایران و حتی تهران و پایتخت هستند}، قرار گرفته است و تایید این ادعا نیز در سایت معاونت امور مطبوعاتی و اطلاع رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی موجود است؛ لیستی از ضریب کیفی رسانه های برخط یا همان پایگا های خبری که در پایان سال گذشته ـ 1399 ـ منتشر شد و جایگاه قابل قبول «فکرشهر» را در میان هزاران رسانه دیگر کشور نشان می دهد ـ و برای عموم هم قابل دسترس و بررسی است ـ؛ و البته که باید برای بهبود این جایگاه بسیار تلاش کرد و لحظه ای تردید نداشت؛ ما همچنان امیدواریم با همراهی شما یاران همیشگی «فکرشهر» و تایید و اعتماد شما، به زودی این رتبه ها را ارتقا داده و بتوانیم با هم و در کنار هم، «فکرشهر» و «به فکرشهر» باشیم.
امید که همواره امیدوار باشیم و با زندگی در زندگی جاری.
* اولین تماس تلفنی از بهشت ـ میچ آلبوم
**منتشر شده در سخن مدیرمسوول ویژه نامه بهاری سال 1400 «به فکرشهر».
