فکرشهر ـ محسن صدیق: در پی توافق مذاکرات هسته ای و به دنبال تصویب آن از سوی شورای امنیت، هرچه به خطِ پایانی این ماراتنِ نفسگیر، چالشی، و پرهزینه نزدیک و نزدیک تر می شدیم و به همان نسبت که فضایی از گفتمان و عقلانیت و ادبیاتی عاری از خشونت و افراط گری بر این چانه زنی ها سایه می انداخت، به همان نسبت نیز نشانه هایی از امید و رضایت از سوی مردم ملموس و ملموس تر گردید.
\n\n
با نگاهی گذرا و تعمقی کوتاه به خوبی می توان پی برد آیا این نشاطِ ملی که بر جامعه تزریق گردیده، حاصل پیروزی در چانه زنی های سال های اخیر می باشد؟ یا صرفا این حمایت و رضایت در پی مهیا گردیدنِ شرایطی جهت ایجاد ارتباطی مبتنی بر احترام متقابل با دنیا می باشد؟!
\n\n
این روزها و این شرایط، بیش از هر چیز تداعی گر و یادآورِ روزهایی می باشد که سال ها پیش مردی خنده رو، از جنس اخلاق و اندیشه، منادی صلح و منطق گردید، تا با ارائه نسخه ای شفا بخش، برای جهانی بیمار که از گوشه گوشه ی آن طبل جنگ افروزی شنیده می شد با پیشنهاد « گفتگوی تمدن ها» جهانی را به تحسین وا دارد.
\n\n
تا بار دگر گوشه اندکی از فرهنگ والای ایران و منش ایرانی را نظاره گر باشیم؛ زیرا حکیمانه دریافته بود که تنها راه برون رفت دوری گزیدن از افراط و خشونت گرایی و تاکید بر گفتمان و عقلانیت می باشد.
\n\n
با فضای ایجاد گردیده و شادمانی مردم به خوبی می توان پی برد که این خشنودی و وفاق ملی صرفا به دلیل پیروزی! در این مذاکرات نمی باشد بلکه این حمایت صرفا به دلیل نوعِ تفکر حاکم بر تیم هسته ای فعلی می باشد؛ کوبیدن بر طبل خشونت و ادبیات تهدید آمیز نه اینکه در دنیای امروزی جایگاهی ندارد، بل در جهانِ امروز« عصر ارتباطات» جزء انزوا و انزجار، حاصلی در پی نخواهد داشت.
\n\n
نکته آخر اینکه فارغ از هر گونه تاثیرپذیری این مقوله بر زندگی مردم، به خوبی می شد پی برد که نشاط و شادی خصوصا از نوع ملی آن اساس یک جامعه ی پویا و رو به رشد می باشد که متاسفانه در سال های اخیر هیچ جایگاهی ندارد.
\n\n
\n
