فکرشهر: اول مهر ممکن است برای هر دانش‌آموزی خاطره‌انگیز باشد. روز اول سال تحصیلی وقتی چشم دانش‌آموزان به در و دیوار مدرسه می‌افتد نباید به دلیل چهره‌ای ناخوشایند علاقه‌‌شان به آموختن علم از بین برود. ثابت شده است که مردمان جنوب به‌خصوص استان بوشهر مردمانی هستند که سطح انتظاراتشان پایین است.
\n\n
به گزارش فکرشهر از تابناک، تقریبا یک هفته به شروع سال تحصیلی جدید مانده است، هنوز بسیاری از مدارس در روستاها وگوشه کنارهای استانمان وجود دارند که همچنان مورد کم توجهی و بی مهری مسوولان مربوط واقع شده‌اند. یکی از این مدرسه ها، مدرسه شهید مسیح‌گل روستای ابوالفیروز از توابع شهرستان دشتستان است. ساختمان این مدرسه در سال 1353 ساخت و یک سال بعد یعنی در سال 1354تاسیس شده است. ساختمان قدیمی این مدرسه از گچ و سنگ ساخته شده و سقف آن از چوب و تنها دارای سه کلاس است. البته این مدرسه باردیگر در سال 68 و متاسفانه بدون رعایت هیچ کدام از استانداردهای ساخت و ساز روی خاک نرم (ماسه بادی) بازسازی شد.
\n\n
از آغاز تاسیس آن تاکنون که حدود چهل سال می‌گذرد، این مدرسه از نعمت برق بی‌بهره مانده است و همین مساله با توجه به این‌که مدرسه شهید مسیح‌گل در منطقه آب وهوایی گرم واقع شده موجب اختلال در امر یادگیری دانش‌آموزان شده و سطح یادگیری آنها را پایین آورده است. مدرسه در حال حاضر با مشکلات زیاد رو به رو است، از جمله ساختمان فرسوده آن است که هرآن خطر ریزش آن وجود دارد، دیگری نداشتن دیوار و سرویس بهداشتی است که دانش‌آموزان را به رنج و مشقت می اندازد. به طوری که حیاط این مدرسه تبدیل به چراگاهی برای دام‌های روستا و محل عبور و مرور وسایل نقلیه به خصوص موتورسیکلت شده که با سر وصدای خود موجب بی‌نظمی و بر هم خوردن تمرکز دانش‌آموزان می‌شوند.
\n\n
همچنین به دلیل نداشتن دیوار، دانش‌آموازان این مدرسه از داشتن فضایی مناسب برای بازی و ورزش محروم هستند. در مدرسه‌های دیگر در هر کلاس یک معلم تدریس می‌کند اما در مدرسه شهید مسیح‌گل ابوالفیروز مدیر و معلم یک نفر است. با وجود این‌که بارها مسوولان استانی و حتی نماینده مجلس از نزدیک این مدرسه را با همین وضعیت اسفناکش دیده‌اند و تصویربرادری‌های لازم را انجام دادند ولی تاکنون اقدام موثری در این زمینه صورت نگرفته است.
\n\n
\n\n
دردناک‌ترین مساله‌ای که همواره در این مدرسه دیده می شود وجود حشرات و خزندگان موذی همچون عقرب و مار است که پیوسته والدین را نگران فرزندانشان می سازد. به طور کلی نبود امکانات و ساختمان رو به تخریب آن والدین دانش‌آموزان مجبور کرده که فرزندانشان را به مدرسه‌های روستاهای مجاور ببرند. امید است مسوولان مربوط از خواب غفلت برخیزند و با عمل نه حرف به مشکلات این مدرسه رسیدگی کنند، چراکه مدرسه باید مکانی مناسب برای آموزش مهارت‌های زندگی اجتماعی، کشف استعدادهای دانش‌آموزان و پرورش آنها، آماده کردن فرزندان برای پذیرفتن مسوولیت‌ها در آینده و... باشد. بنابراین برای تحقق این اهداف لازم است که نگاه مسوولان به مدرسه نگاهی جدی باشد.
\n
