فکرشهر ـ فرج اله کمالی: محسن شریفیان در حال حاضر استاد مسلم موسیقی محلی نه تنها در استان بوشهر بلکه در سراسر کشور به شمار می روند. ایشان علاوه بر فعالیت در زمینه موسیقی محلی و حضور در تمامی عرضه های آن یعنی نوازندگی «نی انبان و نی جفتی» گهگاهی خوانندگی، آهنگ سازی و سرپرستی و مدیریت گروه، پژوهش های ارزشمندی نیز چه در زمینه ی موسیقی بومی استان و چه در سایر زمینه های فرهنگ بومی و فولکلور به انجام رسانیده و حاصل پژوهش های خود را به زیور طبع نیز آراسته و برای استفاده خواستاران آن به بازار نشر و کتاب روانه نموده است.
لیان؛ نام فعلی گروه موسیقی محلی است که به سرپرستی آقای محسن شریفیان و با خوانندگی «اکا صفوی» مشغول به فعالیت هنری هستند و با تغییراتی در اعضا گروه از جمله خوانندگی آقای غلامرضا وزان قبلا و با نام مروارید لیان شناخته می شدند و در هر حال ضمن تلاش برای حفظ و نگهداری آواها و ریتم های موسیقی قدیمی استان بوشهر؛ حامل و انتقال دهنده ی موسیقی و فرهنگ این بخش از میهن پهناور ایران به سراسر کشور فراتر از آن به تمام نقاط جهان و شاد کردن دل مردمان می باشند.
سابقه ی همکاری بنده با ایشان به سال ها پیش برمی گردد، یعنی در آغاز شکل گیری گروه «مروارید لیان». جناب شریفیان طی تماس تلفنی تشکیل گروه و همکاری شاعرانی مانند زنده یادان محمد بیابانی؛ ایرج شمسی زاده و امید غضنفر و... را به اطلاع حقیر رسانید و از من نیز خواستند تا برای تکمیل اشعار یکی از ترانه های فولکلور قدیمی به نام «علی کل سمعیل» مطالبی را متناسب و بر وزن و ریتم آن اشعار به نظم در آورم و ضمنا توضیح دادند که در مقدمه ی آن ترانه چند بیت از شاهنامه توسط خواننده یعنی آقای وزان خوانده می شود. من براین اساس شرح مبارزات علی کل سمعیل (علی فخرایی فرزند اسماعیل) با نماینده گان دولت اشغالگر انگلیس و مزدوران داخلی آن ها را در چند بیت حماسی و بر وزن شاهنامه برای اجرا در مقدمه ی آن ترانه تنظیم نمودم که به همراه تغییرات اندکی در ابیات قدیمی در اولین کنسرت گروه آقای شریفیان به اجرا در آمد و با استقبال بی نظیر مردم استان رو به رو گردید و پس از مدت کوتاهی نیز با سایر ترانه ها در کاستی به نام «شَپ» روانه ی بازار موسیقی شد.
این همکاری تا تکمیل کاست بعدی گروه مروارید لیان به نام «بندری» نیز ادامه یافت ولی پس از آن به علت گرفتاری های دیگر در عین تقاضای ایشان نتوانستم به همکاری در این زمینه ادامه دهم؛ اما همان همکاری ها، بنیان گذار دوستی عمیق و زوال ناپذیر میان بنده و ایشان گردید. ناگفته نماند، نام ترانه ای که با شعر حقیر در کاست بندری اجرا گردید،« چغول» بود که آن هم با استفاده از ترانه های قدیمی که در دشتستان و برازجان رایج بود؛ سروده شده بود و همین ترانه حتی در اجرای اخیر گروه لیان به خوانندگی «آکا صفوی» نیز در تالار وحدت تهران برگزار گردیده و اجرا شد.
لازم به ذکر است، ترانه هایی که نام بردم، هر دو با توافق طرفین و چندین بار قبل از اجرا در حضور خود بنده مورد تمرین قرار گرفته است.
معتقدم، یکی از راه های انتقال فرهنگ بومی و اقلیمی به دیگر نقاط کشور و جهان همکاری بومی سرایان و گروه های موسیقی محلی است و اگر بومی سرایان ذوق و استعداد این کار را داشته باشند، این همکاری می تواند هم به اشاعه ی شعر بومی و هم موسیقی محلی کمک شایانی بنماید و هنرمندان بوشهری اعم از شاعران بومی سرا و گروه های موسیقی به ویژه گروه «لیان» در سال های اخیر نشان داده اند که در سراسر کشور می توانند حرف اول را بزنند و مخاطبان انبوه آقای شریفیان، خود آفتابی است دلیل آفتاب.
