هفته یی که آخرش نیمه برات بی ؛ خونواده ی مان و خونواده فِتواینا ، پُی هم مشورت کردیم که دو شو نِهـِی نیمه برات بریم شیراز خونه ی فتو اینا و داخل مراسِمِل ِشیرازیَل شرکت کنیم که آغا زاغو گف: مُو نِمیام ؛ گفتم سیچه ؟ گف: سی محضی که مسولین شهر تدارک دیدنه که بَد ِ پنجا سال یه کنسرتی توو برازجون بیلن ، گفتم : بوا جونی بیو تا بریم شیراز ، اونجُو همیشه کنسرت هِسی ، اونجو برو ، نِکو چنی ، اصَن ول ِ کنسرت کُ ، گف : بوا جونی تو نسل شروه و چوشی هِسی ، مُو نسل کنسرت و موسیقی هسُم ، میخوام توو شهر خوم مِثِ مردم برُم کنسرت ، وُ خواستم احترام بیل وُ جُلوم جبهه نگیر تا پات رفیق بومونم وگرنه وَت فاصله میگیرم و رفیق ناباب گولم میده معتاد و انگل جامعه ویمُما ، گفتم: گور بوُی ضرر باشه برو کنسرت ، خلاصه بیلیط اسد و اُماده واوی سی کنسرت که گفتن: کنسرت لغو واوی ، ریوه زاغو کردم گفتم: همیه می خواسی ، مِی ما مخصِرَت واویدیمه که میگی میخام برم کنسرت و پیل میدی و بَدش میگی لغوه ، هیچّیت نه مِثِ مردمه، زاغو هیچ نگفت و... ، ما شیراز هم وُ دسمون رفت و مُوندیم خونه.
شو نیمه برات ، دی زاغو رنگینک و حلوُی انگشت پیچ دُرُس کرد و نهاد توو نلبکی و نلبکیله نهاد توو مَجمَیی و داد زاغو و گف: برو بین هُمسادیل بَهرشون کو ، مُونم دِم دَر نِشِسه بیدم و سِیل بچه کوچیکووَل میکردم که وُ هم میگفتن: نیمه ی براته ، بوام بهز بواته.
بَدِ شوم سوار هفتاد غرازم واویدیم و رفتیم توو شهر و سی خومون سِیل مراسِمَل کردیم ، خدا حفظ کنه ، جوونِله که شروت صلواتی میدادن ولی مُو هرچی سِیل کردم سطل اژغالی ندیدم و لیوانم هم نِنداختم توو دل خیابون سی محضی که صُوا که کیچه روف میا کیچه ی جاروف کنه ، فوشم میده ، رفتیم هِل ِ دل ِ شهر تا سخنرانیه و زنل و مردل هم ور هم نشسِنه و مسولین هم هِسِشون و موتورمه پارک کردم که بریم بیشینیم گوش کنیم که زاغو بُق کرده بی ، گف نمیام ؛ هرکاریش کردم نـُومَ ؛ گفتم نپه ور موتور وُیسَک تا کِسی بنزینشه نِکِشه ؛ پُی خوم گفتم کاشکم کنسرتکو با حضور مسولین انجام ویمی تا دل جوون ما نِشکه و حرکت کردم چَن قدم رفتم جلو تا یه پیرزنی هم هِمی قِسات پُی یه بچه یی حرفشاویدِه و هِی نکِِ نیوش میکرد ، دیدم دی زاغو وُیسِکیده گفتم بیو نه ، گف: مِی نمی وینی بچیلکو توو دل ِ رَه وُیسِکیدنه و رَهیه بَسّنِه ، رفتم هل ِ بچیلکو گفتم : بی زحمت یه کمی رهیه واز کنین تا زن و بچه ی مردم رداون.
ما رهیه که واز کردیم دیدیم پس سر دی زاغو چَنتا زن دیه هم شلاقی اومدن ، سِـیله انتظامات هم کردم و پُی تاکید گفتم: نِخسّه!!! ئی روزل هوا خیلی گرم واویده ، اونجُونم که ما نِشسیم عرق ومون چُر میکرد و یکی هم شی زکمون نِشِسه بی که همی طر وُ ریشِلِش عرق چُر میکرد ولی جانم از خدا وسط سخنرانی ، دور و برُم پاک خلوَط واوی و تِرسُم یه نِفِسی بکشم ، اُما خومونیما یه نفری میخواس پُشتِ سرُم رداوو ، زونیشه زه تو کـُلیم ما که دلم رَه ، کاشکم ئی سخنرانیکو توو یه جُیی بی که هم چارتا صندلی بی تا کـُلیمِمون درد نیا و هم خیس عرق نواویم وُ هم ئی شروتلی که خاردیمه... ، به هر حال اُمسال هم نیمه ی براتِ توو ولاتِ خـُومون گذِرُندیم. نیمه ی براته ، بوام بهز بواته.
نویسنده : میش رمضون برازجانی
